Έρχονται κάποιοι άνθρωποι στην ζωή σου, αθόρυβα, ξαφνικά, ήρεμα.
Έρχονται χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς μεγάλα λόγια.
Ή μάλλον, να στο πω πιο σωστά. Χωρίς καθόλου λόγια.
Κουβαλάνε τις ρωγμές τους, φοράνε τα σημάδια τους και δεν τα κρύβουν, μα δεν τα προβάλουν κι όλας.
Δεν ζητάνε την προσοχή σου, την κερδίζουν.
Δεν ζητάνε το σεβασμό σου, είναι αναμφισβήτητος με την πρώτη ματιά.
Δεν ζητάνε ούτε την επιβεβαίωσή σου, ούτε την επιβράβευσή σου.
Δεν θα σου επιβληθούν, δεν θα στο παίξουν αρχηγοί, δεν ζητούν να επιμυκήνουν τα προσόντα τους μέσω της επιβολής.
Ξέρουν ποιοι είναι, ξέρουν τι θέλουν και ξέρουν πώς να το αποκτήσουν.
Όχι, δεν θα κάνουν τα πάντα γι’αυτό.
Δεν θα θυσιάσουν ούτε το χαρακτήρα τους, ούτε τις αρχές τους.
Δεν θα παίξουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, είναι πολύ εύκολο γι’αυτούς.
Θα σε προκαλέσουν όμως να παίξεις ένα παιχνίδι με καθαρούς κανόνες.
Ένα παλιό παιχνίδι, “θάρρος ή αλήθεια”, λεγόταν.
Κι είναι ανίκητοι σε αυτό, γιατί η αλήθεια τους είναι το θάρρος τους και το θάρρος τους η αλήθεια τους.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μπορεί να μην απλώσουν τα χέρια τους να σε αγκαλιάσουν αμέσως, όμως οι πράξεις τους, σε έχουν αγκαλιάσει από καιρό.
Η ασφάλεια που νιώθεις και μόνο στο άκουσμα της φωνής τους, σε κάνει να χαμογελάς.
Ναι, δεν είναι εύκολοι άνθρωποι.
Έχουν περπατήσει σε πολλά ναρκοπέδια για να βρεθούν σήμερα στο πλάι σου.
Έχουν δώσει πολλές μάχες για να στέκονται μπροστά σου ολόκληροι και ατόφιοι.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που ποτέ δεν θα καταφέρεις να τους μάθεις απόλυτα, μα θα ξέρεις χωρίς καμία αμφισβήτηση, τι σε κάνουν να νιώθεις.
Δεν ξέρω πώς τους λες εσύ, άντρες παλιάς κοπής, νέας κοπής, εγώ, τους λέω απλά Άντρες.
Κι αν θες, κράτα και μια συμβουλή.. μην παίξεις μαζί τους, δεν σε παίρνει και να ρωτάς μόνο όσα αντέχεις να μάθεις..
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Πηγή loveletters.gr