Η φοιτήτριας Χριστίνα Σαρρή έδωσε την δική της οργισμένη απάντηση στις χθεσινές δηλώσεις της Εύας Καϊλή αναφορικά με τα κοινωνικά επιδόματα, όπως εκφράζονται ανά καιρούς στον δημόσιο λόγο.
Ειδικότερα, έγραψε:
«Ναι, κυρία Καϊλή, είμαι τεμπέλα κι ανίκανη και παίρνω επίδομα!
Είμαι τεμπέλα και ανίκανη που θα αργήσω να πάρω το πτυχίο μου στο πανεπιστήμιο! Το ότι σπουδάζω χωρίς προσβάσιμα για μένα βιβλία, και σημειώσεις, καμιά φορά και σημεία του κτιρίου στο οποίο γίνονται τα μαθήματά μου, με αποτέλεσμα να χάνω κάποια από αυτά τα μαθήματα στις εξεταστικές, είναι άλλο θέμα!
Είμαι τεμπέλα και ανίκανη που τελειώνοντας τις σπουδές μου δε θα μπορώ να βρω δουλειά! Άλλο που η κοινωνία μας είναι ανεκπαίδευτοι και αντιμετωπίζει ρατσιστικά και στιγματιστικά τα άτομα με αναπηρία! Ποιος θα θέλει να πάει σε μία τυφλή ψυχολόγο; Και, εδώ που τα λέμε, ποιος θα θέλει να την προσλάβει;
Και ακούστε τώρα…
Είμαι τεμπέλα και ανίκανη επειδή, ακόμη και στην περίπτωση που θα καταφέρω να βρω εργασία, θα επινοήσω πάλι χίλιες δυο δικαιολογίες, για να το παίξω η αδικημένη της υπόθεσης!
Κι εξηγούμαι, για να καταλάβετε για τι βαθμό τεμπελιάς και ανικανότητας μιλάμε!
Βγαίνοντας από το σπίτι θα έχω να αντιμετωπίσω την κατάσταση των ελληνικών δρόμων! Βιαστικοί και παράνομοι οδηγοί, αυτοκίνητα και μηχανάκια παρκαρισμένα σε ράμπες αναπήρων και σε οδηγούς όδευσης τυφλών, τραπεζοκαθίσματα απλωμένα σε όλο το πεζοδρόμιο… Πράγματα που, όπως τώρα έτσι και τότε, θα θέτουν σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα, ακόμη και τη ζωή μου, θα με αναγκάζουν κάθε λίγο και λιγάκι να αλλάζω πορεία και εντέλει να καθυστερώ στη δουλειά μου! Και όλα αυτά γιατί, από τεμπελιά και μόνο, δεν έχω μάθει να τα προσπερνώ με κωλοτούμπες στον αέρα και κασκαντεριλίκια!
Φτάνοντας στο κτίριο όπου θα εργάζομαι, το πιθανότερο είναι πως δε θα είμαι σε θέση να χρησιμοποιήσω Το μη προσβάσιμο για τυφλούς ανελκυστήρα, επειδή το μυαλό μου θα είναι τόσο ανίκανο που δε θα μπορεί να φανταστεί πιο από όλα τα πλήκτρα θα είναι το κατάλληλο, ώστε να με οδηγήσει στον όροφό μου! Και εννοείται πως είμαι τόσο τεμπέλα, που δε θα μπαίνω στον κόπο να χρησιμοποιώ τις σκάλες!
Δουλεύοντας, θα έρθω σε επαφή με κείμενα, ψηφιακά και έντυπα, στα οποία δε θα έχω πρόσβαση! Θα είμαι ανίκανη να τα διαβάσω, επειδή κανείς δε θα μπει στη διαδικασία να μου εγκαταστήσει έναν αναγνώστη οθόνης στον υπολογιστή που θα χρησιμοποιώ, και κανείς δε θα μου τα τυπώσει σε braille!
Παίρνω επίδομα τεμπελιάς και ανικανότητας, κυρία Καϊλή, επειδή ζω σε ένα κράτος που ποτέ δε θα με σεβαστεί, που ποτέ δε θα εκτιμήσει την αξία μου και που ποτέ δε θα με θεωρήσει ισότιμη με τους υπόλοιπους πολίτες! Ζω σε ένα κράτος που δε μου δίνει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να προσφέρω, να παράξω έργο, να αποδώσω! Που όταν, και αν, καταφέρω ποτέ να βρω δουλειά, θα πρέπει να εργαστώ δέκα φορές πιο σκληρά από τους συναδέλφους μου, επειδή, διαφορετικά, κάποιοι σαν εσάς, κυρία Καϊλή, θα με θεωρήσουν τεμπέλα και ανίκανη!
Καλό θα ήταν να σκέφτεστε λίγο προτού ξεστομίσετε κάτι τέτοιο και… να μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια!»
Χριστίνα Σαρρή,
συγγραφέας, φοιτήτρια ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου…