«Σου φωνάζω σ΄αγαπώ και κοιτώ τον ουρανό για να με ακούσεις. Ξέρεις ότι η αγάπη μου για σένα είναι πιο ψηλή κι από τον ουρανό που βρίσκεσαι τώρα. Κάποια στιγμή θα έρθω να σε βρω και τότε, όλα τα σύννεφα του ουρανού θα έχουν το σχήμα της καρδιάς και η χαρά μας θα μοιάζει με άσπρο περιστέρι»
Ήταν ένα πολύ ξεχωριστό αγόρι, καλόψυχο, ευαίσθητο και ευγενικό. Τον αγαπούσαν όλοι οι συμμαθητές του και οι δάσκαλοι πάντα μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για εκείνον. Η μητέρα του, κάθε φορά που τον κοιτούσε, γέμιζε με φως η ψυχή της. Σήμερα, κοιτά τον ουρανό και στάζει αίμα κάθε της δάκρυ, ένα «γιατί» θα την βασανίζει πάντα.
11 Μάιου 2018…
Ο Σταύρος, το 10χρονο αγοράκι από το Αλεθρικό ( χωριό της επαρχίας Λάρνακας), τραυματίζεται στο κεφάλι ενώ παίζει καλαθόσφαιρα με τους συμμαθητές του στο σχολείο κατά την ώρα του μαθήματος της φυσικής αγωγής.
Η μητέρα του, που ειδοποιήθηκε αμέσως, τον μεταφέρει στο τμήμα Πρώτων Βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λάρνακας, από όπου πήρε εξιτήριο ύστερα από εξετάσεις. Ο Σταύρος, λίγες ώρες αργότερα, ένιωσε αδιαθεσία και κατά τη μεταφορά του εκ νέου στο νοσοκομείο, χάνει τις αισθήσεις του.
Νέες ιατρικές εξετάσεις…
Οι επί καθήκοντι ιατροί, του κάνουν νέες εξετάσεις και κρίνουν ότι πρέπει να μεταφερθεί στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Η μητέρα του Σταύρου πανικοβλημένη, φωνάζει «χάνουμε χρόνο. Αν έχει αιμάτωμα το μωρό μου κάθε λεπτό που χάνεται, κινδυνεύει περισσότερο».
Μετά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο, το αγόρι εισήχθη στο χειρουργείο, ωστόσο, παρά τις προσπάθειες των γιατρών να τον κρατήσουν στη ζωή, ο μικρός Σταύρος υπέκυψε. «Ο μικρός πρίγκιπας ”έφυγε” για το αιώνιο ταξίδι»
Ο Σταύρος μαζί με τον μικρό του αδελφό
Δημοσία δαπάνη η κηδεία του μικρού Σταύρου ενώ συνεχίζονται οι έρευνες για το θάνατό του…
«Έκλαψαν ακόμη και οι πέτρες στην κηδεία του Σταύρου…» αναφέρουν συγγενείς και φίλοι της οικογένειας του 10χρονου αγοριού. Οι σημαίες σε όλα τα δημόσια εκπαιδευτήρια κυματίζουν μεσίστιες.
Ο Υπουργός Παιδείας Κώστας Χαμπιαούρης, τότε, στο περιθώριο της επίσκεψης του στο Λύκειο Δασούπολης με αφορμή την έναρξη των Παγκυπρίων Εξετάσεων, είχε αναφέρει οτι η έρευνα συνεχίζεται, με σκοπό την έκδοση πορίσματος. «Αυτή τη στιγμή που μιλούμε, ο ερευνών λειτουργός μαζί με τους επιθεωρητές του σχολείου την Επιθεωρήτρια Γενικών Μαθημάτων και τον Επιθεωρητή Φυσικής Αγωγής καθώς και λειτουργοί Ασφάλειας και Υγείας του Υπουργείου, είναι στο συγκεκριμένο σχολείο και συνεχίζουν τις καταθέσεις. Θεωρώ οτι αύριο-μεθαύριο θα ολοκληρωθεί το πόρισμα και αφού το μελετήσουμε θα δούμε πως προχωρούμε.»
Οι έρευνες συνεχίζονται…
Στις 10 Ιουλίου 2022…
«Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας έκρινε… Όχι! Δεν ήθελα να μάθω την απόφαση του Δικαστηρίου. Πάντα φοβόμουν ότι σε αυτόν τον τόπο που ζω και αγαπώ, δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Εμένα αυτό που με πονάει, αυτό που με “σκοτώνει” είναι ότι δεν έχω πια κοντά μου το παιδί μου. Τον μικρό μου πρίγκιπα. Καμιά ανακούφιση δεν θα μου έδινε η απόφαση του Δικαστηρίου…» αναφέρει στο ant1lıve η μητέρα του μικρού Σταύρου, Μαρία Ανδρονίκου Γιωργαλλή.
Η μητέρα του μικρού Σταύρου, Μαρία Ανδρονίκου Γιωργαλλή αναφέρει στο ant1live:
«Ο Σταύρος ήταν ένα πολύ ξεχωριστό παιδί. Είχε πολύ ευαίσθητη καρδιά. Τον αγαπούσαν όλοι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε με πόση αγάπη μιλούσαν για εκείνον οι δάσκαλοί του. Το βράδυ δεν πήγαινε για ύπνο αν δεν κάναμε την προσευχή μας πρώτα. Και πάντα μαζί… Ήταν ο καλύτερος μου φίλος, αν και τόσο μικρός, ήταν πολύ ώριμος.
Όταν ηταν 8 ετών…
Πήγαμε στον Καναδά και κάποια στιγμή θυμάμαι του είχα πει «είσαι μισός Καναδός» και εκείνος μου απάντησε «αγαπώ τον Καναδά αλλά αγαπώ και την Κύπρο. Όταν μεγαλώσω θέλω να έρθω στον Καναδά, να σπουδάσω εδώ γιατρός όπως τον θείο μου». Ο αδελφός μου είναι γιατρός στον Καναδά και ο Σταύρος του είχε αδυναμία.
Του μιλούσα πάντα αγγλικά στο σπίτι και χαιρόμουν που αγαπούσε και τις δυο γλώσσες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις στιγμές μέσα στο αυτοκίνητο, όταν πηγαίναμε για δεύτερη φορά στο νοσοκομείο…
Τον κρατούσα στην αγκαλιά μου και του έλεγα «μην κοιμηθείς Σταύρο μου, μην κλείσεις τα μάτια…», είχε όμως κλειστά τα ματάκια του και η τελευταία του κουβέντα ήταν «σταμάτα μάμα». Έπειτα λυποθήμησε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την Παρασκευή…
Το λάθος εξιτήριο στοίχισε τη ζωή του παιδιού μου… Ένα γιατί θα μου “καίει” πάντα τη ψυχή…
Αγόρι μου…
Σου φωνάζω σ΄αγαπώ και κοιτώ τον ουρανό για να μ΄ ακούσεις. Ξέρεις ότι η αγάπη μου για σένα είναι πιο ψηλή κι από τον ουρανό που βρίσκεσαι τώρα. Κάποια στιγμή θα έρθω να σε βρω και τότε, όλα τα σύννεφα του ουρανού θα έχουν το σχήμα της καρδιάς και η χαρά μας θα μοιάζει με… άσπρο περιστέρι.»