Χθες, βρέθηκα στην παραλία. Καθώς ετοιμαζόμουν να βουτήξω, ακούω κάτι παιδιά, θα ήταν δεν θα ήταν 10 ετών, να προσφωνούν το ένα το άλλο με κοσμητικά επίθετα όπως “μαλάκας” και “βλάκας”.
Ανέβαλα τη βουτιά και πήγα κοντά τους.
Τα ρώτησα τα ονόματά τους και πόσο ετών είναι. “Γιώργος” μου απάντησε το ένα παιδί και “Νίκος” το άλλο.
“Τότε γιατί όταν μιλάτε ο ένας στον άλλο δε χρησιμοποιείτε τα ονόματά σας”;
Τα παιδιά σάστισαν, με κοίταξαν με προσοχή και μου είπαν “έχετε δίκιο, κύριε”.
Μετά από λίγο, εμφανίζεται ο πατέρας ενός εκ των δύο παιδιών και με ύφος μου λέει: “Όπως θέλουν θα μιλάνε. Εσύ τι είσαι; Διαιτητής τους”; Εκείνη τη στιγμή εξοργίστηκα.
Όχι γιατί μπροστά μου είχα έναν ηλίθιο, αλλά γιατί αυτός ο ηλίθιος, ο οποίος ήταν πατέρας, έδωσε το χείριστο δυνατό παράδειγμα στα παιδιά.
Ήθελε να υποδυθεί το μάγκα, προκειμένου να τύχει της προσοχής του γιού του. Μάλλον αγνοεί ότι τα παιδιά δεν θέλουν «μάγκες» γονείς, αλλά γονείς με ήθος.
Γονείς που θα μεταλαμπαδεύσουν αξίες στα παιδιά τους.
Γονείς που θα τούς δώσουν ουσιαστική προσοχή. Τον ηλίθιο δεν τον έβρισα. Θα ήταν πολύ άσχημο να υποβαθμίσω τον πατέρα του παιδιού.
Όμως, έπραξα το καθήκον μου. Και τα παιδιά κατάλαβαν.