Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση από τον κανόνα πώς όλοι οι αναγνωρίσιμοι και οι λατρεμένοι από τον κόσμο ζουν με μια ευλογία και μια κατάρα. Ευλογία γιατί γνωρίζουν μια πρωτόγνωρη αγάπη που ο μέσος άνθρωπος δεν θα γνωρίσει σε ολόκληρη την ζωή του. Κατάρα γιατί όταν φτάσει η στιγμή να συνειδητοποιήσουν την θνητότητα τους έρχεται πιο σκληρά σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν αποτέλεσε εξαίρεση
Διότι είναι εντελώς διαφορετικό να βιώνεις τα γεράματά σου ως ένας απλός άνθρωπος σε σχέση με το να τα βιώνεις ως ένας μεγάλος σταρ. Στη δεύτερη περίπτωση θα σου υπενθυμίζεται διαρκώς η αστραφτερή νεότητά σου, θα την βλέπεις στην τηλεόραση, σε παλιά αφιερώματα, σε φωτογραφίες περιοδικών. Και τα γέρικα χρόνια σου θα μοιάζουν πιο διογκωμένα.
Ελάχιστοι διάσημοι άνθρωποι έχουν καταφέρει να δραπετεύσουν από αυτή τη διπλή αίσθηση. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και αγαπητούς ηθοποιούς στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, δεν ήταν από εκείνους που τα κατάφεραν: τα τελευταία χρόνια του υπήρξαν παντελώς αναντίστοιχα της υπόλοιπης ζωής του. Από την ζωντάνια και την αρχοντιά που τον διακατείχε στη νεότητά του, κατέληξε απομονωμένος και σιωπηλός στα βαθιά γεράματά του.