Την παρακάτω ανάρτηση την βρήκαμε από το Facebook αφού κάνει το γύρο του Διαδικτύου και έχει συγκινήσει όλους τους χρήστες. Η ιστορία ενός ναυτικού από οικογένεια ανδρών που δούλευαν στη θάλασσα, συγκινεί το πανελλήνιο με την στιγμή που η είδηση του θανάτου του γίνεται γνωστή στην 11χρονη κόρη του.
Η συγκλονιστική ανάρτηση
25 Δεκεμβρίου 1998. Απόγευμα.
Έβρεχε πολύ.
Χτυπάει το τηλέφωνο:
-Γεια σας, η κυρια τάδε; (Αναφερόμενος στη μάνα μου)
– ναι παρακαλώ
– σας καλώ από την ναυτιλιακή εταιρεία για κάτι που αφορά τον κύριο τάδε.
– παρακαλώ, πείτε μου
– το καράβι που βρίσκεται ο κύριος τάδε, έχει πάρει φωτιά. Είμαστε στο σημείο που περιμένουμε τον θάλαμο επιχειρήσεων να μας ενημερώσει.
Κλείνει το τηλέφωνο η κυρα Άρτεμις, μ’αρπαζει από το χέρι εμένα κ τον αδερφό μου και μας βάζει μέσα στο ταξί.
– που πάμε μαμα;
– πάμε στη θεια(την αδερφή της)
– τι έγινε μαμα;
– έχει γίνει κάτι με το καράβι του μπαμπά
Μέχρι να φτάσουμε , είναι όλη η οικογένεια της μαμάς μου μα και γείτονες στο σπίτι της θείας μου και παρακολουθούν τηλεόραση.
Στη τηλεόραση έδειχνε πως το καράβι του πατέρα μου είχε πάρει φωτιά. Πως όλοι οι ναυτικοί έχουν βρεθεί εκτός από τους 2 Έλληνες μηχανικους που βρισκόταν μέσα.
Η τραγική ιστορία
Όλοι παρακολουθούμε με πολύ σθένος μη τυχόν πουν κάποιο νέο. Το κλίμα πολύ βαρύ.
(Όλοι οι άντρες της οικογένειας είναι/ήταν θαλασσινοί)
– έλα μωρε, ο Νίκος ξέρει καλά τη δουλειά κ το καράβι, θα έχει κρυφτεί στο τιμονακι(ένα πολύ μικρό χώρο που χωράει ίσα ίσα 1 άνθρωπο κουλουριασμένο), λέει ο θείος μου
– κ εγώ έτσι ελπίζω, λέει ο παππούς μου
29/12 ξυπνήσαμε στο σπίτι της γιαγιάς.
Στη τηλεόραση να λένε συνέχεια για το περιστατικό, εμείς όμως να έχουμε ελάχιστες λεπτομέρειες.
Εδώ καπου να πω, το καράβι ήταν αραγμένο αροδου σε ένα λιμάνι σε χώρα του εξωτερικού. Βρισκόταν εκεί ώστε μόλις βρεθεί θέση για να μπει στο λιμάνι, να βγει το πλήρωμα από μέσα κ να το πάνε για σκραπ.
29/12 βράδυ δελτίο ειδήσεων δείχνουν ένα καράβι αναποδογυρισμένο που καίγεται το μεγαλύτερο μέρος του. Μόλις το βλέπω στην τηλεόραση, φωνάζω τη μάνα μου η οποία μου εξηγεί πως τα πλάνα ήταν αρχείου. Ακόμα κανένα νέο από το μπαμπα μας.
30/12 το κλίμα έχει γίνει κατάμαυρο στο σπίτι της γιαγιάς. Συγγενείς μπαινοβγαίνουν, δάκρυα διάσπαρτα παντού με πολύ μικρή ελπίδα, η μάνα μου να παθαίνει τη μια νευρική κρίση πίσω από την άλλη.
Με διώχνουν νωρίς το απόγευμα να πάω σε ένα φιλικό σπίτι να μην είμαι σε τόσο βαρύ κλίμα.
Και πάω…
Καθόμαστε στο σαλόνι με τη φιλη μου.
Ξαφνικά νιώθω ένα κύμα να με πλησιάζει.
«Νίκη, ο μπαμπάς μου πέθανε»
«Έλα άσε τις βλακείες, πάμε να φτιάξουμε τα μαλλιά μας και να δούμε τηλεόραση.»
Η συνέχεια της τραγικής ιστορίας
Πάμε στην κουζίνα, φτιάχνουμε χυμό (11 χρόνων ήμουν…), παίρνει τη βούρτσα να μου φτιάξει τα μαλλιά και ανοίγουμε τηλεόραση.
«Απανθρακωμένοι βρέθηκαν οι 2 Έλληνες που μπλα μπλα μπλα μπλα» και δείχνει την φωτογραφία τους. Και είναι ο μπαμπάς μου. Ο δικός ΜΟΥ μπαμπάς. Που πριν φύγει του είχα ζητήσει έναν υπολογιστή και μου απάντησε πως θα πάει αυτό το ταξίδι για να φέρει πολλά λεφτά και να πάμε να διαλέξουμε όποιον υπολογιστή θέλω.
Παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι της γιαγιάς και το σηκωνει ο θείος μου.
«Θειε στην τηλεόραση λένε πως βρήκανε τπ μπαμπά. Τι λένε;
– μην ακούς τις μαλακιες που λένε στην τηλεόραση.
-θέλω να έρθω στην γιαγιά
-κατεβαίνω τώρα να σε πάρω»
Από μέσα άκουγα κλάμματα. Ήξερα.
Περνάω τον δρόμο κ βλέπω τον θείο.
«-Θείε τι είναι αυτά που λένε;
-μαλακιες αγάπη μου, όπως πάντα»
Με το που γυρίζει το κλειδί της εξώπορτας, ακούω ουρλιαχτά. Τίς θυμάμαι όλες τις θείες, τη νονά μου, που καθόντουσαν, πως ηταν, τι φορούσαν..
Φτάνω στη μάνα μου.
«Από τώρα Εύα μου είμαστε οι 3 μας»
Κανεις δεν ήξερε αγγλικά. Εγώ διάβασα στον δικηγόρο της μαμάς μου πως ο πατέρας μου δεν είχε γίνει κάρβουνο και πως είχε φύγει από ασφυξία. Όχι, δεν είχε κρυφτεί στο δωματιάκι εκείνο. Δεν πρόλαβε. Όσο ο καπετάνιος ξυριζόταν, ο πατέρας μου μαζί με τον άλλον έλληνα έτρεξαν στο μηχανοστάσιο να δουν τι έγινε. Κι έγινε έκρηξη. Κ τους βρήκαν στο μεγάλο σκαλί της σκάλας. Στο πάνω πάνω.
11χρονων.
Κάθε φορά που ακούω κάτι για ναυτικούς ή φωτιά ή δεν ξέρω γω τι άλλο έχει σχέση με θάλασσα σφίγγουν τα δόντια μου.
Να τους αγαπάτε και να τους προσέχετε όσο πιο πολύ μπορείτε. Εμείς που δεν τους έχουμε, υποφέρουμε κάθε μέρα.
Ευχαριστώ για το χρόνο και το χώρο!
Εύα