Τι να σου πω….
Για την κούραση μου (σωματική).
Για τους πόνους μου (ψυχικούς).
Για τις φοβίες μου.
Για τα λάθη μου.
Για τα άγχη μου.
Για τις αδυναμίες μου.
Μα πάνω απ’ όλα για το κενό που αισθάνομαι τόσα χρόνια μέσα μου. Κάτι μου λείπει. Δε μπορώ να το προσδιορίσω ακόμα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό (ΤΟ ΚΕΝΟ) με κάνει πολύ δυστυχισμένη.
Πάλι έχω τάσεις για φυγή. Αν δεν είχα τις φοβίες μου , ίσως είχα εξαφανιστεί. Δεν ξέρω για που. Απλά μήπως έτσι νιώσω ελεύθερη.
«Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασε η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.» -ΚΑΒΑΦΗΣ
Η ζωή περνάει και χάνεται. Τα λεπτά, οι μέρες, τα χρόνια….
Από τη μια στιγμή στην άλλη. Και ‘συ μένεις εκεί. Στο ίδιο σημείο. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Σαν να μην πέρασε ούτε ένα λεπτό.
Εεεειι! ΞΥΠΝΑ!!! Ο χρόνος κυλάει, τρέχεις. Τι κάνεις;
Θα μείνει άπραγη, ακίνητη. Δε θα κάνεις κάτι;
Ότι κι αν έχει συμβεί, πάρε το χρόνο σου. Θρήνησε το όσο χρειαστεί. Αλλά, μετά σήκω και ζήσε. ΖΗΣΕ!!!
Εκμεταλλεύσου και το τελευταίο λεπτό , έτσι όπως εσύ θες. Και πιστεύω ότι με τον καιρό θα βρεις τη δύναμη να κλείσεις όλες σου τις πληγές.
Γίνε πρωταγωνιστής στην ταινία της ζωής σου, και όχι ένας απλός θεατής.
Γράφει η Σίλια Μπαμπίτσα(Το κείμενο επιμελήθηκε Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας)
πηγη;dinfo.gr