Πριν από 3 χρόνια έμαθα ότι είναι πολύ δύσκολο να μείνω έγκυος…
Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, νόμιζα ότι τελείωσε η ζωή για μένα, ήθελα πάντα ένα μωράκι όσο τίποτε άλλο στο κόσμο!
Το είπα στον άντρα μου (τότε δεν ήμασταν παντρεμένοι) και μου έλεγε ότι θα τα καταφέρουμε, μα του έλεγα «Αφού ο γιατρός μου είπε να το ξεχάσω!«
Μετά από λίγο καιρό αποφάσισα να χωρίσουμε για να μην του καταστρέψω την ζωή του! Του έγραψα ένα γράμμα του είπα το πόσο τον αγαπώ, του είπα ότι δεν μπορώ να μείνω μαζί του γιατί δεν μπορώ να του προσφέρω τίποτα. Θυμάμαι ότι με πήρε τηλέφωνο και έκλαιγε. Περάσαμε πολλά άλλα δεν χωρίσαμε ΠΟΤΕ!!!! Χάρη σε αυτόν!!!!
Αυτό έγινε τον Απρίλιο και Ιούνιο έμεινα έγκυος… Είχα αιμορραγία και δεν μπόρεσα να το κρατήσω…. «Παλλίνδρομη κύηση» είπε ο γιατρός!
Μετα από αυτό το σοκ αποφάσισα να το βγάλω από το μυαλό μου… Όσο γίνεται δηλαδή…. Και να συνεχίσω την ζωή μου κανονικά.
Τον Σεπτέμβρη αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Και μόλις φτιάξαμε το σπίτι μας μάθαμε ότι είμαι έγκυος. Δεν ήξερα τι να κάνω να χαρώ; Να κλάψω; Να φοβηθώ; Όλα μαζί τα έπαθα. Ο άντρας μου είχε σοκαριστεί είναι η αλήθεια.
Ξεκινήσαμε να κάνουμε εξετάσεις κ.τ.λ όλα καλά ευτυχώς.
Να μην σας ζαλίζω: μετά από μια δύσκολη εγκυμοσύνη στους πρώτους 5 μήνες και τον γάμο μαζί, έφτασε η ώρα να γεννήσω.. Τόσο άγχος, τόσος φόβος! Πάω στον γιατρό μου 38 εβδομάδων και μου λέει «Αύριο γεννάμε, γιατί ανεβάζει πολλούς σφυγμούς το μωρό και δεν μπορούμε να ρισκάρουμε τίποτα«
Γυρίζουμε σπίτι χαρούμενοι ότι θα γεννήσω και επιτέλους θα κρατούσα την μπέμπα μου στα χέρια μου! Δεν φοβόμουν πια, ένα μαγικό πράγμα και το βράδυ κοιμήθηκα μια χαρά.
Ήρθε η ώρα… Περίεργο συναίσθημα…
Μπαίνω στις εισαγωγές…
Απ΄έξω ο άντρας μου η μαμά μου και η πεθερά μου.
Έρχεται ο γιατρός μου και μου λέει «Θα πας στο δωμάτιο σου γιατί θα αργήσουμε πολύ. Μπορεί και αύριο!«
Κάθομαι και σκέφτομαι πώς θα περάσει η ώρα.. Και ξαφνικά με φωνάζουν! Έρχονται, με παίρνουν με την ρόμπα, βρίσκω τους άλλους έξω και τους λέω «Ελάτε, πάμε στο δωμάτιο!«
Ο άντρας μου έλειπε έτρεχε για να δώσει τις εξετάσεις μου.
Πάμε, πάμε! Ξαφνικά βλέπω αίθουσα τοκετού Τρόμαξα…
Σκέφτομαι… θα πάνε να μου βάλουν ορό κ.τ.λ. να είμαι έτοιμη…
Ρωτάω τον τραυματιοφορέα «ΠΟΥ ΠΑΜΕ;«
Μου απαντάει «Να γεννήσεις…..!!«
ΤΙ;; ΔΕΝ ΕΓΩ ΔΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ!!!
Με πάει στην πόρτα, τον αγκαλιάζω και φεύγω…
Πάμε, μου βάζουν ορούς, καθετήρα και με πάνε να γεννήσω.
Θυμάμαι απλά ότι ξύπνησα από τον πόνο, ένα περίεργο μούδιασμα στην κοιλιά μου και ζητούσα την μπέμπα μου.
Μου την φέραν και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να την φιλήσω. Δεν είχα κουράγιο από την νάρκωση τίποτε άλλο να κάνω… Δεν άκουσα το κλάμα της, δεν την είδα μόλις βγήκε.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και όλα καλά χάρη στον γιατρό μου, τον κ.Δάγλα, στο μαιευτήριο ΕΛΕΝΑ.
Μετά μου την έφεραν στο δωμάτιο μου και ήταν απίστευτο ότι αυτό το πλασματάκι ήταν δικό μας! Τόσο μικρή, τόσο όμορφη, ίδια ο μπαμπάς της…
Σε ευχαριστώ, Θεέ μου…
Σε ευχαριστώ, αγάπη μου, που ήσουν πάντα δίπλα μου!
Τώρα πια είναι 6,5 μηνών η Μαρίσα μας και μας τρελαίνει…
Είναι σαν αγγελάκι…
Είναι όλος ο κόσμος μου…
Και κάποια στιγμή είπαμε να πάμε και για ένα αδερφάκι…
Γι” αυτό ποτέ μην χάνετε τις ελπίδες σας…