Ένα κείμενο γραμμένο από μία μαθήτρια 16 χρόνων έστειλε αναγνώστης του tilestwra.com για την κρίση στην Ελλάδα.
«Ο πόλεμος αιματηρός ή μη δεν σταματάει ποτέ», έτσι μου είχε πει η μαμά κάποτε. Έτος 2011, ένας χρόνος αφότου μετακόμισα στο όμορφο καινούργιο σπίτι! Και όμως τίποτα δεν φαντάζει όμορφο σε εμένα. Μου λείπει η ζεστασιά. «Πεινάω», «κρυώνω» έλεγαν κάποτε τα παιδιά. Πόλεμος τότε, εξαθλίωση. «Πεινάω», «κρυώνω» λένε και τώρα τα παιδιά, κατάντια. Το ψυγείο μεγάλο, καινούργιο, μα άδειο. Το σπίτι τεράστιο, ευρύχωρο, μα άδειο. Τα στόματα κλειστά. Τα μάτια δακρυσμένα. «Μαμά καταλαβαίνω.» Τα χρέη πολλά, τα δάνεια απειλούν. «Μαμά καταλαβαίνω.»
Έτος 2012. Πολλά τα στόματα που πρέπει να θρέψει ο μπαμπάς. Φοβάται, το ξέρω. Το είπα στην μαμά, μου λέει είμαι μικρή ακόμα. Μα, ο μπαμπάς ψάχνει για δεύτερη δουλειά. Και ας γυρίζει από την πρώτη στις 8. Το ξέρω φοβάται. Και εγώ φοβαμαι. Κλαίω και ας μην είμαι τόσο μεγάλη για να καταλάβω ακόμα. Το φαγητό πιο λίγο. Πολλά βράδια δεν τρώω. Δεν το λέω σε κανέναν. «Καταλαβαίνω γιαγιά.» Με αγκαλιάζει. Μου λέει: «Είσαι μικρή, αλλά καταλαβαίνεις.» Ούτε εκείνη τρώει πολύ. Αντέχουμε. Εκείνη όλη της την σύνταξη μας την δίνει. Δεν είμαι αχάριστη. Καταλαβαίνω, ακούω.
Έτος 2013. Ο μπαμπάς είναι απεγνωσμένος, η μαμά συνοφρυωμένη. Τα δώρα των Χριστουγέννων δεν ήταν αυτά που θέλαμε. Τα μικρά έκλαιγαν. Εγώ δεν έκλαψα, καταλαβαίνω. Τα ηρέμησα και αυτά
Έτος 2018. Πέντε χρόνια μετά και ο μπαμπάς είναι στο εξωτερικό πια. Η μαμά και η γιαγιά είναι εδώ. Τα λεφτά είναι πιο πολλά και περνάμε πιο καλά. Μου λείπει ο μπαμπάς. Δεν κλαίω, καταλαβαίνω. Πονάει η γιαγιά. Δεν κλαίω, καταλαβαίνω. Φωνάζει η μαμά. Δεν κλαίω, καταλαβαίνω. Ήμουν 9 και τώρα είμαι 16. Κρύωσα, πείνασα, πόνεσα, έκλαψα. Η Ελλάδα πονάει, καταλαβαίνω. Πονάμε. Τα παιδιά της πονάνε, καταλαβαίνεις;