Η ιστορία της Ελληνίδας που κατάφερε να γίνει αεροσυνοδός στην εταιρεία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και εδώ και δέκα χρόνια ταξιδεύει και επισκέπτεται τα πιο όμορφα μέρη του πλανήτη.
Μία Ελληνίδα, η Χαρά Κριθαρά, κατάφερε πριν από περίπου 10 χρόνια να κάνει πραγματικότητα ένα μεγάλο όνειρο πολλών γυναικών και ανδρών στον κόσμο. Να εξασφαλίσει τα προς το ζην ταξιδεύοντας. Ταξιδεύοντας, μάλιστα, με τα αεροσκάφη μίας από τις πιο διάσημες, πιο οργανωμένες, πιο μεγάλες και πιο πολυτελείς αεροπορικές εταιρίες στον πλανήτη. Της Emirates, με έδρα το υπερσύγχρονο Ντουμπάι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Χαρά Κριθαρά: Πώς έγινε αεροσυνοδός στα Αραβικά Εμιράτα
Για τη Χαρά όλα ξεκίνησαν από τύχη. Η ίδια, στα 22 της, δεν ήξερε ακόμα ότι ήθελε να κάνει τη δουλειά της αεροσυνοδού, ήξερε, όμως, σίγουρα ότι ήθελε να δει τον κόσμο. Μέχρι την ημέρα που πήγε τυχαία, «για πλάκα» όπως λέει η ίδια, σε μία επαγγελματική συνέντευξη της Emirates τα σχέδια της για τη ζωή ήταν πολύ διαφορετικά. Τελικά μέσα σε λίγους μήνες βρέθηκε από την Αθήνα στα Εμιράτα, σε ένα μοντέρνο διαμέρισμα στα προάστια της πόλης, έτοιμη να απολαύσει στο έπακρο τα μεγάλα προνόμια που κρύβει μέσα της η καθημερινότητα μίας αεροσυνοδού.
Μέσα στα επόμενα 8 χρόνια πρόλαβε να επισκεφθεί 65 χώρες σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη, να γνωρίσει δεκάδες διαφορετικές κουλτούρες, να επανεκτιμήσει την ομορφιά που βρίσκεται στα απλά πράγματα και να αγαπήσει από το μηδέν μερικούς από τους ωραιότερους προορισμούς στη γη.
Όταν τελικά, πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, πήρε την απόφαση να αφήσει τον αέρα και να επιστρέψει στην Ελλάδα ήταν πιο γεμάτη από ποτέ, γνωρίζοντας, όμως, και τις αληθινές δυσκολίες που κουβαλάει μαζί του ένα τόσο απαιτητικό και κουραστικό επάγγελμα.
Μέσα από μία πλούσια, λεπτομερή αφήγηση μοιράζεται μαζί μας τα μεγάλα υπέρ και κατά της ζωής στο Ντουμπάι και εξηγεί πώς είναι στην πραγματικότητα να βρίσκεσαι σε πτήση, κατά μέσο όρο, 120 ώρες κάθε μήνα.
Πήγα στην Emirates όταν ήμουν 22 χρονών. Τότε δεν ήξερα καν ποια ακριβώς ήταν η εταιρία, δεν είχα ξανακούσει το όνομά της ποτέ στη ζωή μου. Ούτε ήξερα τι ακριβώς σημαίνει να δουλεύεις ως αεροσυνοδός. Είχα, όμως, μία φίλη στην Ελλάδα, η οποία εργαζόταν ως αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία και μία μέρα μού είπε ότι η Emirates κάνει recruiting στην Αθήνα και ότι θα δουν κόσμο μία συγκεκριμένη ημέρα σε κάποιο ξενοδοχείο. Μου είπε να πάω μαζί της για παρέα και έτσι πήγα για τη βόλτα, για πλάκα.
Τη φίλη μου δεν την πήραν. Παρόλα αυτά εγώ πέρασα αμέσως στη δεύτερη φάση και με φώναξαν για ένα ακόμα ραντεβού. Πρόκειται για μία μεγάλη διαδικασία επιλογής που αποτελείται από συνεντεύξεις και κάποιες δοκιμασίες, τόσο ομαδικές όσο και ατομικές. Στην πραγματικότητα δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που είδαν σε μένα και με επέλεξαν, είναι κάτι που δεν το έμαθα ποτέ. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι για να σε διαλέξουν πρέπει να μην έχεις τατουάζ σε εμφανές σημείο και να έχεις ένα συγκεκριμένο ύψος. Άλλωστε, η πρώτη επαφή που είχες διαρκούσε μόλις 30 δευτερόλεπτα, δεν προλάβαινες να πεις κάτι ή να δείξεις ποιος είσαι. Απλά σε κοιτούσαν, σου έκαναν μόνο δύο ερωτήσεις και αυτό ήταν. Έφυγα και το ίδιο βράδυ στις 11 με πήραν τηλέφωνο ότι έχω ραντεβού την επόμενη μέρα για το δεύτερο στάδιο. Ακολούθησαν κάποιες ομαδικές συνεντεύξεις, κάποια τεστ αγγλικών και ένα online ψυχολογικό τεστ. Στην τελική φάση συναντάς την υπεύθυνη του HR για μία ατομική συνέντευξη που διαρκεί περίπου 20 λεπτά.]
Χαρά Κριθαρά: Τα πρώτα ταξίδια και η ζωή στο Ντουμπάι
Όταν έμαθα ότι με πήραν στη δουλειά ήταν Μάρτιος και το συμβόλαιο μου, που είχε έρθει διαδικτυακά, έγραφε ότι πρέπει να είμαι στο Ντουμπάι στις 18 Ιουλίου. Θυμάμαι ότι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το πω στον πατέρα μου γιατί γενικά είμαστε πολύ κοντά και ήθελα να το συζητήσω πρώτα μαζί του. Τότε οι γονείς μου περίμεναν ότι τον Σεπτέμβριο θα έφευγα για σπουδές στην Αγγλία και όλο αυτό ήταν ένα τελείως νέο δεδομένο για το οποίο δεν είχαν ιδέα. Η αλήθεια είναι ότι εγώ αντιμετώπιζα από την αρχή το όλο θέμα με αθωότητα, δεν είχα κανένα άγχος μέσα μου, δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό ότι μπορεί να υπάρχει το οτιδήποτε παράξενο στον συνδυασμό αεροσυνοδός-Αραβική χώρα, αλλά ο πατέρας μου επέμενε να βάλουμε έναν δικηγόρο να κοιτάξει το συμβόλαιο. Όταν μας διαβεβαίωσε και εκείνος ότι όλα είναι καλά, με συμβούλευσε να κάνω αυτό που ήθελα περισσότερο. Μετά ήρθε το Πάσχα και το ανακοίνωσα στη μητέρα μου. Νομίζω ότι στο οικογενειακό τραπέζι έγινε κάποια συζήτηση για τις σπουδές στο Λονδίνο και κάπως έτσι της το είπα. Δεν μπορώ να πω ότι το πήρε καλά, της ήρθε πολύ ξαφνικό. Σίγουρα είχε και μία προκατάληψη με το μέρος, θυμάμαι ότι όταν της είπα για τα Εμιράτα με ρώτησε: «Πού, εκεί που πουλάνε τις γυναίκες για καμήλες;». Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Έφυγα το καλοκαίρι του 2012 από την Ελλάδα και ξαναήρθα για να δω τους δικούς μου τον επόμενο Φεβρουάριο. Έλειπα πολύ καιρό, αλλά στο συμβόλαιο υπήρχε όρος που ανέφερε ότι δεν μπορούσα να φύγω από τα Εμιράτα για έξι μήνες. Στο μεσοδιάστημα ήρθαν να με δουν μόνο η αδελφή μου και η ξαδέλφη μου.
Ενδεχομένως ο κόσμος που ζει μακριά από τα Εμιράτα να έχει την πεποίθηση ότι η ζέστη στο Ντουμπάι είναι κάτι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί κανείς, κάτι που επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό την καθημερινότητά σου. Αλλά, στην πραγματικότητα είναι καθαρά θέμα συνήθειας. Επίσης, κάτι ακόμα που πρέπει να γνωρίζετε για το Ντουμπάι είναι το ότι σχεδόν όλοι μετακινούνται με αυτοκίνητο. Στα Εμιράτα το να έχεις το δικό σου αμάξι είναι αρκετά φθηνό, είναι προσιτά τα ίδια τα αυτοκίνητα, είναι προσιτή η βενζίνη, το πετρέλαιο, ακόμα και τα διόδια.
Ένα απλό παράδειγμα είναι ότι εκεί μπορείς να αγοράσεις μία πολυτελή BMW με 10.000 ευρώ. Την ίδια στιγμή, στο Ντουμπάι δεν υπάρχει σπίτι χωρίς γκαράζ. Οπότε είσαι προστατευμένος από τη συνεχόμενη επαφή με την υπερβολική ζέστη. Παρόλα αυτά ακόμα και στα ΜΜΜ υπάρχουν μέτρα για τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Οι στάσεις των λεωφορείων είναι στην πραγματικότητα κουβούκλια με κλιματισμό και το μετρό είναι υπερσύγχρονο, πάρα πολύ βολικό και διατρέχει ολόκληρη την πόλη – αν και είναι κάπως δύσκολο να μην σχολιάσει κανείς τον κοινωνικό διαχωρισμό που υπάρχει στα βαγόνια του.
Υπάρχουν τρία είδη βαγονιών στο μετρό του Ντουμπάι. Αρχικά είναι το Gold, που είναι το πρώτο βαγόνι του συρμού, τα Pink βαγόνια, δηλαδή το δεύτερο και το τρίτο, στα οποία μπορούν να επιβιβαστούν μόνο γυναίκες, και από το τρίτο και μετά υπάρχουν τα mixed βαγόνια που είναι για όλους. Συνεπώς, και λόγω της κουλτούρας που υπάρχει στα Εμιράτα, τα Pink βαγόνια είναι κάτι πάρα πολύ εξυπηρετικό και άνετο για τις γυναίκες γιατί αποτελούν ένα απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον όπου δεν υπάρχει περίπτωση να αισθανθούν άβολα από κάποιο βλέμμα ή σχόλιο. Την ίδια στιγμή, το Gold βαγόνι είναι πολύ μικρό, έχει μόνο 15 θέσεις, και δεν το χρησιμοποιεί ο πολύς κόσμος γιατί το κόστος του εισιτηρίου είναι διπλάσιο από τα υπόλοιπα. Εκεί θα συναντήσεις μόνο επιχειρηματίες, που για κάποιον λόγο έχουν αφήσει το αυτοκίνητο τους, αεροσυνοδούς ή τουρίστες. Τις ώρες αιχμής, που στο μετρό επικρατεί συνωστισμός, το πρώτο βαγόνι είναι η καλύτερη επιλογή.
Χαρά Κριθαρά: Ο διαχωρισμός φύλων στο Ντουμπάι και τα προνόμια του αραβικού διαβατηρίου
Ξέρω ότι μάλλον θα ακουστεί ιδιαίτερα ρατσιστικό, ωστόσο, αυτός ο διαχωρισμός που υπάρχει στο Ντουμπάι ανάμεσα στα φύλα καταλήγει να είναι ιδιαίτερα προστατευτικός για τις γυναίκες. Φυσικά δεν μιλάμε για χώρες όπου επικρατούν ακραία, βίαια φαινόμενα, όπως για παράδειγμα η Σαουδική Αραβία. Μιλάμε αποκλειστικά για το Ντουμπάι, έναν εκσυγχρονισμένο τόπο όπου τις γυναίκες τις σέβονται και τις αγαπούν. Για να καταλάβεις, στο Ντουμπάι, αν βρεθείτε σε μία δημόσια υπηρεσία, προηγείται πάντοτε η γυναίκα. Ακόμα και εγώ που δεν ήμουν ντόπια, αλλά ξένη, είχα πάντα προτεραιότητα σε μία ουρά μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα. Εκεί δεν υπήρχε περίπτωση να διασχίσεις τον δρόμο και να σου σφυρίξουν ή να σου φωνάξουν το οτιδήποτε ή να αισθανθείς ότι απειλείσαι με οποιονδήποτε τρόπο. Έχω επιστρέψει στην Ελλάδα εδώ και ενάμιση χρόνο και νομίζω ότι είχα ξεχάσει πώς ήταν, τώρα μου φαίνεται πολύ χειρότερο από παλιά, σαν να έχει γίνει πιο έντονο απ’ ότι ήταν. Όλο αυτό ήταν για μένα ένα προτέρημα στην κουλτούρα τους, κάτι που μου άρεσε πολύ.
Παρόλα αυτά, ήξερα πάντα ότι το Ντουμπάι δεν γίνεται να είναι η βάση μου. Ήξερα ότι δεν θα έπαιρνα ποτέ διαβατήριο, κάτι τέτοιο απλά είναι αδύνατο να συμβεί όσα χρόνια κι αν ζει κανείς στα Εμιράτα. Ακόμα κι αν ένα παιδί ξένων γεννηθεί στο Ντουμπάι, ακόμα κι αν μία γυναίκα παντρευτεί Άραβα, διαβατήριο δεν θα πάρει ποτέ. Αυτός είναι ο τρόπος τους να προστατεύσουν το έθνος τους. Γιατί το να έχεις αραβικό διαβατήριο σημαίνει αυτόματα ότι λαμβάνεις και κάποια συγκεκριμένα, σημαντικά προνόμια. Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται το κράτος του παρέχει σπίτι, αλλά και ένα συγκεκριμένο ποσό για το ξεκίνημα της ζωής τους. Επιπλέον, η κυβέρνηση παρέχει στους ντόπιους διαφορετική ιατρική κάλυψη από αυτή που παρέχει στους ξένους. Γενικά, αυτός είναι και ο λόγος που οι πάντες στο Ντουμπάι αγαπούν τόσο πολύ τον Σεΐχη. Γιατί στηρίζει πάρα πολύ τον λαό του, προσφέροντας τους σημαντικές ανέσεις. Εκεί δεν υπάρχει η φτώχεια με την έννοια που υπάρχει στην Ελλάδα. Ακόμα και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα έχουν ένα συγκεκριμένο βιοτικό επίπεδο που τους επιτρέπει να ζουν καλά, έχοντας τα βασικά. Όταν ένας εργάτης έρχεται από μία φτωχή, χώρα για να δουλέψει στο Ντουμπάι, αμέσως υπογράφει συμβόλαιο, έχει βίζα, φαγητό και στέγη. Δεν θα δεις ανθρώπους να κοιμούνται στον δρόμο, ούτε κάποιον που θα σε πλησιάσει για να σου ζητήσει χρήματα. Ενδεχομένως να μην έχουν οικονομική άνεση γιατί το Ντουμπάι είναι μία πολύ ακριβή πόλη, όμως, δεν θα δεις ανθρώπους να αναζητούν φαγητό ή να μένουν στον δρόμο.
Η Emirates παρέχει στις αεροσυνοδούς της πλήρως εξοπλισμένο σπίτι σε κτήριο με πισίνα, γκαράζ και γυμναστήριο. Όλα αυτά ήταν μέσα στο συμβόλαιο. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι όλα τα σπίτια στο Ντουμπάι διαθέτουν γυμναστήριο, πισίνα και γκαράζ Εκεί είναι κάτι το αυτονόητο, σα να λέμε τουαλέτα ή κουζίνα. Επίσης η εταιρία καλύπτει τις μετακινήσεις από και προς το αεροδρόμιο, αλλά μόνο εν ώρα εργασίας. Ωστόσο τα διαμερίσματα που ήταν διαθέσιμα για το προσωπικό βρίσκονταν σε διαφορετικές περιοχές του Ντουμπάι πράγμα που σημαίνει ότι οι νεότεροι υπάλληλοι της εταιρίας δεν έμπαιναν στα καλύτερα και πιο κεντρικά accommodation, ουσιαστικά υπήρχε μία σειρά προτεραιότητας. Για να αλλάξεις διαμέρισμα μπορούσες να κάνεις αίτηση αλλά και πάλι έπρεπε να περιμένεις περίπου δύο χρόνια για να εγκριθεί.
Αφού εργαζόμουν ήδη τρεισήμισι χρόνια στην Emirates μετακόμισα στο κέντρο του Ντουμπάι μέσω μία γνωστής μου, η οποία μου έκανε «πρόσκληση» στο διαμέρισμα όπου έμενε όταν παραιτήθηκε μία συνάδελφος μας. Ήταν κι αυτός ένας τρόπος να μετακινηθείς εάν το επιθυμούσες. Σε εκείνο το σπίτι συγκατοικούσαμε τρεις κοπέλες. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ζω άλλο τη «φοιτητική ζωή» και αποφάσισα να μετακομίσω μόνη μου, σε δικό μου διαμέρισμα. Και σε αυτή την περίπτωση η Emirates σου δίνει ένα επίδομα, αν θέλεις να νοικιάσεις κάπου μόνος σου. Το θέμα με τα σπίτια στο Ντουμπάι είναι ότι όσο πιο κεντρικά βρίσκεσαι τόσο πια ακριβά είναι, κάτι που συμβαίνει, άλλωστε, σε πολλές μεγαλουπόλεις του πλανήτη. Παρόλα αυτά τα σπίτια στα προάστια ήταν καλύτερα, ομορφότερα και πιο άνετα. Το τελευταίο διαμέρισμα μου στο Ντουμπάι ήταν σε ένα σύμπλεγμα κατοικιών, το οποίο λειτουργούσε σαν μικρή κοινότητα. Υπήρχε ασφάλεια 24 ώρες το 24ωρο και για να μπεις έπρεπε να πεις το όνομα σου και πού ακριβώς μένεις. Φαντάσου ένα τεράστιο complex, σαν πάρκο.
Χαρά Κριθαρά: Η ιεραρχία στις θέσεις ενός αεροπλάνου των Emirates
Όταν αρχίζεις να δουλεύεις στην Εmirates υπάρχει μία σειρά προτεραιότητας και ιεραρχίας στο πώς περνάς από τις διαφορετικές καμπίνες του αεροσκάφους. Με λίγα λόγια δεν ισχύει αυτό που υπάρχει σε άλλες αεροπορικές εταιρίες όπου όλοι δουλεύουν λίγο-πολύ όλες τις θέσεις. Στην Emirates ξεκινάς από την economy και αργότερα, αν είσαι καλός, περνάς στη business και στη συνέχεια στη first. Μιλάμε για τελείως διαφορετικές υπηρεσίες και, φυσικά, πολύ διαφορετική τιμή. Ενδεικτικά να πω ότι στη first class το σέρβις είναι on demand. Ενώ στην οικονομική θέση το φαγητό σερβίρεται κάποια συγκεκριμένη ώρα, στη first class ο επιβάτης μπορεί να ζητήσει να φάει όποια ώρα το επιλέξει ο ίδιος. Το ίδιο ισχύει αν θέλει καφέ, κάποιο ποτό ή σνακ. Η διαφορά με τη business είναι το ότι και εκεί δεν υπάρχει αυτή η ευελιξία, το σέρβις γίνεται μέσα σε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο.
Έχω κάνει τα περισσότερα ταξίδια με το Airbus a380, το διώροφο αεροσκάφος της Emirates. Πιθανότατα, ο κόσμος να το γνωρίζει επειδή «εμφανίζεται» στη δεύτερη ταινία του Sex and the City. Στον πρώτο όροφο υπάρχει η οικονομική θέση και ο δεύτερος όροφος χωρίζεται σε businness και first class. Eκεί υπάρχει και το γνωστό, στρογγυλό μπαρ της Emirates, σήμα κατατεθέν της εταιρίας, το οποίο βρίσκεται στο πίσω μέρος του αεροπλάνου. Το μπαρ είναι ανοικτό σε όλη τη διάρκεια της πτήσης και όλα τα ποτά είναι δωρεάν για τη business και τη first class, ενώ οι επιβάτες της οικονομικής θέσης μπορούν να πάρουν μόνο κάποια από τα διαθέσιμα ποτά. Μάλιστα, η Emirates έχει υπογράψει δεσμευτικό συμβόλαιο με την Airbus και έτσι ο συγκεκριμένος τύπος αεροσκάφους δεν μπορεί να «αντιγραφεί» από καμία άλλη αεροπορική εταιρία.
Όσο διασκεδαστική κι αν φαντάζει σε έναν εξωτερικό παρατηρητή η δουλειά μίας αεροσυνοδού πρέπει να ξέρετε ότι συνοδεύεται από πολλές υποχρεώσεις στις οποίες οφείλει κανείς να είναι πάρα πολύ τυπικός, ειδικά όταν μιλάμε για μία εταιρία όπως είναι η Emirates. Για παράδειγμα, όλες οι αεροσυνοδοί για να επιβιβαστούν σε μια πτήση περνούν από ένα ειδικό «gate» με κάρτα και η επιβίβαση έπρεπε να γίνει σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο. Αν αργούσες να φτάσεις απλώς έχανες την πτήση, δεν μπορούσες να επιβιβαστείς καν στο αεροσκάφος Και, φυσικά, σε αυτήν την περίπτωση υπήρχε penalty.
To πρόγραμμα των πτήσεων έβγαινε μία φορά τον μήνα και αφορούσε όλες τις πτήσεις του επόμενου. Κατά μέσο όρο πετούσαμε 120 καθαρές ώρες τον μήνα, δηλαδή περνούσαμε 120 ώρες στον αέρα, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται ο χρόνος προετοιμασίας μίας πτήσης και ο χρόνος που μεσολαβούσε από την άφιξη μέχρι την αποβίβαση μας από το αεροσκάφος. Σε μία μεγάλη υπερατλαντική πτήση, ενδεικτικά θα αναφέρω το ταξίδι Ντουμπάι-Νέα Υόρκη, είχαμε ένα διάλειμμα περίπου τριών ημερών, ανάλογα με το πόσα άτομα ήταν τη συγκεκριμένη μέρα στο πλήρωμα.
Στα αεροσκάφη υπήρχε ειδικά σχεδιασμένη καμπίνα, η οποία λεγόταν CRC (Crew Rest Compartment), η οποία, ουσιαστικά, είναι ένας χώρος με εννέα έως δώδεκα κρεβάτια – κουκέτες, με κουρτίνα η οποία προσέφερε ιδιωτικότητα. Υπήρχε φως, οθόνη με ταινίες, πρίζα για φορτιστές, και σε εκείνο το διάστημα μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες: να κοιμηθείς, να διαβάσεις, να δεις τηλεόραση ή απλά να ξεκουραστείς.
Το λιγότερο που έμενες σε ένα μέρος ήταν από 24 ώρες έως 3 νύχτες. Η εταιρία κάλυπτε τη διαμονή σε πεντάστερο ξενοδοχείο και όταν φτάναμε στον κάθε προορισμό λαμβάναμε έναν φάκελο με ένα συγκεκριμένο ποσό, πάντα στο τοπικό νόμισμα, ώστε να μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε απευθείας. Το ποσό δεν ήταν πάντα το ίδιο αλλά ερχόταν σε συνάρτηση με το κόστος ζωής στο εκάστοτε μέρος. Ουσιαστικά όμως ήταν αρκετό για να σου καλύψει το φαγητό μέσα στο ξενοδοχείο το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ. Επιπλέον είχαμε μία σημαντική έκπτωση στις τιμές του κάθε ξενοδοχείου, ανάλογα, όμως, με τη συμφωνία που είχε κλείσει η Emirates.
Οι αεροσυνοδοί της Emirates είναι χωρισμένες σε επτά γκρουπ, τα οποία έχουν δημιουργηθεί με βάση τον χαρακτήρα μας από ένα σύστημα που δουλεύει με αλγόριθμο. Οι καταχωρήσεις έχουν γίνει με βάση τα αποτελέσματα των ψυχολογικών τεστ. Σε κάθε πτήση ταξίδευαν, κατά μέσο όρο, 16 άτομα πλήρωμα, χωρίς τους πιλότους, ένα νούμερο που ακούγεται μεγάλο, αλλά είναι λογικό δεδομένου ότι όλα τα αεροπλάνα της Emirates είναι πολύ μεγάλα. Το μικρότερο αεροσκάφος της εταιρίας έχει χωρητικότητα 360 ατόμων και το μεγαλύτερο χωρούσε γύρω στα 500 άτομα. Ανάλογα με το γκρουπ στο οποίο ανήκαμε οι αεροσυνοδοί είχαμε το δικαίωμα, σε συγκεκριμένους μήνες κάθε χρόνο, να κάνουμε αιτήματα σχετικά με τις ημέρες των πτήσεων και τους προορισμούς στους οποίους επιθυμούσαμε να ταξιδέψουμε. Τα αιτήματα γινόντουσαν αποδεκτά ανάλογα με την παλαιότητα της κάθε αεροσυνοδού και πάντα σε συνάρτηση με τον μήνα στο οποίον έκανες το αίτημα. Είναι ένα αρκετά σύνθετο σύστημα που λειτουργεί μέσω προγράμματος στον υπολογιστή, το οποίο έλεγχε και συντόνιζε όλες τις πληροφορίες για τις αεροσυνοδούς και το οποίο ενέκρινε ή απέρριπτε τα παραπάνω αιτήματα.
Χαρά Κριθαρά: Τα πιο όμορφα ταξίδια της
Σε όσες χώρες του κόσμου κι αν έχω ταξιδέψει, για μένα, το πιο όμορφο μέρος στον κόσμο θα είναι η Νέα Υόρκη. Δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω πώς αισθάνθηκα την πρώτη φορά που έφτασα εκεί, ήταν ένα μοναδικό συναίσθημα που δεν το έχω νιώσει πουθενά αλλού. Θυμάμαι ότι μέναμε σε ένα ξενοδοχείο πάνω στην Times Square, από τη μία πλευρά ήταν το Central Park και από την άλλη τo Εmpire State Building. Έφτασα βράδυ και όταν ετοιμάστηκα και βγήκα στον δρόμο συνέβη κάτι φοβερό που δεν μου έχει συμβεί ποτέ ξανά: ήξερα που να πάω. Και τότε συνειδητοποίησα ότι ξέρω που να πάω γιατί ήξερα τη Νέα Υόρκη από την τηλεόραση. Υπήρχε ένα απίστευτο αίσθημα οικειότητας, όλα γύρω μου ήταν γνώριμα, ένιωθα ότι ήξερα τις πλατείες, τους δρόμους και τα στενά.
Το πρώτο μου ταξίδι ήταν στο Λονδίνο, ο οποίος ήταν άλλωστε και ένας προορισμός που ζητούσα πολύ συχνά γιατί το αγαπώ πάρα πολύ. Το τελευταίο μου ταξίδι ήταν στην Αφρική, στη Γουϊνέα. Ήταν μία εκπληκτική συγκυρία γιατί ήθελα πολλά χρόνια να πάω εκεί και δεν τα είχα καταφέρει. Τελευταία στιγμή έγινε μία αλλαγή σε ένα άλλο ταξίδι και ξαφνικά με μετέφεραν εκεί, οπότε πριν φύγω πρόλαβα να το ζήσω και αυτό.
Από άποψη φόβου ο πιο δύσκολος προορισμός που έχω ταξιδέψει ποτέ, χωρίς δεύτερη σκέψη, ήταν το Αφγανιστάν, όπου δεν βγήκαμε καν από το αεροδρόμιο. Από την άλλη, νομίζω ότι σαν τουρίστας δεν θα ταξίδευα ποτέ ξανά στην Ινδία. Είναι πιθανόν ο προορισμός που με απογοήτευσε περισσότερο. Μεγάλες προσδοκίες είχα και για την Αυστραλία που τελικά δεν ήταν αυτό που είχα φανταστεί. Eίναι μία όμορφη χώρα αλλά δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τον ενθουσιασμό πολλών, ειδικά όταν μιλάμε για το Σίδνεϋ. Nομίζω ότι η Μελβούρνη είναι μία πολύ ομορφότερη πόλη.
Ωστόσο, το μέρος στο οποίο αληθινά μαγεύτηκα, τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το πιστέψω, είναι η Αφρική. Στον δυτικό κόσμο έχουμε μία πολύ συγκεκριμένη εικόνα για τις χώρες της αφρικανικής ηπείρου, η οποία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς ένιωσα όταν έφτασα για πρώτη φορά εκεί, η πρώτη χώρα που επισκέφθηκα ήταν η Τανζανία. Θυμάμαι ότι είχα βγει στον δρόμο και δεν ένιωθα καμία απολύτως αβεβαιότητα και ανασφάλεια, όλα ήταν πάρα πολύ φιλικά γύρω σου. Και τα μικρά παιδιά που με έβλεπαν με ανοικτά μαλλιά και ανοικτόχρωμα δέρμα ερχόντουσαν κοντά μου και ήθελαν να με δουν από κοντά. Με αγκάλιαζαν, με φιλούσαν, μου τραβούσαν τα μαλλιά, με έβγαζαν φωτογραφίες και όλοι ήταν πάρα πολύ ευγενικοί και ζεστοί. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως ρατσισμός προς τους λευκούς, πάρα μόνο σε πολύ συγκεκριμένες χώρες. Είναι ένα πανέμορφο μέρος με καταπληκτικά τοπία και υπέροχο φαγητό. Και σίγουρα το να ταξιδέψεις στην Αφρική θα σε κάνει να αναθεωρήσεις πάρα πολλά πράγματα για το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή, αλλά και για τον τρόπο που ο μηχανισμός του καπιταλισμού επηρεάζει την καθημερινότητα μας.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, το μεγαλύτερο προνόμιο του να είσαι αεροσυνοδός είναι το γεγονός ότι βλέπεις τον κόσμο for free. Για μένα το γεγονός ότι έχω ήδη πάει σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη είναι μία πολύ σημαντική υπόθεση. Έπειτα, είναι όλη η χλιδή που σε περιβάλει στα ταξίδια σου. Τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια.
Το μειονέκτημα του να είσαι αεροσυνοδός
Θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο μειονέκτημα αυτής της δουλειάς και το πιο δύσκολο πράγμα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει κάποια ή κάποιος που θα αποφασίσει να γίνει αεροσυνοδός είναι το αντίκτυπο στην υγεία. Πρόκειται για ένα επάγγελμα που αποτυπώνεται πολύ έντονα πάνω σου, αφού δεν κοιμάσαι καλά και αυτό, από ένα σημείο και μετά, φαίνεται. Με θυμάμαι να κοιτάζω τις φωτογραφίες μου μέσα στα χρόνια και να συνειδητοποιώ πόσο πολύ έχει αλλάξει το πρόσωπο μου, η κούραση και η αϋπνία «γράφουν» πάνω σου. Ξαφνικά κατάλαβα ότι η νεότητα είχε χαθεί από το πρόσωπο μου, μέσα σε μία διετία.
Υπήρχαν φορές που ήμουν άυπνη για 35 ώρες σερί. Δεν είναι μόνο οι πολλές ώρες των πτήσεων αλλά και το μετά. Ότι έφτανες σε έναν προορισμός δε σήμαινε ότι μπορούσες να ξεκουραστείς γιατί το τζετ λαγκ δεν σε άφηνε να κοιμηθείς. Για παράδειγμα όταν έφευγα για Αμερική, συνήθως, ταξίδευα πρωί. Και όταν έφτανα στη Νέα Υόρκη, μετά από 14 ώρες. ήταν πάλι πρωί. Οπότε δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Αλλά πάνω απ’ όλα ήταν τα προβλήματα που παρουσιάζονταν στα όργανα σου. Επειδή η πίεση αυξομειώνεται κατά την απογείωση και την προσγείωση και είσαι για πάρα πολλές ώρες σε τεχνητό οξυγόνο, όλο αυτό είναι απλώς too much για τον οργανισμό.
Ωστόσο, και παρά τις δυσκολίες, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως, στο τέλος τη μέρας, πρόκειται για ένα αληθινό dream job. Αν αγαπάτε τα ταξίδια περισσότερο από κάθε τι άλλο είναι, αναμφισβήτητα, η δουλειά που πρέπει να κάνετε. Ξέρω ότι δίχως αυτή τη δουλειά δεν θα είχα καταφέρει ποτέ να δω τον κόσμο με αυτόν τον απίθανο, πλούσιο τρόπο.