Μόλις είχα χαλαρώσει στην ξαπλώστρα και προσπαθούσα να διώξω την κούραση από τα συνεχόμενα ξενύχτια λόγω γραψιμάτων. Η ήρεμη θάλασσα μου έκλεινε προκλητικά το μάτι και δυο αχτίδες χάιδευαν το κουρασμένο σώμα μου. Μια μουσική του Μάνου Χατζιδάκι πλημμύρισε με γαλήνη το μυαλό μου. Κι έτρεχε τόσο γρήγορα και γαλήνια, που έφτασε ως τα τρίσβαθα της ψυχής. Και τότε…. Τότε ήταν που καταστράφηκαν όλα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Οι απροσδιόριστες κραυγές από το πουθενά έμοιαζαν με καλοζυγισμένες μαχαιριές. “Επίθεση! Πάμε να γκρεμίσουμε το κάστρο τους! Ετοιμάστε τα πιστόλια νερού! Μη φοβηθείτε ούτε λεπτό!“. Φοβήθηκε ο Μάνος και κρύφτηκε –χάθηκε δηλαδή- χάθηκαν και οι αχτίδες καθώς μετακινήθηκα στην προσπάθειά μου να ταμπουρωθώ. Οι πρώτες βόμβες –άμμου και νερού- φανέρωσαν ότι ο πόλεμος ξεκίνησε.
Ταυτόχρονα, μια δυνατή γροθιά –ενός πατέρα καθοδηγητή- με πέταξε στην άμμο, εκεί όπου άρχισαν να μου επιτίθενται με σφοδρότητα τσούχτρες που άρχισαν να πίνουν με βουλιμία το αίμα μου. Τινάχτηκα απότομα, και μετά από μερικά δευτερόλεπτα συνειδητοποίησα ανακουφισμένος ότι ήταν εφιάλτης.
Κι όμως –σε μια παραπλήσια βερσιόν- τον είχα ζήσει και στην πραγματικότητα. Γιατί αλήθεια, πόσοι και πόσοι δεν γύρισαν με τα νεύρα τσατάλια από το μπάνιο στις διακοπές τους; Πόσοι δεν ήθελαν να χτυπήσουν το κεφάλι τους σ’ ένα βράχο για να κερδίσουν ώρες σιωπής; Πόσοι δεν έφυγαν από μια ονειρεμένη παραλία εξαιτίας του ΑΙΩΝΙΟΥ ελληνικού προβλήματος το καλοκαίρι;
Και, για να εξηγούμαστε: δεν φταίν’ για όλα οι γκόμενες, οι πρώην κι οι επόμενες, που έλεγε κι ο γίγαντας ο Μούτσης! Γιατί από τα τέλη Αυγούστου κάθε χρόνο, που συνήθως έχει επιστρέψει στη βάση της η συντριπτική πλειοψηφία όσων κάνουν (ακόμα…) διακοπές, η συζήτηση είναι ίδια και τη θυμάμαι από μικρό παιδί. “Πάλι μας έσπασαν τα νεύρα…”
Όποιος έχει δεκαπέντε-είκοσι μέρες διακοπών, βρίσκεται αντιμέτωπος με την ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ αδιαφορία πολλών γονιών, που δεν τους καίγεται καρφί αν το παιδί ή τα παιδιά τους ενοχλούν αφόρητα όσους είναι στη θάλασσα, στην ταβέρνα, στο σουβλατζίδικο, στο παγωτατζίδικο, όπου τέλος πάντων πήγαν να καθίσουν.
Το φαινόμενο είναι διαχρονικό και η γκάμα τεράστια:
-Παιδιά να κυνηγιούνται λυσσασμένα γύρω-γύρω από τις ξαπλώστρες, με τη μάνα και τον πατέρα να καμαρώνουν που τα καμάρια τους είναι τόσο… αθλητικά και με εξαιρετική φυσική κατάσταση.
-Παιδιά να ουρλιάζουν, να στριγγλίζουν, να φωνάζουν ασταμάτητα, με τους γονείς τους να θεωρούν ότι μπορεί κάποτε να γίνουν και τενόροι.
-Παιδιά να κλαίνε γοερά γιατί κάποιος τους πήρε το παιχνίδι, με τους γονείς να φωνάζουν από την ξαπλώστρα τους: “Μην κλαις, πάρτο πίσω“.
-Παιδιά να λούζουν τον κόσμο με τα πιστόλια τους και τους γονείς να απορούν γιατί δυσφορούν κάποιοι άνθρωποι στις ξαπλώστρες τους.
-Παιδιά να μαλλιοτραβιούνται επειδή διεκδικούσαν το ίδιο παιχνίδι αλλά ουδείς από τους γονείς να ασχολείται…
-Παιδιά να κάνουν απίστευτη φασαρία αλλά η μαμά τους να μην ακούει καν γιατί εκείνη την ώρα είναι συγκεντρωμένη στη selfie που βγάζει και θέλει να εντυπωσιάσει όλο το Instagram.
Ίσως τρεις ώρες μετά –κι αφού έχει τσεκάρει όλα τα likes βρίζοντας όσους δεν έκαναν- να σηκώσει το βλέμμα της και να ρωτήσει το Γιαννάκη από απόσταση τριάντα μέτρων, αφού εκείνη είναι στην ξαπλώστρα και το παιδί στη θάλασσα: “Θέλεις να σου παραγγείλω σουβλάκι ή μπιφτέκι;”
Ο συγκεκριμένος διάλογος μπορεί να κρατήσει και πέντε λεπτά αν ο Γιαννάκης δεν ακούσει ή έχει άλλη άποψη όταν επιτέλους ακούσει. Μεγαλύτερης διάρκειας διάλογος θα γίνει όταν η μαμά ζητήσει από το Γιαννάκη να φύγουν. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα…
Οι αιώνιοι Έλληνες γονείς λοιπόν (προφανώς όχι όλοι) θεωρούν δεδομένο ότι τα παιδιά τους μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, όπως ακριβώς και στο σπίτι τους. Πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει σ’ αυτούς τους γονείς ότι η παραλία ή το εστιατόριο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ; Πώς μπορεί να τους πει ότι σε ένα δημόσιο χώρο οφείλουν να προσέχουν τα παιδιά τους;
Σε όλους έχουν τύχει από απλά έως ‘βαριά’ περιστατικά, που δείχνουν μέρος της νοοτροπίας των Ελλήνων. Αν τολμήσεις και κοιτάξεις προς το μέρος των γονιών που έχουν αφήσει τα παιδιά τους ανεξέλεγκτα, μπορεί και να τις φας από τον θιγμένο πατέρα ή να διασυρθείς από την ενοχλημένη μάνα.
Κι αν δεν συμβεί, θα διαβάσεις εύκολα από τα χείλη τους, μπορεί και να το ακούσεις: “Τι θέλει τώρα αυτός ο μαλάκας, η κομπλεξάρα, ο ξινός; Τι ζόρι τραβάει; Μπας και θέλει να ακούσει τίποτα καντήλια;” Γιατί προφανώς αυτός ο τύπος των γονιών θεωρεί ότι το παιδί (που βέβαια δεν φταίει, παιδί είναι) μπορεί να κάνει οπουδήποτε ό,τι γουστάρει και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το σταματήσει.
Κι αυτή η γελοία ατάκα που περιφέρεται ανά τις δεκαετίες, είναι πιο ανθεκτική κι από τις κατσαρίδες: “Ε, παιδιά είναι, τι να κάνεις…” Κι αφού είναι παιδιά, μπορούν να πετάνε άμμο ή πέτρες κι όποιον πάρει ο χάρος, μπορούν να μπουγελώνονται δίπλα στον κόσμο, μπορούν να τσιρίζουν με τις ώρες μέχρι να κλείσει ο λαιμός τους, μπορούν να κάνουν οτιδήποτε θελήσουν επειδή ακριβώς “παιδιά είναι“.
Μπορούν λοιπόν να παίζουν στριγκλίζοντας από τις οκτώ το πρωί στο ξενοδοχείο, να πετάει το ένα στο άλλο το ψωμί με τη μαρμελάδα, να κυνηγιούνται σε όλους τους χώρους, να κοροϊδεύουν μία κυρία επειδή είναι χοντρή. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι που πήγαν διακοπές για να ξεκουραστούν, ΤΙ ΦΤΑΙΝΕ; Και πόσο αδιάφορος είναι ένας γονιός που για όλα αυτά δεν δίνει δεκάρα τσακιστή; Ίσως και να θεωρεί ότι είναι κομμάτι του καλοκαιριού αυτή η… ξεγνοιασιά του παιδιού.
Όταν λοιπόν το παιδί δεν μάθει τρόπους και κανόνες –κάτι για το οποίο έχει αποκλειστικά την ευθύνη ο γονιός- τέτοια θα γίνονται μέχρι το δέκατο όγδοο μνημόνιο! Κι όταν ο γονιός δεν συνειδητοποιήσει ότι η άρνησή του να πει “όχι” στο παιδί του είναι απλώς μια ηλιθιότητα, έχει να εισπράξει πολύ χειρότερα στο μέλλον. Από το ίδιο του το παιδί βεβαίως-βεβαίως.
Πόσο δύσκολο είναι να τους εξηγήσουν ότι μπορούν να παίζουν με την ψυχή τους –και να το ευχαριστηθούν- χωρίς να ουρλιάζουν; ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ; Όλα βέβαια θέλουν τρόπο. Άλλο να πεις στο παιδί τσιρίζοντας “μην πίνεις παγωμένο νερό” κι άλλο να τους πεις “αγάπη μου με το παγωμένο νερό θα σε πιάσει ο λαιμός σου και θα χάσεις μπάνια“.
Αμ το άλλο; Βλέπεις στην ταβέρνα μια παρέα γονιών, που έχουν βάλει τα παιδιά τους –όλα μαζί βέβαια- στο πίσω τραπέζι. Ε, σε τέτοιες καταστάσεις –σχεδόν κανόνας στις διακοπές- καλύτερα να φύγεις και να μείνεις νηστικός
Διαφορετικά, θα ψάχνεις νυχτιάτικα ψυχολόγο για τηλεφωνική συνεδρία! Δεν φταίνε βέβαια ο Γιαννάκης, ο Κωστάκης, ο Μιχαλάκης, ούτε η Ελενίτσα με τη Μαρίλια που τσιρίζουν αδιάκοπα, ιδίως μετά από τέσσερις ώρες, μέσα στη νύχτα, όταν τις σηκώνουν από το τραπέζι στο οποίο κοιμούνται (ακόμα και γι’ αυτό αδιαφορούν οι αδιάφοροι: τον ύπνο των παιδιών τους).
Κάποιος επιτέλους πρέπει να μιλήσει σ’ αυτούς τους γονείς για το… Rexona! Γιατί αλήθεια δεν φταίνε όλοι οι υπόλοιποι που τραβάνε τα πάνδεινα για ένα ρημαδιασμένο μπάνιο κι ένα ρημαδιασμένο φαγητό. Δηλαδή πρέπει οι υπόλοιποι να γίνουν…ερημίτες για να κάνουν ένα κανονικό μπάνιο; Να τους πει επίσης ότι δεν γίνεται τα παιδιά τους να ουρλιάζουν στην πυλωτή μέχρι τις έντεκα το βράδυ επειδή… “τι να κάνουν κι αυτά, να μείνουν κλεισμένα μέσα στο σπίτι;”
Να πάρεις τα πόδια σου και να τα πας στην παιδική χαρά κυρά μου! Είναι πολύ καλύτερα από το να μη μπορεί ο άλλος να κάτσει στο μπαλκόνι του, όπως ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ! Ποιος θα σώσει τους υπόλοιπους απ’ αυτή την ΑΡΡΩΣΤΙΑ του καλοκαιριού; Ή μήπως να περιμένουμε να ανοίξουν κάποτε μαγαζιά με πινακίδα που θα λέει ‘απαγορεύονται τα μικρά παιδιά;’ Α, ναι, αυτό είναι ρατσισμός. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι…
Υ.Γ. Φέτος δεν μπορούσες να δεις καν τη θάλασσα από την παρέλαση των φλαμίνγκο και διάφορων απίθανων φουσκωτών. Ποιος ξέρει, του χρόνου μπορεί να επινοήσουν να βγάλουν φουσκωτό… κοτόπουλο με πατάτες! Να έχει και ποικιλία το θέμα, μπας και φάει ευκολότερα ο Γιαννάκης…
Υ.Γ 2. Η κόρη μου έριχνε κλεφτές ματιές σ’ αυτό το κείμενο και με είπε… γεροπαράξενο! Ίσως και να έχει ξεχάσει πια ότι μπαίνοντας από μικρή σε κανόνες, δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Προφανώς όμως δεν θα επιτρέψει και στα παιδιά της –όταν έρθει εκείνη η ώρα- να είναι ανεξέλεγκτα και ασύδοτα, επειδή η ίδια θα αδιαφορεί.
Υ.Γ. 3. Oneman λοιπόν –και καλή σεζόν- αλλά και onewoman. Αλλά when a man loves a woman, loves και το παιδί τους και δεν το αφήνει παρατημένο, να κάνει ό,τι γουστάρει. Συγγνώμη κιόλας, έτσι;
Πηγή: oneman.gr