Πόσο θλιβερό είναι να θάβεις το ίδιο σου το παιδί; Πόσο μάλλον όταν είναι σε μικρή ηλικία και φεύγουν ξαφνικά, χωρίς να προλάβουν να ζήσουν τίποτα. Η παρακάτω ιστορία, δημοσιεύτηκε σε μια ομάδα της Κατερίνας Σταματελάτου Εθελοντές Δότες Μυελου των Οστών Σητείας όπου και αναρτήθηκε δημόσια από τη γλυκιά μαμά της Γαλάτειας, στην οποία μεταφέρουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στον πόνο της
Μαμά Γαλατείας: Η συγκλονιστική ιστορία της
Ήταν 4/5/2018 όταν η μοναχοκόρη μας το μοναχοπαίδι μας που ήρθε στη ζωή μας πολύ δυσκολία και μας γέμισε χαρά και φως διαγνώστηκε με διάχυτο γλοίωμα στο στέλεχος του εγκεφάλου.
Μια σοβαρή ανίατη μορφή καρκίνου που σιγά σιγά σου αφαιρεί όλες της λειτουργίες του σώματος και αφου σε εξαθλίωση επέρχεται ο θάνατος. Αυτά ήταν τα λόγια του γιατρού εκείνο το μαύρο απόγευμα. Ο σύζυγος μου λιποθύμησε, ενώ εγώ κοίταζα τον γιατρό και έλεγα μέσα μου τι λέει τώρα σίγουρα έχει κάνει λάθος.
Δεν είχε κάνει όμως λάθος. Από εκείνη την ημέρα και μετά άρχισε ο Γολγοθάς μας χωρίς Ανάσταση. Θεραπείες χημειοθεραπείες ακτινοβολίες πειραματικές θεραπείες στη Νέα Υόρκη και μετά το τέλος της.
Όλα άλλαξαν από τότε ο θυμός δεν θα μου φύγει ποτέ. Έχασα εντελώς την πίστη για το Θεό, βλέποντας παιδιά να υποφέρουν να κλαίνε και να πονούν αντί να παίζουν και να χαίρονται το δώρο της ζωής.
Όσο θυμό και αν έχω όμως, δεν θα καταφέρω να δω ξανά τα γλυκά της μάτια ούτε και την φωνούλα της θα ακούσω να μου λέει μαμά σε αγαπώ, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου.
Και εγώ σε αγαπώ Γαλάτεια μου αστέρι μου ζωή μου!
Απο: Maria Morou