Το Πολυτεχνείο ζει. Μεγάλωσα με αυτό. Και πωρώθηκα. Βλέπεις ο Έλληνας έχει μέσα του την αντίσταση. Ή την είχε. Μετά το προπέρσινο καλοκαίρι και το μεγαλύτερο ξεπούλημα που έχει γίνει ποτέ στον ελληνικό λαό, ο κόσμος μοιάζει σαν να έχει μπει στο γύψο. Όπως τότε. 43 χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι νέοι βγήκαν στο δρόμο απαιτώντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Αν ο αγώνας κρίνεται εκ του αποτελέσματος, αναρωτηθείτε τι έχετε στην Ελλάδα του 2016 και θα καταλάβετε εύκολα αν το αίμα που χύθηκε τότε έπιασε τόπο…
43 χρόνια μετά και ο Έλληνας ψάχνει ακόμη «ψωμί» στα σκουπίδια, βλέπει τύπους σαν τον Φίλη να «ασελγούν» στην Παιδεία και ζει υπό Κατοχή.
Κι όλα αυτά από τύπους που έστησαν πολιτικές καριέρες στην πλάτη του Πολυτεχνείου, πουλώντας αντίσταση. Το Μαράκι, ο Κώστας, ο Στέφανος, η Νάντια, ο Νίκος και τόσοι άλλοι… Εκατοντάδες…
Αυτοί που κυβέρνησαν και συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα 40 χρόνια, βυθίζοντας την μέχρι το λαιμό στα σκατά. Αυτοί που στην πράξη, μετέτρεψαν το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» σε «Χαβιάρι, Μίζα, Πλουτοκρατία», τεμαχίζοντας και ξεπουλώντας την πατρίδα στους ξένους. Αυτοί που γκρέμισαν το Πολυτεχνείο, κονομώντας στην πλάτη κάποιων παιδιών που τους βλέπουν και τους φτύνουν.
Το Πολυτεχνείο δεν ζει. Πέθανε. Ξέφτισε. Από τους ίδιους τους ανθρώπους του, που μετέτρεψαν μια λαϊκή εξέγερση σε επιχείρηση, παραγωγής λαμόγιων. Που πάτησαν κυριολεκτικά επί πτωμάτων για να γεμίσουν τις τσέπες τους με χρήμα από τον ιδρώτα των Ελλήνων. Του παππού, του πατέρα και τώρα το δικό σου πατριώτη, των παιδιών και των εγγονιών σου…
Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι πια και με τη βούλα, η πιο ξεπουλημένη γενιά στην Ιστορία της Ελλάδος. Ξεπούλησε τα πάντα. Από τις ιδέες της μέχρι το αίμα των ανθρώπων που θυσιάστηκαν… Κι όταν της ήρθε ο λογαριασμός κι έπρεπε να πληρώσει, έβγαλε πάλι τον κοσμάκη μπροστά… Αυτό ήξερε, αυτό έκανε… Από τότε…
Αυτοί οι λίγοι-πολλοί που αγωνίστηκαν τότε για μια ιδέα, για μια πατρίδα, για τις επόμενες γενιές, εξαφανίστηκαν… Όχι γιατί δεν μπορούσαν αλλά γιατί δεν ήθελαν να βγουν μπροστά. Κατάλαβαν, βλέπεις, γρήγορα πως το πράγμα βρώμαγε… Πως ορισμένοι από αυτούς που φώναζαν για το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία, είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους… Πως είναι άλλο Πολυτεχνείο κι άλλο Πωλείται-χνείο…
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για όλους αυτούς που ξεπούλησαν ιδέες, ιδανικά ακόμη και το αίμα των διπλανών τους…
Πηγή: onsports.gr