Ο κύριος Μιχάλης άφησε την περιοχή του Γκύζη για τις πλαγιές του Χελμού. Έμεινε για 35 χρόνια στην Αθήνα. Στου Γκύζη. Δούλεψε σκληρά. Πήγαινε κάθε μέρα, πολύ νωρίς το πρωί, στη λαχαναγορά και ξεφόρτωνε τα φορτηγά που έφερναν φρούτα και λαχανικά από την επαρχία.
«Τις Κυριακές που παίζαμε μέσα, πήγαινα στη Λεωφόρο. Δεν έχανα παιχνίδι» θα μου πει για να προσθέσει ότι «Σαν βάζελος που είμαι, σήμερα με πονάει όταν βλέπω την ομάδα να μην τα πηγαίνει καλά. Θα πάει καλύτερα όμως. Έτσι δεν είναι;».
Το νεογέννητο κατσικάκι
Συναντήσαμε τον κ. Μιχάλη πάνω στο δρόμο που συνδέει τα Καλάβρυτα με το Πλανητέρο, λίγο μετά το Σπήλαιο των Λιμνών. Μιλάγαμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Όταν η Αμαλία του ζήτησε να τον φωτογραφήσει της είπε «να κάνει τη δουλειά της» και, για να είμαστε ειλικρινείς, φρόντισε να δώσει μερικές ωραίες εικόνες.
Aπό την πρώτη στιγμή φαίνεται ένας άνθρωπος αληθινός και καλοσυνάτος. Στέκεται εκεί και φυλάει τα ζώα του, μερικές κατσίκες και κάποια πρόβατα για να βοσκήσουν. «Πριν από μία ώρα γέννησε μία γίδα,» θα μας πει και μας κάνει νεύμα να τον ακολουθήσουμε.
Πράγματι ένα μικρό κατσικάκι μόλις έχει σταθεί στα πόδια του και η μάνα του το καθαρίζει. «Αυτά τα ζώα πλέον είναι η ζωή μου όλη», θα μας πει για να προσθέσει: «Πριν από λίγες ημέρες τα κατέβασα από το βουνό, για να γεννήσουν. Το καλοκαίρι, μέχρι και τα τέλη Οκτωβρίου περίπου, τα έχω πάνω στο Χελμό. Στα 2000 μέτρα υψόμετρο. Εκεί ζουν ελεύθερα, όπως πρέπει να είναι τα ζώα,» για να συμπληρώσει μετά από μία μικρή παύση: «Και εμείς οι άνθρωποι».
Ραδιόφωνο και αθλητικά
Δεν αρμέγει τα ζώα γιατί όπως μου λέει, «το γάλα αυτό προορίζεται για να μεγαλώσουν τα κατσικάκια». Ο κ. Μιχάλης μένει μόνος με παρέα το ραδιόφωνο που το έχει μόνιμα στα αθλητικά.
«Εδώ κοντά δεν έχει καφενείο, δεν έχει τίποτα. Κάνω τις δουλειές με τα ζώα και μετά κάθομαι σπίτι και ακούω αθλητικά. Παίζουμε Σάββατο. Να δούμε τι θα γίνει». Φεύγοντας στέκεται και μας χαιρετάει.