Σκέψεις πολλές, εικόνες διάσπαρτες, μπερδεμένες και κάποιες θολές. Όλα μαζί έρχονται στο νου και δημιουργούν ένα συνονθύλευμα δημιουργώντας μεγαλύτερο χάος. Ανάγκες, επιθυμίες, θέλω, όνειρα, έχουν μπερδευτεί μαζί με τα πρέπει, τις ανασφάλειες και τις προσδοκίες των άλλων για εσένα. Είναι τόσο χαοτικό και μπερδεμένο όλο αυτό που γίνεται, που φυσικά μεταφέρεται και προς τα έξω, καθώς όταν δεν ξέρεις τι θες, δεν ξέρεις και τι να ζητήσεις και κάπως έτσι, μένεις μόνος.
Σκληρή η μοναξιά, ειδικά όταν νιώθεις ότι γύρω σου υπάρχουν τόσα πολλά άτομα, αλλά εσύ νιώθεις πάλι μόνος. Μόνος με τον εαυτό σου και το συνονθύλευμα σου, καθώς κανείς δεν διατίθεται να προσπαθήσει να σε καταλάβει και να συνδεθεί μαζί σου. Ούτε εσύ ο ίδιος καλά καλά, δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τις ανάγκες σου, πόσο μάλλον να τις ζητήσεις. Μια ζωή άκουγες και έβλεπες τους γονείς σου να νοιάζονται για τις ανάγκες όλων των άλλων εκτός από τις δικές τους. Με αυτό το πρότυπο μεγάλωσες και αυτό συνεχίζει να είναι για εσένα το οικείο και το πιο “σωστό”.
Ποιος όμως έτσι αυθαίρετα έχει ορίσει τι είναι σωστό και τι λάθος; Φτάνει πια με αυτή τη λογοκρισία στις ανάγκες μας και τα θέλω μας. Φτάνει πια να είμαστε οι τελευταίοι στη λίστα με τις προτεραιότητες μας. Θέλει όμως πολύ δουλειά να πούμε αυτό το “φτάνει πια” και να το εννοούμε πραγματικά. Πόσο δυσβάσταχτο φορτίο είναι αυτή η κληρονομιά, η οποία κρατάει τόσες γενιές πίσω. Με πόσες ενοχές έχουν ντυθεί οι επιθυμίες μας, ώστε να μην μπορούμε να τις αναγνωρίζουμε πια και να τις απωθούμε! Ήρθε η ώρα να πούμε στον εαυτό μας και σιγά σιγά να το πιστέψουμε, ότι και εμείς είμαστε άνθρωποι με ανάγκες, οι οποίες για να ικανοποιηθούν, πρέπει πρώτα να τις κατανοήσουμε, να τις αναγνωρίσουμε και να προσπαθήσουμε να τις εξωτερικεύσουμε στους δικούς μας ανθρώπους.
Τίποτε δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Πώς περιμένουμε κάτι που εμείς οι ίδιοι αδυνατούμε να έρθουμε σε επαφή, να το δουν οι άλλοι άνθρωποι έξω από εμάς, ακόμα και αν είναι πολύ κοντά μας; Μεγάλη παγίδα στην οποία πέφτουμε και μπαίνουμε σε φαύλους κύκλους συγκρούσεων και τελικά μένουμε μόνοι μας. Ας σταματήσει εδώ η λογοκρισία των θέλω μας, για να έρθουν και οι δικοί μας άνθρωποι πιο κοντά μας!
Γράφει η Μαρίνα Κρητικού
Πηγή: www.loveletters.gr