Συγκινεί και ανοίγει μάτια η ανάρτηση του 52χρονου δασκάλου που μιλάει για τον σχολικό εκφοβισμό και συγκεκριμένα για ένα 10χρονο κορίτσι που βίωνε bullying από συμμαθήτριες της.
O σχολικός εκφοβισμός είναι βαθιά πληγή στα ελληνικά σχολεία. Συνεχώς ακούμε για περιπτώσεις παιδιών που περιθωριοποιήθηκαν απ’ τους συμμαθητές τους, έγιναν στόχος για πειράγματα και προσβολές σ’ ένα περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά μας πρέπει να μαθαίνουν εκτός από γράμματα, τον σεβασμό. Η ανάρτηση που διαβάσαμε στο Free Mind, μας υπενθύμισε για μια ακόμη φορά ότι πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα και να κάνουμε ό,τι περνάει απ’ τα χέρια μας για μην γίνουν τα παιδιά μας ούτε θύματα, αλλά ούτε και θύτες.
Διαβάστε την σχετική ανάρτηση του εκπαιδευτικού
«Έφτασα 52. Έχω προ πολλού χάσει το μέτρημα των βηματισμών μου στα προαύλια των σχολείων που έχω διδάξει. Νομίζω ότι το έχασα τότε, που άρχισα να παρατηρώ τα παιδιά στο διάλειμμα.
Στην αρχή ήμουν εκεί για να τα επιτηρώ, στη συνέχεια.. για να τα παρατηρώ! Μου άρεσε να παρατηρώ εκφράσεις, χαμόγελα και συμπεριφορές.
Όσο μάλιστα μεγάλωνα εγώ, μεγάλωνε μαζί μου και η μάστιγα περί bullying. “Bullying” ή αλλιώς «σχολικός εκφοβισμός», στη δική μου πανέμορφη, ελληνική γλώσσα. Έπρεπε να προσαρμοστώ στις νέες απαιτήσεις της εποχής και να αντιληφθώ τί είναι και από που προέρχεται όλη αυτή η ανάγκη περί “σχολικού εκφοβισμού”. Έψαξα στο Internet, διάβασα, ενημερώθηκα σε σεμινάρια.
“Η σωματική ή ψυχολογική μείωση ή κακοποίηση ασθενέστερων ατόμων από τους πιο δυνατούς ή δημοφιλείς.”
Στο σχολείο μου ήρθε πριν έξι χρόνια ένα κοριτσάκι. Αδύνατη, ψηλή για την ηλικία της και όμορφη. Πολύ ωραία χαρακτηριστικά. Όχι γλυκά! Όμορφα! Τη συζητούσαν τότε οι συνάδελφοι, γιατί ήταν ένα κορίτσι ιδιαίτερα κλειστό και απομονωμένο. Φίλους δεν είχε και τη θυμάμαι να πηγαίνει κοντά στον τότε δάσκαλό της, μάλλον για να νιώθει ασφάλεια. Από ότι είχα ακούσει, οι γονείς της την πήγαιναν και σε παιδοψυχολόγο, για να τη βοηθήσουν να βρει τα πατήματά της.
Τα δύο πρώτα χρόνια της τη χάζευα στο προαύλιο να κάθεται μόνη της κάτω από ένα δέντρο. Φανταστείτε, όταν μιλούσαμε στο γραφείο των δασκάλων, την αναφέραμε σαν το “κορίτσι και το δέντρο”. Δεν πείραζε ποτέ κανέναν, δεν ενοχλούσε ποτέ κανέναν, δεν κορόιδευε ποτέ. Καθόταν απλά μόνη της κάτω από το δέντρο και πότε έπαιζε με τα χώματα, πότε με τα φύλλα, πότε την έβλεπες να σιγοψιθυρίζει κάτι.
Το 10χρονο ψηλό κορίτσι του δέντρου και το bullying από τις συμμαθήτριες της
Πιο άξιο της παρατήρησης μου όμως, δεν ήταν το κορίτσι και το δέντρο της, αλλά οι υπόλοιποι. Παιδάκια το ίδιο μικρά ή και λίγο μεγαλύτερα από εκείνη, την πλησίαζαν για να την κοροϊδέψουν και να τη δείξουν με έμφαση. Θυμάμαι ακόμα 3 κορίτσια της τετάρτης δημοτικού να την πλησιάζουν και να τη φτύνουν. Όταν πήγα κοντά να τις επιπλήξω, δεν απάντησαν ποτέ στο “τί σας έκανε και νιώσατε την ανάγκη να την πειράξετε;”.
Μη σας πολυζαλίζω, τα χρόνια πέρασαν και το κορίτσι του δέντρου έφτασε στην πέμπτη δημοτικού και κληρώθηκε στην τάξη μου. Έχει πια όνομα και επώνυμο στο μεγάλο μου βιβλίο παρουσιών και συνεχίζει να είναι το ίδιο όμορφο, αδύνατο και ψηλό κοριτσάκι της πρώτης. Φυσικά στη φυσιολογική, εξελίξιμη εμφάνιση μιας 10χρονης!
Είναι ακόμα συνεσταλμένη και κλειστή. Διαβάζει χαμηλόφωνα και δεν ενοχλεί ποτέ στο μάθημά μου. Όταν γελάει είναι πραγματικά φωτεινή, λες και κρύβει έναν ήλιο μέσα της. Οι συμμαθητές της δεν ασχολούνται μαζί της (ακόμα!…) ενώ οι συμμαθήτριες της έχουν την τάση να την προσβάλλουν και να την απορρίπτουν.
Το “παιχνίδι” εις βάρος του κοριτσιού και η απάντηση της
Την προηγούμενη εβδομάδα έπιασα να έχει ξεκινήσει ένα παιχνίδι πίσω από την πλάτη του πίνακα (ναι! Τη δική μου πλάτη εννοώ!). Χαρτάκια πηγαινοερχόντουσαν από το ένα θρανίο στο άλλο. Έκανα ότι δεν είδα τίποτα και απλά συνέχισα να παραδίδω. Το “παιχνιδάκι” όμως συνεχίστηκε κανα δυο μέρες ακόμα και είχα μάθει ότι ήταν προσβλητικά μηνύματα ενάντια στο κορίτσι του δέντρου.
Ξαφνικά ένα μεγάλο Α4 χαρτί βρισκόταν διπλωμένο στα χέρια της. “Τί είναι αυτό;” τη ρώτησα. Με κοίταξε κατάματα, αλλά δεν απάντησε. Πήρα το χαρτί και το διάβασα. Ήταν ένα κατεβατό με προσβολές και παιδικές βρισιές. Γεμάτο! Διάβαζα αμίλητος. Το τύλιξα πάλι και της το έδωσα πίσω.
Εκείνο το μεσημέρι έφυγα από το σχολείο και κουβαλούσα στη σάκα μου ένα ολοκαίνουριο πτυχίο, που απλόχερα μου παρέδωσε το κορίτσι με το δέντρο!
Στο χαρτί που κρατούσε, της είχαν γράψει πόσο “άσχιμη, αντιπαθοιτική, λείγη είναι. Πόσο εγοίστρια, κωμπλεξηκή και πόσο δεν τη θέλουν για φίλι!” Ένα κόκκινο στυλό και το κορίτσι, (με το ολόδικό του πια ονοματεπώνυμο!), είχε διορθώσει όλα τα ορθογραφικά λάθη με τις βρισιές, που προορίζονταν για εκείνη. Στο κάτω κάτω μέρος είχε βάλει και έναν κακό βαθμό και επέστρεψε το γράμμα στη συμμαθήτριας της.
Η ποιότητα ενός ανθρώπου δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε κάποιο σπουδαίο, μορφωτικό επίπεδο! Και η ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου δεν κρύβεται στην επόμενη προσβολή, αλλά στη διόρθωση του λάθους! Ακόμα κι αν αυτό μοιάζει ορθογραφικό…
κος Γιώργος (περήφανος εκπαιδευτικός!)»