Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσω να χωρίσω.. Μετά από μια πορεία 17 χρόνων εκ των οποίων τα πέντε ήταν μέσα σε γάμο και ένα αγγελούδι πήρα την απόφαση να φύγω από το σπίτι… Έτσι ξαφνικά απλά γιατί έσπασα… Γιατί δεν άντεχα άλλο… Γιατί όχι απλά δεν είχα άλλη υπομονή… Δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο μέσα μου…
Από την αρχή της σχέσης μας εγώ πάντα έκανα πίσω, τον δικιολογουσα, έκανα ότι μπορούσα να είναι αυτός ευτυχισμένος. Ο εαυτός μου πάντα δεύτερος. Και ο λόγος;; Τον αγάπησα περισσότερο από τη ζωή μου. Τον λάτρευα και τον πίστευα τυφλά. Η συμπεριφορά του ταπεινωτική. Με κάθε ευκαιρία με μείωνε είτε ήμασταν μόνοι μας είτε μπροστά σε άλλους.
Εγώ είχα φτιάξει το δικό μου κόσμο. Είχα κλειστεί στη γυάλα μου που μου έλεγε πως » σε αγαπάει αλλά σου φέρεται έτσι για να μην παίρνεις αέρα». Μια αγκαλιά του με έκανε να τα ξεχνάω όλα…
Μετά το παιδί η κούραση μεγάλη. Αυτός απών από όλα. Μόνο αυστηρός κριτής. Εγώ ανάξια για όλα όπως έλεγε. Στη δουλειά μου στο σπίτι στο παιδί… Άρχισα να προτιμώ την απουσία του από την παρουσία του γιατί δεν άντεχα να ακούω μετά από τόση κούραση » πως είσαι έτσι ;; Φόρα κάτι να μη φαίνεται η κοιλιά σου η κυτταρίτιδα σου…» Και αλλά τέτοια ενώ ήμουν και παραμένω κανονική στο βάρος.
Έφτασα να μη μπορώ να μπω στο σπίτι. Βαθιές ανάσες να βρω κουράγιο να μπω και να ξημερώσει για να φύγω… Έπαθα κατάθλιψη και απευθύνθηκα σε ψυχολόγο. Με τη βοήθεια του κατάφερα να καταλάβω ότι ζούσα σε μια αρρωστημένη κατάσταση και κάθε μέρα βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στη θλίψη. Μετά από ένα καβγά αρκετά μεγάλο( ποτέ μπροστά στο παιδί), κατάλαβα ότι δεν τον ενδιέφερε τίποτα για μένα ..
Αρρώστησα ψυχικά και σωματικά.
Έτσι ξαφνικά βρήκα τη δύναμη μια μέρα και το είπα.. Εγώ φεύγω. Στην προσπάθεια του να με μεταπείσει άκουσα πολλά. Νόμιζα ότι αντεχες… Είχα βρει έναν καλό άνθρωπο και πάταγα πάνω του αλλά πίστευα πως δεν θα σπάσεις..δεν σε είχα αγαπήσει και δεν ήμουν ερωτευμένος μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια, όμως τον τελευταίο χρόνο σε αγάπησα και εσύ περίμενες να το δεις και να φύγεις για να με εκδικηθείς για όσα σου έκανα όλα αυτά τα χρόνια…
Εγώ κατάφερα να μη γυρίσω παρόλο που όταν έφυγα πίστευα πως δεν θα αντέξω και θα γυρίσω…
Τα γεγονότα δεν με άφησαν όμως ευτυχώς…
Να μη τα πολυλογώ άλλο, ανακάλυψα ότι είχε ατομικές καταθέσεις που ούτε είχα φανταστεί ποτέ… Είχε πάρει μέχρι και του παιδιού μας τα λεφτά .. Και το χειρότερο από όλα;;; Πήγαινε με άντρες .. Μάλιστα!!! Μια τρέλα. Τι να χωρέσει το μυαλό;;; Ο άνθρωπος που ζούσα μαζί του 17 ολόκληρα χρόνια.
Η μικρή κοινωνία που ζω δεν μου συγχώρεσε ποτέ ότι χώρισα αυτό τον-κατά τη γνώμη της- «υπέροχο» άνθρωπο…
Οι φήμες οργίαζαν ότι τον κεράτωσα… Ο ίδιος το έπαιζε θύμα .. Έπινε ξενύχταγε, έδειχνε πόσο υποφέρει … Εγώ;;; Ξεπέρασα τα όρια της λογικής… Έφτασα πιο κάτω από τον πάτο… Σε ποιον να πω τι;;; Σεβάστηκα το παιδί μου και δεν μιλούσα σε κανέναν…πήγαινα στους γιατρούς με σοβαρό πρόβλημα υγείας, σε ψυχολόγο με κατάθλιψη και άκουγα πόσο αχάριστη είμαι και όλα τα υπόλοιπα κοσμητικά… Κάθε φορά που με έπνιγε το δίκιο. Έσφιγγα τα δόντια σκεπτόμενη το παιδί μου και πόσο θα στιγματιστεί…
Σήμερα έχω να πω σε όλους ότι κάποια πράγματα το μυαλό δεν τα χωράει. Τρελαίνεσαι .. Όμως το παιδί είναι αυτό που σε επαναφέρει. Κάθε φορά που το κοίταγα έλεγα πρέπει να αντέξεις.. Αν φύγεις εσύ αυτό θα μείνει με τον πατέρα του… Αυτό με τρομάζει περισσότερο από όλα τα αλλα και αυτό ήταν ο λόγος που με κράτησε ζωντανή..
Άντεξα πάλεψα με Θεούς και δαίμονες όμως άξιζε τον κόπο… Σήμερα μετα από δυο χρόνια σχεδόν είμαι καλύτερα… Το παιδί μας δεν το θέλει .. Με το ζόρι θα το πάρει… Εγώ όμως προσπαθώ να είμαι δίπλα του όσο περισσότερο μπορώ και μάνα και πατέρας μαζί…! Όσον αφορά εμένα.. Υπάρχουν μέρες που κλαίω χωρίς να ξέρω γιατί… Και μέρες που είμαι καλά. Ένα διαζύγιο είναι έτσι κι αλλιώς επώδυνο … Το δικό μου θεωρώ ότι μου άφησε σημάδια ανεξίτηλα. Βγήκα άλλος άνθρωπος…
Ευτυχία
Πηγή : singleparent.gr