«Ευτύχημα για μένα η αναπηρία!» – Ο Αντώνης Τσαπατάκης ανοίγει την καρδιά του και μιλάει για την ζωή του, για τις επιτυχίες του στην κολύμηση για όλα όσα τον κάνουν να «πετάει».
«Η αναπηρία ήταν για μένα ΕΥΤΥΧΗΜΑ, όχι δυστύχημα». Όσες φορές και να το ακούσεις και άλλες τόσες να το διαβάσεις δεν μπορείς να το χωνέψεις. Μόλις όμως ακούσεις τη φωνή του, το πόσο ήρεμος και ταυτόχρονα ευχάριστος τύπος είναι, με πόση λαχτάρα και ζωντάνια μιλά για τη ζωή και την νέα κοσμοθεωρία την οποία ζει, θα πειστείς ότι είναι πέρα για πέρα αληθινός.
Είναι ο άνθρωπος που ούτε τα άσχημα παιχνίδια της μοίρας δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν. Όταν όλοι έβλεπαν στα μάτια του έναν τύπο που δεν θα μπορούσε να ξαναπατήσει στα πόδια του, εκείνος τους διαβεβαίωνε ότι όχι μόνο θα περπατήσει, αλλά θα πετάξει.
Αυτός είναι ο Αντώνης Τσαπατάκης.
Η εξομολόγηση του Αντώνη Τσαπατάκη
Σαν ένας γνήσιος σούπερ ήρωας –το πρωί στο Αστυνομικό Σώμα, το απόγευμα πρωταθλητής στην πισίνα- δεν έχει και πολύ ελεύθερο χρόνο για να τον δω από κοντά, για αυτό και η συζήτησή μας περιορίζεται μέσω τηλεφώνου. Έχει μόλις προσγειωθεί για μια ομιλία στην Αθήνα και διακρίνω την κούραση στη φωνή του, οπότε του προτείνω εφόσον θέλει να κάνουμε την κουβέντα άλλη μέρα.
«Μάλλον δεν έχεις ετοιμάσει καμία ερώτηση μου φαίνεται» μου λέει και συνειδητοποιώ πως δεν θα έχω μια συνηθισμένη συνέντευξη, αλλά μια άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα. Και η αλήθεια είναι πως ναι, δεν έχω ετοιμάσει τίποτα, για αυτό και η κουβέντα μας θα ξεκινήσει δύο ώρες αργότερα.
Όταν είμαι πλέον προετοιμασμένος.
-Τι κάνει ο Αντώνης Τσαπατάκης στην καθημερινότητά του, όταν δεν ασχολείται με το άθλημα της κολύμβησης;
Έχω αναλάβει διάφορες ομιλίες σε εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδος και άλλες χώρες που αφορούν την διαπαιδαγώγηση σε θέματα οδηγικής παιδείας αλλά κυρίως το πόσο μακριά μπορεί να μας οδηγήσει η δύναμη της ψυχής. Διδάγματα γενικώς που δεν πήρε ποτέ η δική μας η γενιά αλλά δυστυχώς ούτε οι αμέσως επόμενοι. Και μέσω αυτών των ομιλιών προσπαθούμε να αλλάξουμε το μέλλον των μικρών παιδιών.
-Ποιος είναι όμως ο Αντώνης πίσω από τον πρωταθλητή;
Δεν υπάρχει άνθρωπος πίσω από τον πρωταθλητή. Πλέον η ζωή μου διέπεται μέσα από τον αθλητισμό. Από τα 5 μου χρόνια που έμαθα κολύμπι έμαθα να είμαι ένα με τον αθλητισμό, σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Δεν μπορώ να το αποχωριστώ. Δεν θα κρεμάσω σύντομα το σκουφάκι και το μαγιό μου. Θα κοινωνικοποιηθώ γενικότερα μέσα στη μέρα, αλλά πρώτο μου μέλημα είναι η προπόνηση.
-Ο κόσμος σε αναγνωρίζει συνεχώς για τις επιτυχίες σου στην πισίνα και κυρίως την δράση σου. Σου δίνει δύναμη αυτό;
Είναι σημαντικό γιατί προσφέρεις το έργο, οι δράσεις μου έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία. Είναι προς όφελός μας αυτό, δεν παίρνω κάτι εγώ από αυτό, συνεισφέρω με έναν άλλο τρόπο. Δεν είδα ποτέ το ατύχημά μου σαν μειονέκτημα. Ουσιαστικά με άλλαξε, προκαλώντας ανακατανομή των αξιών που είχα στη ζωή μου.
-Δεν έχω ακούσει ποτέ κάποιον να αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο την κινητική του δυσκολία…
Όπως είπα παραπάνω. Συνειδητοποιείς ουσιώδη θετικά στοιχεία της ζωής και όχι τα ματαιόδοξα. Σίγουρα έγινα ακόμα πιο ονειροπόλος από πριν, καθώς δημιούργησα παραπάνω όνειρα. Και αυτά τα όνειρα είναι παραπάνω ζωντανά, από την ώρα που τα ονειρεύτηκα.
-Ο κόσμος ωστόσο στην Ελλάδα δυσκολεύεται να το καταλάβει. Σε πειράζει αυτό;
Εμένα με νοιάζει πώς το βλέπουν τα παιδιά. Η δική μας η γενιά είναι κατεστραμμένη και αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει.
Το ένιωθες σε κάθε του λέξη πως είναι χείμαρρος και δεν θα ντραπεί να πει οτιδήποτε. Βλέπει τη ζωή σαν δώρο και όχι σαν υποχρέωση και θέλει να τη ζει όσο πιο ζωντανά μπορεί. Κυρίως όμως να προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στον υπόλοιπο κόσμο ότι η ζωή δεν χαρίζεται σε κανέναν. Και αν δεν προσέξεις, τότε ο κίνδυνος παραμονεύει. Όπως και ότι πρέπει ο κόσμος να μην δυσκολεύει τη ζωή εκείνων με κινητικά προβλήματα.
Το βίντεο για την προσβασιμότητα ανθρώπων με κινητικά προβλήματα
«Πρόσφατα έκανα ένα βίντεο στην Κύπρο για την προσβασιμότητα ώστε να γίνει πιο εύπεπτο στο κοινό όλο αυτό. Για παράδειγμα λέγαμε ότι δεν πρέπει να αφήνεις το αμάξι πάνω στις ράμπες και γενικότερα προσβάσεις στα πεζοδρόμια, ή ότι η πολιτεία οφείλει να καλύπτει τις λακκούβες στους δρόμους. Όλο αυτό ξεκινά από τον πολίτη και μετά έρχεται η πολιτεία» μου λέει, όπως και ότι στο βίντεο της ομιλίας του εκείνης είπε αστειευόμενος ότι ασχολείται με το ποδόσφαιρο.
«Όλοι γέλασαν» μου παραδέχεται, αλλά στη φωνή του αισθάνομαι πως κάτι ιδιαίτερο ακολουθεί. Για πρώτη φορά από την αρχή της κουβέντας μας, ο Αντώνης χάνει τον ρυθμό και τον ειρμό του. Σαν να χρειάζεται να σκεφτεί δυο και τρεις φορές πριν ξεστομίσει την επόμενη ατάκα. Και τελικά…
«Μόλις λοιπόν τέλειωσε το βίντεο και άρχισαν οι ερωτήσεις, ένα παιδί σήκωσε το χέρι του και με ρώτησε ‘Κύριε Αντώνη πώς παίζετε ποδόσφαιρο;’». Η φωνή του πλέον έχει ηρεμήσει για τα καλά και η περιγραφικότητα της στιγμής μέσω των λέξεών του είναι καλύτερη και από ζωντανή εικόνα.
Η γλυκιά ερώτηση ενός παιδιού
«Είναι πολλή αστεία η ερώτηση αλλά αν αντιληφθείς την πραγματική μαγεία των ματιών του παιδιού, αυτά τα μάτια που κοιτάνε χωρίς φίλτρα έδωσε στο παιδί την ικανότητα να δει τον πραγματικό Αντώνη που βρίσκεται πάνω στο καροτσάκι. Αυτόν που κανονικά δεν βρίσκεται εκεί πάνω.
Εγώ για παράδειγμα έχω δηλώσει ότι παίζω όρθιος. Στον νου μου περπατάω και μου αρκεί. Ο μικρός αυτός φίλος δεν είδε το καρότσι σαν μέσο αναπηρίας. Είδε το καρότσι ως μέσο που κάνει τα πόδια μου δυνατότερα. Και δεν με ρώτησε ‘κύριε Αντώνη αφού δεν γίνεται να παίξετε ποδόσφαιρο’, αλλά με ρώτησε το πώς. Είναι τεράστιο το χάσμα μεταξύ τους. Δεν έχει να κάνει με τη σύσταση της πρότασης, αλλά έχει να κάνει με το χάσμα της μαγείας των ματιών των παιδιών. Είναι σαν να έλεγε σε όλους, δεν γελάω γιατί δεν βλέπω κάποια αναπηρία πάνω στον Αντώνη. Εγώ βλέπω κάτι σίδερα που κάθεται πάνω και τον κάνουν πιο δυνατό».
Δεν θα πω ψέματα, αλλά μια ανατριχίλα την ένιωσα. Ένιωθα περιττός σε αυτή την κουβέντα. Δεν ήταν ουσιαστικά συνέντευξη, κουβέντα ήταν και το στόμα μου αδυνατούσε να βγάλει λέξη, λες και έδινε εντολή στο αυτί μου μόνο να ακούει. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό να ακούς μια τόσο διαφορετική οπτική των πραγμάτων. Πώς από μία απλή και διαφορετική ερώτηση ενός μικρού αγοριού να επεκταθούμε σε μια διαφορετική διάσταση που μόνο αν είσαι πραγματικά καλά με τον εαυτό σου μπορείς να δεις.
Οι επόμενοι στόχοι του Αντώνη Τσαπατάκη
Μετά από αυτό το διάστημα, ο Αντώνης θα μου μιλήσει για την δράση του αυτόν τον καιρό. Για τους επόμενους στόχους του στον αθλητισμό και για τη ζωή πίσω στο Αστυνομικό Σώμα στο οποίο πλέον έχει επιστρέψει:
«Επέστρεψα στο Σώμα μετά από μια δεκαετία, μετά από αγώνα γιατί ήθελα να επιστρέψω και να προσφέρω. Η Αστυνομία άλλωστε αποτέλεσε το μέσο για να μπορέσω να περάσω το μήνυμα που θέλω. Για τη δύναμη της ψυχής και της τοπικής ασφάλειας, όπου μέσω της τροχαίας και της διεύθυνσης της Θεσσαλονίκης πηγαίνουμε συνεχώς σε σχολεία για να δώσουμε ομιλίες. Ενημερώνουμε για τοπικά ατυχήματα και για την αξία που έχει η ζωή τους και το πόσο αξίζει να την κρατάνε ασφαλή.
Το Σώμα με υποδέχτηκε με τέτοια αγκάλη, καθώς μέσω εμένα θα μπορούσε να βγάλει το καλό πρόσωπο της αστυνομίας. Είναι μεγάλη υπόθεση για μένα που δέχτηκε έναν συνάδελφο να επιστρέψει όχι έτσι τιμητικά, αλλά για να μπορέσει να προσφέρει μαζί με το Σώμα».
-Έχεις χρόνο για τον εαυτό σου;
Ο χρόνος με τον εαυτό μου, είναι ο χρόνος δράσης που κάνω. Γυρνάω μεν σπίτι κατάκοπος αλλά γυρνάω και αισθάνομαι πλήρης αν νιώσω πως έχω κάνει έναν άνθρωπο καλύτερο. Έτσι έχω κάνει και τον Αντώνη καλύτερο. Δυναμώνοντας την δική του ψυχή. Στην Ευρωβουλή είπα να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο για όλους μας, αλλά κυρίως για τα παιδιά, διότι είναι το αύριο. Μαζί με αυτό ετοιμάζομαι για τους Παραολυμπιακούς και έχω στήριξη της οικογένειας και των χορηγών μου.
Στο τέλος όλες αυτές οι δράσεις, ξέροντας ότι έχω κάνει καλύτερο έναν άνθρωπο, με βελτιώνει σαν άνθρωπο.
-Τελικά το χαμόγελο λύνει τα πάντα;
Η αντίληψη-λογική των πραγμάτων, αυτό που με κάνει ακόμα να χαμογελώ είναι ότι δεν έπαψα να ονειρεύομαι. Όσο μπορώ να ονειρεύομαι, άλλο τόσο μπορώ να χαμογελώ μέσα στη μέρα.
Η ζωή μετά το ατύχημα
-Το είχες και πριν το ατύχημα αυτό;
Έπρεπε δυστυχώς να το πάθω αυτό για να μάθω να μην είμαι ματαιόδοξος. Για αυτό μιλάω στα παιδιά για να τα προλάβω από μια τέτοια κατάσταση και ταλαιπωρία. Εγώ την ταλαιπωρία την άντεξα και την έκανα διασκέδαση. Για άλλους μπορεί δυστυχώς να έχει διαφορετική κατάλληξη.
Πλέον η κουβέντα έχει κλείσει, αλλά νιώθω γεμάτος. Έχοντας περάσει αυτά τα λεπτά παρέα με αυτόν τον άνθρωπο, έστω και από το τηλέφωνο νιώθω την ανάγκη να του πω:
«Μ’ άρεσε πολύ η κουβέντα μας» Η απάντηση; Προφανώς και χειμαρρώδης:
«Δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Αφού μπορώ να τα κάνω όλα αυτά εγώ, μπορείς και εσύ».