«Εκτός από την μεγάλη περιπέτεια με τον καρκίνο, που πέρασα πρόπερσι, όταν έκλεισε η ΕΡΤ για δύο χρόνια μάς τάιζε η ΜΚΟ «Αποστολή» της Αρχιεπισκοπής.
Είχαμε στο σπίτι κατάκοιτο τον πατέρα μου για τέσσερα χρόνια και δεν είχαμε να πάρουμε τσιγάρα (τότε καπνίζαμε) ή λίγο ελληνικό καφέ. Ευχαριστώ πολύ τους ανθρώπους που μας βοήθησαν και εγώ πια, όταν μπορώ, όσο μπορώ, βοηθάω, δεν έχω την άνεση αλλά, αν κάποιος σήμερα δεν έχει να φάει, πρέπει να του σταθούμε.
Έχω περάσει πολλά στα νοσοκομεία με τον πατέρα μου, δεν είχαμε χρήματα για αποκλειστική και κοιμόμουν δίπλα του με το κεφάλι μου στον τοίχο. Του λέγαμε ψέματα ότι είμαστε εύποροι και άνετοι.
Τρώγαμε για πέντε μέρες φακές και του παίρναμε λίγο κρεατάκι, γιατί έπρεπε να τρώει και πρωτεϊνη. Έχουμε κυνηγηθεί πάρα πολύ από μία συγκεκριμένη τράπεζα για να μας πάρει το σπίτι και έχουμε ένα παρελθόν 12 δικαστηρίων. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είμαι ένας χοντρός, εύπορος παρουσιαστής, ενώ συνεχίζουμε να έχουμε ένα αυτοκίνητο 17 χρόνια που διαλύεται στον δρόμο σαν αυτό του Λουί ντε Φινές. Δεν ντρέπομαι για αυτά και τα θεωρώ μεγάλη τιμή και καμάρι. Με αγωνία περιμέναμε κάθε 16 του μήνα να έρθει η κούτα με τα προϊόντα.
Μέσα είχε πάσης φύσεως όσπρια, μακαρόνια, τρία γάλατα εβαπορέ, ένα μικρό μπουκαλάκι λάδι και είχε και δύο σοκοφρέτες, τις οποίες κόβαμε σε μικρά κομμάτια και τις τρώγαμε σαν γλυκό κάθε απόγευμα με τη γυναίκα μου.
Χωρίς την γυναίκα μου, ο πατέρας μου δεν θα ήταν σπίτι μας, γιατί θα μπορούσε να μου πει ότι δεν παντρεύτηκε εκείνον. Του φέρθηκε σαν κόρη του. Περάσαμε πολύ δύσκολα. Ήταν δικαιολογημένος ο καρκίνος μου. Στην αρχή είπα, ”γιατί σε μένα;”.
Το γνωστό της αυτολύπησης. Όταν κάποιοι φίλοι και γιατροί μού το είπαν να μην πέσω στην αυτολύπηση, κατάλαβα ότι είναι λογικό που έπαθα καρκίνο μετά από όλα αυτά. Η γυναίκα μου τη γλίτωσε γιατί είναι πολύ νεότερη μου»,
εξομολογήθηκε ο Ανδρέας Ροδίτης, μιλώντας στη «Real life» σε μία συγκλονιστική κατάθεση ψυχής.