Κανιβαλίζουμε, κύριοι.
Τρώμε σάρκες, τρώμε ανθρώπους ωμούς κι αλατοπιπερωμένους. Παίρνουμε τις σάρκες τους, ρίχνουμε μπαχάρια από την προσωπική τους ζωή και τους καταβροχθίζουμε.
Και το χαιρόμαστε. Ω ναι, πολύ το χαιρόμαστε…
Έτσι την κάναμε τη ζωή μας. Την επικεντρώσαμε στους άλλους. Στα λάθη, τα ατοπήματα, τα αμαρτήματα, τις παραλείψεις τους. Γίναμε οι ιεροεξεταστές με το ολοένα τεντωμένο δάχτυλο.
Εμείς οι αναμάρτητοι…
Τρομάρα μας…
Χθες ήταν ο Λαζόπουλος και οι προσβλητικές δηλώσεις του περί ΑΜΕΑ.
Είπε κι εμείς πέσαμε να τον φάμε. Όλοι εμείς που δεν παρκάρουμε ποτέ σε ράμπες ΑΜΕΑ. Όλοι εμείς που σεβόμαστε τα άτομα με αναπηρία.
Όλοι εμείς οι σωστοί πολίτες και συνάνθρωποι.
Χθες ήταν και ο Παντελίδης. Πονάει η Κύπρος, ταμπού τα κατεχόμενα. Ένας στίχος ήταν αρκετός για να πέσουμε να τον φάμε. Σωρός τα υποτιμητικά σχόλια για τον λαϊκό τραγουδιστή.
Άτεχνο τον βρίσκαμε όλοι εμείς οι κουλτουριάρηδες που στο νταλκά μας κλαίμε με Κάλλας και Ραχμάνινωφ.
Και σήμερα; Σήμερα, εμείς οι κανίβαλοι μαυροφορεθήκαμε για το χαμό του.
Χαιρόμαστε; Δε θα μας προκαλέσει ξανά με τα λουλούδια που του πετούν στα μπουζούκια. Μήτε θα πληγώσει τα αυτιά μας με τα δευτερότριτα λαϊκά τραγούδια του.
Έφυγε και γέμισε το σύμπαν R.I.P.
Ποια ειρήνη ρε ανθρωπάκια; Ποια γαλήνη; Ποιον αφήσαμε ποτέ εμείς οι κανίβαλοι να φύγει ειρηνικά; Ποιον αφήσαμε να κάνει τη ζωή του χωρίς να χώσουμε τη αδιάκριτη μύτη μας; Πότε ασχοληθήκαμε απλά με τις ζωές μας και τίποτα άλλο;
Πιάσαμε τις πέτρες κι αρχίσαμε να ρίχνουμε. Να καταδικάζουμε λάθη άλλων, αγνοώντας τα δικά μας. Γιατί η καμήλα ξέρει να βλέπει μόνο άλλες καμπούρες κι όχι τη δική της.
Τεντώνουμε το δάχτυλο και μαυρίζουμε ανθρώπους αδιακρίτως. Τους σταυρώνουμε για τα λάθη τους. Δε δικαιολογούμε, δε συγχωρούμε.
Ποιος μας διόρισε κριτές, μου λέτε;
Ποιος δαίμονας μας καβάλισε και δεν ασχολούμαστε με την πάρτη μας;
Θάβουμε τα προβλήματά μας, τα κρύβουμε από προσώπου γης και πιάνουμε στασίδι στις ζωές των άλλων. Τους τη στήνουμε στη γωνία και περιμένουμε. Και στο πρώτο λάθος, ορμάμε…
Έτσι καταντήσαμε. Μηχανάκια που μετρούν λάθη. Τα διογκώνουν, τα πλημμυρίζουν καταστροφολογίες και δεν τα συγχωρούν ποτέ. Απλά τα ξεχειλώνουν για να έχουν θέμα συζήτησης και μετά από λίγο τα ξεχνούν.
Όπως θα ξεχαστεί και το ρατσιστικό σχόλιο για τα ΑΜΕΑ. Όπως ήδη ξεχάστηκε ο στίχος για τη γκόμενα από τα Κατεχόμενα. Μόνο που θα προτιμούσα να είχαμε ξεχειλώσει κι άλλο το παραλήρημα του στίχου και το παλικάρι να ζούσε. Τον κλαίω κι ας μην ήξερα μήτε ένα του τραγούδι…
Ο Θεός μας έπλασε ανθρώπους κι εμείς καταλήξαμε ανθρωπάκια. Μικροπρεπείς κι αδιάκριτοι…
Αν έχει μείνει λίγη τσίπα πάνω μας, τούτος ο κανιβαλισμός πρέπει να σταματήσει.
Ας ασχοληθούμε με τα δικά μας προβλήματα. Ας ζήσουμε τη δική μας ζωή.
Όλα τα άλλα, περιττεύουν, πάρτε το χαμπάρι!
Καλό ταξίδι παλικάρι μου. Δύναμη στη μανούλα σου να αντέξει…
Της Στεύης Τσούτση.
Πηγή : diaforetiko.gr
