Ο γιος μου, ο Χρήστος και η γυναίκα του, η Τζούλια περιμένουν το πρώτο τους παιδάκι και το πρώτο μας εγγόνι τον επόμενο μήνα με το καλό. Πάντα πίστευα ότι με τη νύφη μου είχα πολύ καλές σχέσεις, αλλά το τελευταίο, που μου είπε με έκανε να αμφιβάλλω.
Αποφάσισε ότι μαζί της στη γέννα θέλει μόνο τον άντρα της και τη μητέρα της. Κανέναν άλλο, ούτε καν εμένα. Βρίσκω άδικη την απόφασή της. Με πλήγωσε.
Προσπάθησα με τρόπο να της αλλάξω γνώμη, αλλά δήλωσε ανοιχτά ότι δεν θα ένιωθε άνετα και με εμένα εκεί. Της θύμισα ότι ήμουν 40 χρόνια νοσοκόμα, δεν υπάρχει κάτι, που να μην έχω δει.
Έβαλα το γιο μου να της το συζητήσει, μήπως και την πείσει, αλλά φοβάται να τα βάλει μαζί της. Δεν θέλει να τη συγχύσει στην κατάστασή της. Όταν ανέφερα τα ίδια στη μητέρα της, εκνευρίστηκε και μου έκλεισε το τηλέφωνο στη μούρη. Εγώ, όμως, θέλω να δω το πρώτο μου εγγόνι να γεννιέται. Τόσα άλλα μωρά έχω δει. Το δικό μας θα χάσω; Δεν το δέχομαι.
Ο γιος μου είπε να περιμένω έξω με τους υπόλοιπους συγγενείς και μόλις η Τζούλια ετοιμαστεί μετά τη γέννα, μπαίνω και εγώ. Γιατί η μάνα της να είναι μέσα; Θέλω κι εγώ. Γιατί με αδικούν έτσι; Πάντα ήμουν κοντά τους. Ό, τι και να συνέβαινε, πρώτη έτρεχα. Τώρα με πετάνε σαν την τρίχα έξω απ’ το ζυμάρι; Τί είμαι εγώ; Γιαγιά τρίτης κατηγορίας; Πώς μπορώ να τους κάνω να δουν το λάθος τους;
Κυρία Γεωργία