Η σχέση μου με την μητέρα μου ήταν περίεργη. Και οι δυο γονείς μου ήταν πάντα αυστηροί. Μας είχαν κάνει εμένα και τα αδέλφια μου σε μεγάλη ηλικία. Οι απόψεις τους ήταν απόλυτες. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο δεν μου επέτρεπαν να βγαίνω βόλτα κατά την διάρκεια του σχολείου.
Μετά την Τρίτη γυμνασίου, με άφηναν δειλά δειλά να βγαίνω κανένα Σάββατο από τις 8 μέχρι της 11 το βράδυ, όταν οι φίλοι μου βολτάρανε στην κοντινή κωμόπολη. Αυτό με έκανε να νοιώθω μειονεκτικά απέναντι τους.
Η μητέρα μου καθ’ όλη την διάρκεια του δημοτικού με έβαζε για ύπνο στις 7:30μ.μ.. Άντε και το χειμώνα, είχε σκοτεινιάσει και δεν με πολυπείραζε, αλλά την άνοιξη και στις αρχές του καλοκαιριού, όταν όλα τα παιδάκια ήταν στην γειτονιά και έπαιζαν; Θυμάμαι άκουγα τις φωνές τους και με έπιαναν τα κλάματα.
Η μητέρα μου δεν ήταν από τις μητέρες που περιποιούνταν τον εαυτό τους. Μάνα 3 παιδιών, φρόντιζε εμάς να μην μας λείψει τίποτα, ένα τεράστιο σπίτι (που το βαριόταν),τα χωράφια της, τους γονείς και τα πεθερικά της . Η αγάπη της για τη γη είναι μεγάλη. Η γη ήταν για αυτή δουλειά και μάλιστα σκληρή δουλειά, αλλά και αναζωογόνηση. Όσοι δούλευαν μαζί της έχουν να το λένε, ότι δούλευε σαν «σκυλί».
Ότι χρήματα είχε τα προόριζε για εμένα και τα αδέλφια μου. Μου έδινε χρήματα να πάρω ρούχα, όταν η ίδια γύριζε οπουδήποτε με παλιά ρούχα. Δεν την ένοιαζε και δεν κόμπλαρε ποτέ. Όσες φορές όμως χρειάστηκε να περιποιηθεί τον εαυτό της για να πάει κάπου επίσημα, κανείς δεν της μίλαγε, γιατί δεν την αναγνώριζαν! Με πολύ κόπο και αγώνα (πραγματικά) την πίεζα εγώ και τα αδέλφια μου, όσο μεγαλώναμε, να ντύνεται λίγο καλύτερα. Δε το ασπάστηκε ποτέ.
Τη θυμάμαι πάντα να τρέχει. Το πρωί να μας ετοιμάσει για το σχολείο, να φύγει για το χωράφι, να επιστρέψει μετά από εμάς στο σπίτι, λίγο πριν από τις απογευματινές δραστηριότητες, να μας μοιράσει σε φροντιστήρια και να έρθει να μας παραλάβει αργότερα. Συγχρόνως προσπαθούσε να χωρέσει στο πρόγραμμα της το βραδινό φαγητό, το αυριανό μας φαγητό, το σίδερο, το άπλωμα, το συγύρισμα και τους ηλικιωμένους. Ποτέ δεν έλειψε το γλυκό από το σπίτι μας. Μάλιστα έφτιαχνε τρία διαφορετικά γλυκά, γιατί δεν τρώγαμε τα ίδια (τρομάρα μας)!
Αγράμματη, έχει- δεν έχει βγάλει το δημοτικό. Αυτό δεν την εμπόδιζε να κρατάει το βιβλίο για να πω απέξω ιστορία. Στις πανελλαδικές έδωσε μαζί μου ιστορία! Την ήξερε απέξω και ανακατωτά! Την θυμάμαι με τα ρούχα από το περβόλι να κρατά το βιβλίο και να μην αγκομαχά. Μόνο όταν συζητιόταν να αναβληθούν οι πανελλαδικές, λόγω θανάτου ενός πολιτικού προσώπου, την έπιασα μπροστά στα εικονίσματα, να σταυροκοπιέται και να παρακαλά ότι δεν μπορεί να ακούσει για μια ακόμα φορά «αυτόν τον Παντελή», που ουσιαστικά ήταν «η παντελής έλλειψη χρημάτων» που αναφερόταν στο βιβλίο. Γέλασα απίστευτα, μαζί και όλη η τάξη μου, γιατί την αγαπούσαν πολύ. Ήταν η μοναδική μαμά, που όταν δεν είχαμε μάθημα, ερχόταν και μας έπαιρνε από το σχολείο, που ήταν απομακρυσμένο, για να μην ταλαιπωρηθούμε. Έβαζε όσους χώραγε στο αυτοκίνητο και τους μοίραζε από εδώ και εκεί.
Το σπίτι μας ήταν ανοιχτό για τους φίλους μας. Στις εργασίες όλοι ήθελαν να μαζευτούμε στο δικό μου σπίτι. Μας ετοίμαζε από τυροπιτάκια και φρέσκια πορτοκαλάδα μέχρι φαγητό.
Όταν απέτυχα στις εξετάσεις έπεσα στο κρεβάτι του θανατά! Κάθισε μαζί μου όσο εγώ αρνιόμουν να σηκωθώ. Όταν έφυγα στο εξωτερικό για σπουδές κατάλαβα την αγάπη που μου είχε. Την χαρά της να έρθει να με πάρει από το αεροδρόμιο, το κλάμα της όταν της έλειπα, την αγωνία της αν τρώω ή αν ντύνομαι. Όταν ήρθε να με επισκεφτεί περάσαμε ένα καταπληκτικό 15νθήμερο! Βόλτες, συναυλίες (που δεν είχε πάει ποτέ της), μουσεία, ψώνια! Διάβασε και το πρώτο της βιβλίο, όσο εγώ μελετούσα τα μαθήματα μου!
Μετά ήρθαν οι έρωτες. Ποτέ δεν με είχε ρωτήσει μικρή, αν θα παντρευτώ κάποιον. Αυτά δεν είναι για τις μαθήτριες, έλεγε. Τον άντρα μου δεν τον συμπάθησε στην αρχή. Δεν τον ήθελε με τίποτα. Όταν το γνώρισε καλύτερα, τον αγάπησε. Την πείραζε και γελούσε.
Μετά ήρθαν τα εγγόνια. Δεν θυμάμαι να είχε πει ποτέ σε εμένα ή στα αδέλφια μου ότι μας αγαπά. Στα παιδιά μου το λέει συνεχώς! Έγινε η γιαγιά του καλοκαιριού. Όλο το καλοκαίρι το πέρναγα στο πατρικό μου! Δεν μου κράτησε σχεδόν ποτέ βράδυ τα παιδιά για να βγω. Μου έλεγε ότι επέλεξα τη ζωή μου και πως τώρα έπρεπε να μεγαλώσω εγώ τα παιδιά μου. Είχε όμως έτοιμο φαγητό για εμένα και για τα μωρά μου και σιδερωμένα ρούχα! Αξία ανεκτίμητη!
Ερχόταν στην πόλη που έμενα με τον άντρα μου το πολύ για 2 ημέρες. Την τρίτη ημέρα, την έπιανε κατάθλιψη από τα ντουβάρια. Είχε τις δουλειές της. Δεν άντεχε!
Όλα άλλαξαν, όταν αρρώστησε ο άντρας μου! Αυτή που δεν άντεχε πάνω από δυο μέρες κλεισμένη μέσα στο διαμέρισμα, έμεινε σχεδόν έξι μήνες μαζί μας, φροντίζοντας τα παιδιά μου και το σπιτικό μου. Ξέχασε τα πάντα, τον άντρα της και τα άλλα δυο παιδιά της. Ξέχασε τις δουλειές της και τη ζωή της. Έμαθε τη ζωή και τις συνήθειες μας στο σπίτι μας. Έβγαινε για ψώνια μόνη της ή έπαιρνε τα παιδιά και πηγαίνανε παιδική χαρά. Έκλαιγε και παρακαλούσε να την βρει αυτήν ή τον πατέρα μου το «κακό» και όχι τον άντρα μου, όταν οι ίδιοι οι γονείς του έλεγαν «αχ, τι πάθατε!».
Ήταν αυτή που ήρθε και πήρε τα παιδιά μου, γιατί πλέον η καθημερινότητα μας είχε αλλάξει δραματικά. Τις μισές ημέρες της εβδομάδας τις περνάγαμε στο νοσοκομείο. Ήταν αυτή που χόρευε, τραγούδαγε και φρόντιζε δυο νήπια. Ήταν αυτή, που όταν πλησίαζε το τέλος και κατέρρευσα, ήρθε να με σηκώσει. Ήταν αυτή που όταν «έφυγε» ο άντρας μου, με τάιζε, με παρακινούσε να βγω, να ασχοληθώ με κάτι.
Ήταν αυτή που όταν έπεσε στο κρεβάτι με κατάθλιψη μη αντέχοντας άλλο τις δραματικές αλλαγές στην οικογένειά μας, με έκανε να λυγίσω. Ήταν και είναι ο βράχος μου, το στήριγμα μου. Ξέρω ότι τα γηρατειά την έχουν αγγίξει, ότι δεν θα είναι για πάντα τόσο δυναμική και αεικίνητη όσο ήταν. Άλλα θα είναι για πάντα εκεί, η μαμά μου, η μάνα μου για ότι χρειαστώ.
Δεν ξεχνώ τους καβγάδες μας και τις διαφορές μας. Δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις. Σε κάποια πράγματα εξακολουθεί και είναι οπισθοδρομική. Αλλά δεν ξεχνώ ότι είναι μια γυναίκα μεγαλωμένη στην επαρχία σε διαφορετική εποχή από την δική μας.
Παρόλο αυτά είναι μια μάνα που κατέρριψε μύθους, που δούλεψε σκληρά για να δώσει στα παιδιά της τα καλύτερα, που στάθηκε βράχος δίπλα μας, που μας ακολούθησε στο δρόμο, στα όνειρα, στην τρέλα μας. Μια γυναίκα απλή αλλά απίστευτα δυναμική! Μάνα μια λέξη ηρωική. Η μαμά μου, η δική μου μαμά!
Πηγή: singleparent.gr