Έφυγες κι έκλεισες πίσω σου την πόρτα. Κι έμεινα να κοιτάζω το κενό.
Κι όλα όσα δεν τόλμησα να σου πω τα νιώθω να αιωρούνται στον αέρα. Τι να σου έλεγα εξάλλου; Το μόνο που κατάφερα να ψιθυρίσω ήταν «Στο καλό…και να προσέχεις…!»
Όλα τα υπόλοιπα έμειναν στη σιωπή, λόγια ανείπωτα, επιθυμίες ανεκπλήρωτες, αισθήματα κρυμμένα… Μόνο «Να προσέχεις!» μπόρεσα να πω.
Να προσέχεις τον εαυτό σου. Να είσαι καλά. Κι άσε με εμένα…
Θυμάμαι κάποτε μου είχες πει να μη φοβάμαι, πως όπου και να είμαι, ό,τι και να κάνω , θα είσαι πάντα εκεί για μένα.
Θα είμαι σαν ένα μπαλόνι, είχες πει, που μπορεί να πετάει ελεύθερο στον ουρανό αλλά εσύ θα το κρατάς πάντα από μια κλωστή και δεν το αφήσεις ποτέ να χαθεί. Θυμάσαι;
Και τώρα αιωρούμαι στο κενό και σε βλέπω να αφήνεις την κλωστή και να απομακρύνεσαι και το μόνο που μπορώ να σου πω είναι «Να προσέχεις».
Γιατί εγώ δεν έχω καμιά κλωστή για να σε κρατήσω. Μόνο να σε κοιτάζω μπορώ και να σε σκέφτομαι. Και να σου λέω «Να προσέχεις».
Και να ξέρεις ότι ένα «Να προσέχεις» μπορεί να κρύβει μέσα του όλα τα «Σ’αγαπώ» του κόσμου! Κι αν δε συναντηθούμε ξανά να θυμάσαι πως από μένα αγαπήθηκες πολύ γι’ αυτό που είσαι κι όχι γι’ αυτό που οι άλλοι θέλουν να βλέπουν από σένα.
Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει… Μα να ξέρεις, δεν υπάρχει ούτε ένα βράδυ που το μυαλό μου να μην τρέχει σε σένα. Δεν υπάρχει ούτε ένα βράδυ που να μη σου λέω καληνύχτα… κι ας μην το έμαθες ποτέ…
Πηγή: david-avramidis.gr