Όσα χρόνια και να περάσουν ποτέ δεν θα ξεχαστεί η μαζική δολοφονία των Τούρκων (και) κατά των Ποντίων.
Οι Τούρκοι έχουν διαπράξει δολοφονίες και εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία τα οποία μπορούν να εξισωθούν μόνο με αυτά του Χίτλερ και των ΝΑΖΙ. Ο Ερντογάν μπορεί να έβαλε μπρος την προπαγανδιστική του μηχανή, αλλά το χαστούκι ήταν ηχηρό από τον Μπάιντεν. Όχι ότι δεν γνωρίζει ο κόσμος. Όλοι ξέρουν.
Μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι Τούρκοι εθνικιστές του Μουσταφά Κεμάλ ήθελαν να αφανίσουν κάθε τι χριστιανικό. Στο μάτι έβαλαν τους Πόντιους. Ένα κομμάτι του ελληνισμού που ζούσε στο βόρειο κομμάτι της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μιλάμε για 265.000 Έλληνες του Πόντου το 1865 για 330.000 το 1880 και 700.000 στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1919 τα σχολεία έφτασαν τα 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας.
Οι εθνικιστές Νεότουρκοι
Από το 1908 όμως, οι εθνικιστές Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό τους πρόσωπο, αφήνοντας στο περιθώριο τον Σουλτάνο και βάζοντας μπροστά το αιματηρό σχέδιο τους για εκτουρκισμό και αφαίρεση κάθε χριστιανικού στοιχείου.
Η αρχή έγινε με τα τάγματα ασφαλείας στα οποία πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες πολλοί άντρες που έσκαβαν σε λατομεία, ορυχεία κτλ. Συνέχισαν με δολοφονίες, εξορίες, πυρπολήσεις χωριών, τη γενοκτονία των Αρμενίων και στη συνέχεια με τους Πόντιους.
Στις 19 Μαΐου 1919, σαν σήμερα πριν από 104 χρόνια, ο στρατός του Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τον πιο άγριο διωγμό και γενοκτονία των Ποντίων. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922, οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι πρόλαβαν κατέφυγαν στα βουνά, προσπάθησαν να περάσουν στη Νότια Ρωσία και 400.000 ήρθαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, που για να τα λέμε και όλα, δεν έτυχαν της καλύτερης υποδοχής. «Τουρκόσπορους» τους έλεγαν και άργησαν να ενταχθούν στο ελληνικό κράτος, να λάβουν τις παροχές που έπρεπε και την φιλοξενία.
Ιστορικές μαρτυρίες που συγκλονίζουν
Οι μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί όλα αυτά τα χρόνια είναι συγκλονιστικές. Σε κάνει να μονολογείς, «δεν μπορεί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, αυτά μόνο σε ταινίες τα βλέπουμε».
* «Πολλά είδαμε και πολλά περάσαμε. Έβλεπες τους ανθρώπους να τρώνε ψοφίμια, πολλές φορές μάλιστα εγένοντο ομηρικαί μάχαι δια να κόψη κανείς ένα κομμάτι, ακόμα και από αυτά που έκειντο μέσα στον δρόμο» είχε γράψει ο Κωνσταντίνος Ιορδανίδης στο «Η εξορία των χωριών Τρουψί και Μπάτσανα».
«Είμασταν περισσότερες από 100 γυναίκες και είχαμε 8-10 παιδιά, ηλικίας 2 έως 7 χρονών και αποφασίσαμε να τα πνίξουμε μην τυχόν και κλάψει κάποιο ή μιλήσει, και όταν οι Τούρκοι θα ήταν κοντά μας θα ανακάλυπταν την κρυψώνα μας και θα μας συλλάμβαναν. Τότε η καθεμία από εμάς πήρε το παιδί της άλλης και το έπνιξε, σφίγγοντας το λαιμό του και αφήνοντας το νερό του καταρράκτη να μπει μέσα στο στόμα του. Κάποιο κοριτσάκι 6-7 χρονών όταν είδε το τι γινότανε, μας παρακάλεσε να μην της βγάλουμε από το λαιμό κάτι χαϊμαλιά που είχε και μας είπε στα τούρκικα «πενί ποορκενέ τσιτσιλεριμί τσικάρτμαγιν», δηλαδή όταν με πνίγετε να μη βγάλετε από το λαιμό μου τα χαϊμαλιά…». Μαρτυρία της Βαρβάρας Σαλτσίδου από το Κόλοου Έρπαας, γεννημένη το 1902.
«Μας πήραν όλους σε μια πορεία θανάτου. Πολλοί, οι γεροντότεροι, δεν άντεξαν. Τον θείο της μητέρας μου, τον παπα-Κυριάκο, τον διέταξαν οι Τούρκοι στρατιώτες να φύγει. Εκείνος λειτουργούσε. Ζήτησε να αποχωρήσει μόλις θα τέλειωνε η εκκλησία. Οι Τούρκοι απείλησαν να κλειδώσουν τις πόρτες και να τους κάψουν ζωντανούς. Τελικά τους έκαψαν μέσα στην εκκλησία. Τι τα θυμάμαι;…» από την Αθανασία Ιγνατιάδου, από χωριό της Κερασούντας!
Με αρκετή καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου το 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Μια ημέρα μαύρη και θλίψης!