Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος περιγράφει ένα περιστατικό…
Της Μελίνας Κονταξή Ιστορικός – Δρ. Βαλκανικού Πολιτισμού
«Σε μια λαϊκή αγορά, ένας Ρωσοπόντιος άπλωσε μια κουβέρτα με κάτι ψιλοπράγματα για πούλημα. Απέναντι του ένας κοτοπουλάς μόλις τον είδε άρχισε να βρίζει… Τουρκόσποροι τι θέλατε και ήρθατε εδώ, ήρθατε να μας φάτε το ψωμί μας, να φύγετε δεν σας θέλουμε… Ο Ρωσοπόντιος δεν ήξερε ελληνικά, δεν καταλάβαινε, φώναξε τον παππού του που στεκόταν λίγο πιο πέρα και άκουγε. Εκείνος ατάραχος πλησίασε τον υβριστή και του είπε σε άπταιστα ελληνικά… Άκου παιδί μου, μια κουβέντα θα σου πω και βάλε την καλά στο μυαλό σου, αν εσύ είσαι Έλληνας εγώ είμαι Έλλην. Ο κόσμος χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Έφυγα κι εγώ συγκινημένος, που αξιώθηκα να ακούσω τέτοιο ποίημα»
Ο πρώτος δήμαρχος της Μόσχας (1991-1992) και πανεπιστημιακός, Έλληνας στην καταγωγή, ο Γαβριήλ Ποπώφ, είχε διηγηθεί το εξής περιστατικό…
Κάποτε ένας Ρώσος πανεπιστημιακός τον είχε ρωτήσει από που κατάγονταν αυτός και οι πρόγονοι του για να πάρει την απάντηση… Εμείς συνάδερφε ήρθαμε πέντε αιώνες πριν έρθετε εσείς οι Ρώσοι στον Εύξεινο Πόντο.
Η πρώτη εγκατάσταση Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο έγινε τον 8ο αιώνα πχ κατά τον δεύτερο Ελληνικό αποικισμό (8ος, 7ος και 6ος αιώνας). Στη χερσόνησο της Κριμαίας, Ταυρίδα τότε, ιδρύθηκαν οι πόλεις Συμφερούπολη, Νυμφαίον, Ερμόνασσαν, Παντικάπαιο σημερινό Κερτς.
Ο Μέγας Αλέξανδρος το 325 πχ εγκατάστησε στην περιοχή της σημερινής Γεωργίας 10.000 Μακεδόνες και εκατοντάδες οικογένειες Ποντίων που τον ακολούθησαν με την θέληση τους. Η ελληνική μετακίνηση στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης εντάθηκε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης και της Τραπεζούντας και κατά την περίοδο και της οθωμανικής κατοχής.
Στη Λευκή στην Μαύρη Θάλασσα τάφηκε ο Αχιλλέας, στην Οδυσσό θάφτηκε ο Γρηγόριος ο Πέμπτος. Αιώνες μύθου και πραγματικότητας που επιβεβαιώνουν την ελληνική παρουσία αιώνων. Κατά την διάρκεια των Ρωσοτουρκικών πολέμων χιλιάδες Πόντιοι έφευγαν για να γλιτώσουν από τους Τούρκους. Το 1918 πολλοί Πόντιοι ακολούθησαν τα ρωσικά στρατεύματα που εγκατέλειπαν τους Έλληνες του Πόντου στην τύχη τους μετά την Ρωσική επανάσταση και το 1922 ολοκληρώνεται η μετακίνηση του Ποντιακού Ελληνισμού στην χώρα που πίστευε ως σύμμαχο και τον άφησε μετά το 1918 στα χέρια του Κεμάλ.
Ο Ελληνισμός των χωρών της πρώην Σοβιετικής ένωσης, Ποντιακός και μη, είναι από τα πιο γνήσια και πολύπαθα κομμάτια του Ελληνισμού. Από το 1990 εξαιτίας των πολέμων που ακολούθησαν την διάλυση της Σοβιετικής ένωσης πίστεψε ότι θα έβρισκε ασφάλεια στην αρχαία μητρόπολη και αντιμετωπίστηκε ως παρίας…
Οι Πόντιοι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ως Έλληνες αυτοπροσδιορίζονταν (αυτό που ήταν δηλαδή) όχι ως Πόντιοι απλώς, και ήρθαν εδώ. Και ίδια Ελλαδική νοοτροπία που το 1920 ψήφισε ότι δεν ήθελε Μεγάλη Ελλάδα κατασκεύασε καινούρια φυλή, τη…Ρωσοποντιακή.
Δεν είναι δικαιολογία ότι μπορεί να έχουν έρθει και μη Έλληνες, υπάρχουν τρόποι να διασταυρωθεί αυτό και αυτοί δεν είναι Ρωσοπόντιοι, είναι Ρώσοι, Ουκρανοί, Γεωργιανοί.
Χρέος είναι η υπεράσπιση κάθε κομματιού του έθνους, ειδικά των πιο ευάλωτων και πολύπαθων, αλλιώς να μην παραπονιέται κανένας για την παράνομη οικονομική μετανάστευση και τις συνέπειες της, όταν έχει ήδη απαξιώσει ο ίδιος το έθνος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους Έλληνες που ήρθαν τότε, και τους Έλληνες που έμειναν πίσω, στους τόπους που αυτοί πρωτο έχτισαν, που έδωσαν τα φώτα τους, που βρήκαν καταφύγιο από τους Τούρκους.