Η αξία του να λέμε «ευχαριστώ», του να φερόμαστε σε κάποιο άλλο άτομο με σεβασμό και το να θυμόμαστε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «παρακαλώ» όταν ζητάμε κάτι είναι ευγενικές πράξεις που αξίζει να διδάξουμε στα παιδιά.
Μπορεί να ανήκετε σε κάποια νεότερη γενιά και οι γονείς σας να σας έχουν ήδη μάθει να σέβεστε τους άλλους ανθρώπους και ότι είναι απαραίτητο να τους φέρεστε με ενδιαφέρον, προκειμένου να σας συμπεριφέρονται κι εκείνοι με τον ίδιο τρόπο.
Η διδασκαλία αυτών των συνηθειών στα παιδιά είναι ουσιαστική, έτσι σε καθημερινή βάση θα αποτελούν μονάχα καλό παράδειγμα και θα ενθαρρύνουν κοινωνικές συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερο σεβασμό, κάνοντας το αύριο καλύτερο για όλους μας. Κι αυτό επειδή, είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι μικρότερες χειρονομίες μπορούν να γεμίσουν το σύμπαν με συναίσθημα. Σήμερα σας προσκαλούμε να σκεφτείτε περισσότερο πάνω σε αυτό. Η δύναμη του «ευχαριστώ» είναι κάτι που αξίζει να μάθουμε στα παιδιά.
Το να λέτε «ευχαριστώ», όπως και «καλημέρα» και «παρακαλώ», όταν ζητάτε κάτι είναι κάτι περισσότερο από μια πράξη ευγένειας. Στην πραγματικότητα είναι ένας τρόπος να μάθετε στα παιδιά σας να σκέφτονται με πρωτότυπο τρόπο και να απομακρυνθούν από τον εγωκεντρισμό της πρώιμης παιδικής ηλικίας ώστε να αναγνωρίσουν τους άλλους ανθρώπους και τις ανάγκες τους. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει ήδη από την ηλικία των έξι. Ας ρίξουμε μια προσεκτικότερη ματιά. Η ηθική ανάπτυξη των παιδιών.
Ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς όσον αφορά στην ηθική ανάπτυξη των παιδιών είναι αναμφισβήτητα ο Λόρενς Κόλμπργκ. Συμφωνεί ότι υπάρχουν αμέτρητες διαφορές ανάμεσα στα παιδιά, ακόμα και ανάμεσα σε αδέλφια, όμως συνήθως τα παιδιά ακολουθούν το ίδιο σχήμα ανάπτυξης όσον αφορά στην επίγνωση, στο σεβασμό που δείχνουν στους άλλους και στην αναγνώρισή τους. Κατά την πρώιμη παιδική ηλικία, μεταξύ δύο και πέντε ετών, τα παιδιά δρουν με βάση μόνο τις ανταμοιβές και τις τιμωρίες. Καταλαβαίνουν ότι πρέπει να υπακούνε στους κανόνες που τους επιβάλλονται προκειμένου να κερδίσουν τη στοργή και να αποφύγουν την επίπληξη ή την τιμωρία.
Το πέρασμα στη δεύτερη φάση της παιδικής ηλικίας σηματοδοτεί τη χρυσή εποχή.
Σε ηλικία μεταξύ έξι και εννέα ετών, ο ατομικιστικός εγωκεντρισμός σταδιακά υποχωρεί. Όταν τα παιδιά φτάσουν στην ηλικία των οχτώ με δέκα, μπορούν να καταλάβουν την έννοια του κοινού καλού και ότι το να σέβονται τους άλλους έχει ως αποτέλεσμα να δέχονται και τα ίδια το σεβασμό των άλλων. Σε αυτή την ηλικία είναι συνηθισμένο να ενεργούν για να υπερασπιστούν τους φίλους και τα αδέλφια τους, αποκτώντας επίγνωση του ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα πέρα από τον εαυτό τους. Σταδιακά φτάνουν στην εφηβική ηλικία με ένα είδος κριτικής «αυταρέσκειας», θεωρώντας ορισμένα πράγματα ως χαρακτηριζόμενα από έλλειψη σεβασμού ή ως άδικα.
Ευγενικές συμπεριφορές που κάνουν πιο εύκολη τη σύνδεση με τον κόσμο.
Όταν κάποιος προσφέρει ένα δώρο σε ένα τετράχρονο παιδί, συνήθως ακούμε τους γονείς να λένε κάτι όπως «τι λέμε;». Τότε το παιδί, σχεδόν απρόθυμα ή σιγανά, απαντά: «ευχαριστώ». Δεν έχει σημασία πόσες φορές το επαναλαμβάνετε: θα έρθει μια στιγμή που όχι μόνο θα γίνει αυτόματο αλλά και τα παιδιά θα συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει. Όταν λένε «παρακαλώ» ζητώντας κάτι μέσα στη σχολική τάξη, ίσως διαπιστώσουν ότι οι συμμαθητές τους τούς το προσφέρουν με χαμόγελο. Από την άλλη όταν λένε «ευχαριστώ», το άλλο παιδί απαντά «παρακαλώ». Όλα τα παραπάνω καλλιεργούν ισχυρές συνδέσεις που βασίζονται σε θετικά συναισθήματα.
Η μετάβαση από το να ευχαριστούν κάποιον από υποχρέωση στο να αποτελεί αυτό μια αυθόρμητη και πρόθυμη συμπεριφορά είναι μια θαυμάσια διαδικασία που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή τους. Οι θετικές χειρονομίες δημιουργούν ζεστασιά και, όταν συμπεριφερόμαστε στους άλλους με σεβασμό, τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα. illustrators Η δύναμη της ανατροφής που χαρακτηρίζεται από σεβασμό Αναμφισβήτητα έχετε ήδη ακούσει τον όρο «γονεϊκότητα χαρακτηριζόμενη από σεβασμό». Πρόκειται για μια έννοια που προέρχεται από τους συγγραφείς Ουίλιαμ Σιρς και Τζον Μπόουλμπι.
Αυτή η ενδιαφέρουσα ιδέα δίνει έμφαση στην ανάγκη ενίσχυσης της φυσικής προσαρμογής των παιδιών στο περιβάλλον τους, ενθαρρύνοντας την ενσυναίσθηση και τους συναισθηματικούς δεσμούς που θα τους επιτρέψουν να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο γύρω τους, τους άλλους ανθρώπους και τον εαυτό τους. Η γονεϊκότητα που χαρακτηρίζεται από σεβασμό σημαίνει ότι ενθαρρύνει μια υγιή προσκόλληση ανάμεσα στο γονέα και το παιδί, η οποία περιλαμβάνει σωματική εγγύτητα, αγκαλιές, θετικά λόγια και συνεχιζόμενη επικοινωνία. Τα θετικά λόγια αποτελούν κλειδί σε αυτού του είδους ανάπτυξη.
Για το λόγο αυτό θα πρέπει να προσπαθείτε να προάγετε την εκπαίδευση των παιδιών σας με βάση τη θετική ενίσχυση, να λέτε «παρακαλώ», να είστε υπομονετικοί και να σεβαστείτε τη σωστή στιγμή που τα παιδιά σας θα είναι έτοιμα να αποκτήσουν το συγκεκριμένο είδος γνώσης. Η γονεϊκότητα που χαρακτηρίζεται από σεβασμό υποστηρίζει ότι τα θετικά συναισθήματα έχουν περισσότερη δύναμη από τα αρνητικά. Ο εγκέφαλος αναζητά συνεχώς το είδος των ερεθισμάτων που θα βοηθήσουν το άτομο να μάθει να επιβιώνει και να προσαρμόζεται με τον καλύτερο τρόπο.
Όταν λοιπόν τα παιδιά σας μάθουν ότι το να λένε «καλημέρα», το να ζητούν κάτι λέγοντας «παρακαλώ» και το να ευχαριστούν τους άλλους εξασφαλίζει θετική ενίσχυση, δεν θα σταματήσουν ποτέ να το κάνουν. Είναι κάτι που αξίζει να θυμάστε.
Πηγή: tilestwra.com