Γιατί όταν κόβεις τα μαλλιά σου προκειμένου να τα δωρίσεις δεν τα χάνεις, αλλά ουσιαστικά τα κερδίζεις
σκέψη να κουρέψω τα μαλλιά μου στριφογύριζε στο μυαλό μου εδώ και τουλάχιστον ενάμιση χρόνο αλλά πάντα έβρισκα μια δικαιολογία, κυρίως απέναντι στον εαυτό μου, για να το αναβάλλω συνεχώς.
Ήταν κι αυτός ο εφιάλτης/επαναλαμβανόμενο μοτίβο που με επισκεπτόταν συχνά πυκνά, όταν περνούσα περιόδους άγχους, πως ξαφνικά τα μαλλιά μου ήταν κοντά και κάθε φορά που ξυπνούσα τα έπιανα για να βεβαιωθώ πως ήταν απλώς ένα κακό όνειρο.
Πόσο σαχλά μου φαίνονται, όμως, αυτή τη στιγμή όλα αυτά και μετανιώνω που έδινα τόση σημασία σε τρίχες και, βασικά, που δεν το έκανα όλο αυτό νωρίτερα, γιατί η περασμένη Παρασκευή που κουρεύτηκα δεν ήταν τελικά η μέρα που «έχασα τα μαλλιά μου», όπως φοβόμουν, αλλά ουσιαστικά εκείνη που τα «κέρδισα».
Πριν από περίπου μια εβδομάδα πήγα αποφασισμένη σε ένα κομμωτήριο στο Κολωνάκι να κουρέψω τα μαλλιά μου, που σε μήκος έφταναν περίπου το μισό μέτρο. Μετά την απαιτούμενη διαδικασία του λουσίματος, κάθισα στην καρέκλα και με κοιτούσα στον καθρέφτη απέναντι, ίσως όπως δεν με έχω κοιτάξει ποτέ ξανά. Περίμενα το ψαλίδι σχεδόν σαν μια άλλη λαιμητόμο που θα έβαζε οριστικό τέλος στη «Φιλιώ με τα μακριά μαλλιά» κι η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή.
«Είσαι έτοιμη;», θυμάμαι να με ρωτάει η Ντίνα, που είχε ήδη φτιάξει δυο πλεξούδες και κρατούσε το ψαλίδι στο χέρι της. «1, 2, 3…» η αντίστροφη μέτρηση από τη φίλη μου την Κατερίνα, που ήταν μαζί, και ξαφνικά ακούω το πρώτο χρατς.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά είχα στα χέρια μου την πρώτη πλεξούδα. «Ξέρεις ότι όσες γυναίκες χάνουν τα μαλλιά τους από τον καρκίνο, ποτέ ξανά δεν βγάζουν ίδια; Εσένα τα δικά σου θα μακρύνουν ακριβώς ίδια, εκείνων όχι – βγαίνουν πιο αδύναμα, σγουρά, πολλές φορές γκρίζα, αλλά ποτέ ίδια», μου εξηγεί η Ντίνα.
Αυτό ήταν. Όλα ξαφνικά έγιναν τόσο ξεκάθαρα. Όταν κόβεις τα μαλλιά σου για να τα δωρίσεις δεν τα χάνεις, τα κερδίζεις, γιατί ο καθένας και η καθεμιά από εμάς θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στη θέση ενός ανθρώπου αντιμέτωπου με τον καρκίνο. Και ειδικά οι γυναίκες, αντιλαμβανόμαστε γενικά τα μαλλιά μας ως πολύ βασικό στοιχείο της θηλυκότητας μας.
Τι θα γινόταν, σκέφτηκα, αν η παρακέντηση που έκανα πρόσφατα, δεν είχε βγει τελικά αρνητική; Αν χρειαζόταν να υποβληθώ σε χημειοθεραπεία, που θα είχε ως αποτέλεσμα να χάσω τα μαλλιά μου, πόσο θα μου κόστιζε ψυχολογικά; Προς το παρόν στάθηκα «τυχερή» αλλά μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο ένιωσα πως το να δωρίσω τα μαλλιά μου ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω.
Εγώ επέλεξα να δωρίσω τα μαλλιά μου στο «Άλμα Ζωής» που επιδοτεί περούκες σε γυναίκες που πάσχουν από καρκίνο και διάβασα πως μέχρι σήμερα έχει συλλέξει πάνω από 23.000 κοτσίδες και ήδη περισσότερες από 160 γυναίκες έχουν πάρει τη δική τους περούκα.
Η Κοκό Σανέλ είχε πει πως «μια γυναίκα που κόβει τα μαλλιά της είναι έτοιμη να αλλάξει τη ζωή της». Δεν ξέρω αν εγώ βρίσκομαι στο κατώφλι μεγάλων αλλαγών ή όχι, αλλά ξέρω με βεβαιότητα πως ήμουν έτοιμη να αλλάξω τη ζωή –έστω και λιγάκι– μιας άλλης γυναίκας, που δίνει τη δική της μεγάλη και δύσκολη μάχη με το καρκίνο και που θα μπορούσα ανά πάσα στιγμή να βρεθώ στη θέση της.
[lifo]