Βαρύς, ρσενικός, συνδικαλιστής και της άγνοιας κομιστής.
Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα ψάχνει να βρει φωτογραφίες για να ντύσει τη διατριβή του με τίτλο «Η Ελλάδα στα χρόνια της Κρίσης», δεν θα δυσκολευτεί πολύ για να βρει την πλέον χαρακτηριστική και σημειολογική.
Το αρχέτυπο του μπάρμπα, με το πόδι ακουμπισμένο πάνω στο κενοτάφιο του Αγνώστου Στρατιώτη, να ξαποσταίνει από τη «μάχη» που έδινε έξω από τη βουλή η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ την ώρα που η ολομέλεια συζητούσε το νομοσχέδιο για την πώληση των λιγνιτικών μονάδων. Και το κομπολόι, εκείνο που κάποτε πρόδιδε μάγκες και κιμπάρηδες αληθινούς, να φωνάζει και να φαντάζει πλέον στα χέρια του ως το απόλυτο σταρχιδιστικό τοτέμ.
Βαρύς, ρσενικός, συνδικαλιστής
Κάτι ανάμεσα σε λαό και κράτος, οι συνδικαλιστές. Μια ιδιότυπη σφαίρα που αυτοχαρακτηρίζεται ως προστατευτική δικαιωμάτων για τα οποία η ίδια (στην ελληνική περίπτωση, τουλάχιστον) δεν δίνει δεκάρα. Με το ένα πόδι πατάνε στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας και διατείνονται πως είναι σάρκα από την σάρκα της, ενώ την ίδια στιγμή χρησιμοποιούν το άλλο για το σταυροπόδι που τους φέρνει ως αναγνωρισμένους συνομιλητές απέναντι στην εκάστοτε εκτελεστική εξουσία. Επειδή ακριβώς είναι κομμάτι αυτής της κάστας, ο εικονιζόμενος διογκώνει πολλαπλασιαστικά την οργή όλων εκείνων που αντιλαμβάνονται την σπουδαιότητα του συγκεκριμένου μέρους στις παρυφές της Βουλής των Ελλήνων.
Με το βλέμμα κρυμμένο κάτω από το γυαλί ηλίου και κάπως χαμένο να αναπολεί τις εποχές της συνδικαλιστικής παντοκρατορίας. Πίσω στις χρυσές μέρες που ο ρόλος ενός συνδικάτου δεν εξαντλούνταν σε μια θεσμοθετημένη αντιπροσώπευση συμφερόντων απέναντι σε κράτος και εργοδοσία, αλλά σε μια παντοδύναμη ομάδα πίεσης της οποία τα ηγετικά (και όχι μόνο) στελέχη, είχαν το προνόμιο να κάθονται τόσο κοντά στο τραπέζι της εξουσίας που με άνεση γεύονταν μπόλικα από τα ψίχουλα τα οποία έπεφταν από το ανελέητο αλισβερίσι. Την έπαρση αυτής της εποχής, την διατυμπανίζει εκκωφαντικά η γλώσσα του σώματός του στο συγκεκριμένο φωτογραφικό στιγμιότυπο.
Δυο τινά μπορεί να ισχύουν
Να ήξερε που πατά και να μην είχε καμία ιδέα. Στην πρώτη περίπτωση, δεν χρειάζεται να πεις πολλά. Τα ανά τον κόσμο μνημεία του Αγνώστου Στρατιώτη, έναν σκοπό εξυπηρετούν: την απόδοση τιμών σε εκείνους που θυσιάστηκαν εν καιρώ πολέμου. Αν είχε επίγνωση αυτής της πραγματικότητας και παρ’ όλα αυτά θεώρησε φυσιολογικό να απλώσει το πόδι του πάνω στην μαρμάρινη πλάκα, δεν έχει νόημα να το συζητάμε καν. Απόλυτος εκφραστής της κυρίαρχης ιδεολογίας στην σύγχρονη Ελλάδα, της αμετροέπειας. Στη θέση του θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε την ασπάζεται. Και δεδομένα είμαστε πολλοί. Έτυχε χτες, να είναι ο συγκεκριμένος.
Αν πάλι, δεν γνώριζε, φτάνουμε στον έταιρο πυλώνα που στηρίζει την υπάρχουσα κοινωνικοπολιτική σαπίλα: την άγνοια, την αμάθεια, την χειρότερη όλων, ημιαμάθεια. Η εικόνα του έγινε viral, ελπίζω να γίνει και μάθημα. Σε όλους μας.
ΥΓ: Μη ξεχνιέσαι: χώρεσες σε μια φωτογραφία την νεο-Ελλάδα. Την Ελλάδα χωρίς χρονικούς προσδιορισμούς, κατάφεραν να την χωρέσουν σε ένα καρέ κάποιοι άλλοι πολύ πριν από εσένα. Στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Πηγή: ratpack.gr