Ο Ίαν και η γυναίκα του, αποφάσισαν να πάνε κάπου ήσυχα για το Σαββατοκύριακο πριν τον ερχομό του παιδιού τους. Δεν υπολόγιζαν όμως ότι ο Τοκετός δεν είναι κάτι το οποίο έρχεται κατόπιν παραγγελίας…
Κάποια στιγμή το βράδυ, έχοντας φάει το βραδινό τους αποφάσισαν να πάνε μία βόλτα με τα πόδια για να απολαύσουν την ηρεμία της φύσης. Καθώς περπατούσαν μέσα στην απόλυτη ηρεμία, η σύζυγος νιώθει κάτι να υγρό ανάμεσα στα πόδια της. Η κραυγή της πρέπει να ακούστηκε σε όλο το χωριό… Ο Ίαν με το που καταλαβαίνει τι γίνεται, παίρνει στο ξενοδοχείο, δίνει το στίγμα του και λέει να
καλέσουν άμεσα το γιατρό του χωριού.
Με το που φτάνει ο γιατρός βλέπει την εγκυμονούσα ξαπλωμένη στο γρασίδι και τον Ίαν πρασινοκιτρινισμένο να τρέμει από το άγχος και το μπόλικο κρασί που είχε πιει στο βραδινό τους.
Για να κρατήσει τον νευρικό πατέρα απασχολημένο, ο γιατρός του δίνει ένα φανάρι και του λέει: “Να, κράτα το ψηλά για να βλέπω τι κάνω.”
Μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα ο γιος είχε έρθει στη ζωή. Ο Ίαν ίσα που έβλεπε μπροστά του γυρνάει στο γιατρό και λέει:
“Γιατρέ να το αφήσω κάτω να πάρω αγκαλιά το μωρό μου”;
“Μην βιάζεσαι του λέει ο γιατρός. “Νομίζω έρχεται ένα ακόμα.”
Μερικά λεπτά μετά είχε φέρει στη ζωή ακόμη ένα μωρό.
“Γιατρέ να το αφήσω κάτω να πάρω αγκαλιά το μωρό μου”; Του ξαναλέει ο Ίαν.
“Όχι, μη βιάζεσαι να αφήσεις το φανάρι κάτω.. φαίνεται ότι έρχεται ακόμη ένα!” φώναξε ο γιατρός.
Ο Ίαν έξυσε το κεφάλι του με απορία και έτοιμος να λιποθυμήσει από το πολύ κρασί γυρνάει και λέει στο γιατρό:
“Ρε Γιατρέ δεν αφήνεις τις μ@λ@κίες; μήπως τα προσελκύει το φως;”