Υπέροχοι και πρωτότυποι οι κάτοικοι της Φουρνιώτικης γης, το λεγόμενο σύπλεγμα των Κορσεών δηλαδή, αγαπούν το καλό φαγητό και τα γλέντια!
Τα “λιόκαυτα ψάρια” οι χταποδομεζέδες, η «μπουρού» μα και η «μπιζελόφαβα είναι πάντα αφορμή για γλέντια.
Στον τόπο αυτό όλα κυλούν με τον δικό τους νωχελικό ρυθμό. Περατζάδες στην παραλιακή περιοχή τα βράδια, περπάτημα στα γραφικά σοκάκια, παιχνίδια των παιδιών στις πλατείες και η καλή διάθεση πρωταγωνιστεί. Το μυστικό – που πλέον δεν είναι μυστικό – είναι το χαμόγελο και η θετική στάση ζωής.
Φυσικά όλη η απλότητα περνά μέσα από τις γεύσεις που γεμίζουν το φουρνιώτικο «καλάθι»:
Μέλι γεμάτο αρώματα από τα βοτάνια που φυτρώνουν σε κάθε πλαγιά δίπλα σε θάμνους και άφθονες ρίζες μανδραγόρα, τυράκι απίστευτης νοστιμιάς, αρωματικά φυτά μεγάλης περιεκτικότητας σε αιθέρια έλαια, μαρμελάδες από ντόπια λαχανικά ως συνοδευτικά ντιπ σε αλμυρές γεύσεις, τουρσιά με χόρτα «τσιγαριαστά» ή κρίταμο. Λικέρ από φλισκούνι, θυμάρι, πορτοκάλι με κανέλα, φραγκόσυκο. Ντοματάκι, αγριόσυκο, ρόδι, καρότο ως και… ελιά(!) που έχουν μετατραπεί σε γλυκά κουταλιού.
Η Φουρνιώτικη γη, δεν παράγει πολλά. Αιώνες τώρα, οι κάτοικοι του νησιού, αντιπαλεύουν με τις καιρικές συνθήκες, τις γκρίζες ζώνες, τις εναέριες παραβιάσεις και την εγκατάλειψη της πολιτείας. Καλλιεργούν και ελπίζουν. Φυτεύουν τα πατρογονικά χωραφάκια και έχουν ξεκινήσει να αξιοποιούν όλους τους υπάρχοντες πόρους. Δημιουργούν νέες συνθήκες διαβίωσης για να μη φύγουν από το νησί τα παιδιά τους. Βγαίνουν στο ψάρεμα με τραγουδίσματα, συντροφικότητα και γέλια.
Αγαπούν πολύ τις θαλασσινές λιχουδιές. Τον πλουμιστό θαλασσινό ιππότη, τον αστακό. Σε τεράστιες πήλινες γάστρες, τον «παντρεύουν» με μακαρόνια. Σκέτη, με λαδολέμονο, σερβίρουν την αστακοκαραβίδα, την «κούτσα» όπως τη λένε.
Ψήνουν πίτες με τον καρπό του σχίνου να δίνει ένα μοναδικό άρωμα στο ζυμάρι. Παραμένει ολόφρεσκη και τραγανή για μέρες και δε μοιάζει με καμία άλλη.
Φτιάχνουν τη «γριά», απλές τηγανίτες με αυθεντική μυζήθρα ή το απίστευτης νοστιμιάς ντόπιο λαδοτύρι. Κι ακόμη κατιμέρια, μπουρέκια με κολοκύθα, «κουκουμάβλα» με ξερό ψωμί.
Ντόπιοι κτηνοτρόφοι, βγάζουν τα κατσίκια και τα πρόβατα για βοσκή, πήζουν «χλωρό τυρί» με τον παραδοσιακό φουρνιώτικο τρόπο κι ύστερα το μελώνουν και το προσφέρουν ζεστό, ως «γλυκό». Κι από κοντά, το «μπισκότο», το πιο γνωστό γλυκό στο νησί σε διάφορες παραλλαγές, κομματάκια από κερήθρα που λιώνει στο στόμα κι η μοναδική «μελένια» που θυμίζει αόριστα την μουσταλευριά, αλλά έχει ως πρώτο και κυρίαρχο υλικό το μέλι.
Στα πανηγύρια σερβίρονται απλόχερα οι θαλασσινοί μεζέδες και οι Φουρνιώτες χορεύουν, πίνουν και τραγουδούν ακούραστα ως το πρωί. Το χαμόγελό τους, σαν τα κύματα του Αιγαίου, δεν παύει ποτέ να σκάει στην ακτή των χειλιών τους!