Του Νίκου Ράπτη
Γράφω, σβήνω και ξαναγράφω εδώ και κάνα μισάωρο. Αλήθεια σου λέω, ζορίζομαι πάρα πολύ ώστε να πληκτρολογήσω έναν πρόλογο με σκοπό να σου περιγράψω (έστω και κατά το ήμισυ) την αξία ενός ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού. Θα ‘λεγα “ιεροτελεστία”, για να ξεμπερδεύω, αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι θα νιώσεις ακριβώς τον παλμό. Επίσης, μου το κάνει ακόμα πιο δύσκολο το “πέταλο“, καθώς αν έχεις γαλουχηθεί εκεί μέσα, έχεις εισπνεύσει μπόλικο καπνογόνο (και όχι μόνο…) για την ομάδα σου, έχεις σηκώσει πανό για ο,τι μπορεί να φανταστεί η κούτρα σου (εκτός από τα φασιστικά παραληρήματα, ας τα σηκώσουν οι ανιστόρητοι αυτά) κι έχεις βρίσει μπόλικα σπιτάκια και μανούλες (σόρι μάνα!), δεν γίνεται να μην “υπάρχεις” (στην κυριολεξία) γι’ αυτό το παιχνίδι.
Πρώτο ημίχρονο τζίφος. Φάση δεν κάνουμε. Αλλά ούτε και αυτοί. Το δεύτερο ξεκινάει και στο ’48 ο Λάζαρος την καρφώνει στα δίχτυα. Ακριβώς μπροστά μας. “ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΡΕ Π@#$%. ΟΠΟΙΟΣ ΣΑΣ Γ@!#$% ΓΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΡΕ” και τα ρέστα.
Ωστόσο, οι πανηγυρισμοί μας κρατάνε δύο με τρία δευτερόλεπτα το πολύ. Άκυρο λένε. Φάουλ στον τερματοφύλακα λένε. Γιούχα λέμε. Η “7” πηγαίνει αυτόματα να ξεκινήσει σύνθημα “Διούδη μπινέ κλπ κλπ κλπ”. Πάει να μου ξεφύγει κι εμένα, όμως το σταματάω αμέσως, όταν αντιλαμβάνομαι ότι μόνο θέατρο δεν κάνει ο Σωκράτης. Και η “7” κάνει το ίδιο. Δεν βγάζει “κιχ”. Τα πρόσωπά μας είναι μουδιασμένα. Το ίδιο και τα πόδια. Ξέρεις τι είναι τώρα, εκτός από τους αντιπάλους να βλέπεις και τους δικούς σου να τρέχουν πανικόβλητοι, να φωνάζουν μέσα τους γιατρούς και να σταυροκοπιούνται; Ρίχνω μια ματιά στα κολλητάρια μου. Έχουν κι αυτά την ίδια παγωμάρα.
Ο Ντίνος (πρώην Προβοκάτορας, παντοτινός αδελφός), ο Αλέξης και ο Γιώργος αγριοκοιτάζουν μια μειοψηφία κάτι μαλάκες που εκείνη την ώρα προσπαθούν να φωνάξουν σύνθημα κατά του βάζελου, όσο μπροστά στα μάτια μας ο Σωκράτης δίνει τη μάχη της ζωής του. Και δεν προσπαθώ να στο κάνω μελό. Δεν είναι μελό. Πρώτη φορά δεν γουστάρω να τραγουδήσω σύνθημα. Το μόνο που γουστάρω (και γουστάρουμε όλοι φυσικά) είναι να σηκωθεί πάνω αυτό το παλικάρι, να σταθεί στα πόδια του και να ‘ναι καλά. Τίποτα λιγότερο. Και σηκώνεται ο γίγαντας και μπαίνει στο φορείο. Και μαζί του “στο πόδι” όλο το γήπεδο να τον χειροκροτεί ιπποτικά. Και η Θύρα 7 να κάνει το ίδιο. Ο Σωκράτης περνάει από μπροστά μας μ’ όλο το ιατρικό τιμ και το χειροκρότημα γίνεται όλο και πιο ζεστό. Ακόμα και ο πιο σκληρός γαύρος εκεί μέσα, έχει μαλακώσει.
Και στο καπάκι σκάνε τα πρώτα χαμόγελα. Και μετά πολλαπλασιάζονται. Κι έπειτα η τρομπέτα δίνει το έναυσμα για το πρώτο “Ολυμπιακός. Ολυμπιακός.”, μετά από 7 λεπτά σιγής και αγωνίας. Η “έχθρα” ξαναμπαίνει στο παιχνίδι. Και λογικό. Είπαμε, σημασία είχε να γίνει καλά το παλικάρι και έγινε. Και από τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι, ότι οι θεοί έβαλαν το χέρι τους (και ο θεός ο μεγαλοδύναμος, αλλά και ο θεός ο γιατρός του Ολυμπιακού ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ Η ΧΑΡΗ), τώρα οφείλεις να φωνάξεις και πάλι για την ομάδα σου. Έχουμε ξανά ντέρμπι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω τη ροή του αγώνα. Μπορείς να μπεις και στο YouTube και να ξαναδείς τις φάσεις, τα γκολ και τ’ αποτέλεσμα.
Αναδημοσίευση provocateur
