«Έρχομαι στη Θεσσαλονίκη αλλά όχι για τον γάμο σου αλλά…δεν μπορώ να το πω, για την κηδεία σου», σημειώνει ο ιδιοκτήτης του ΚΔΑΠ.
Σε μία συγκινητική ανάρτηση για τον τραγικό θάνατο της 27χρονης Ειρήνης που έχασε τη ζωή της σε τροχαίο λίγες ημέρες πριν τον γάμο της προχώρησε ο ιδιοκτήτης του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης στην Κοζάνη όπου εργαζόταν η κοπέλα.
Ο ίδιος επιλέγει να ξεκινήσει την ανάρτησή του με μία καλημέρα. «Ειρήνη μου καλημέρα. Αυτήν η καλημέρα δεν είναι καλή σαν όλες τις άλλες που στέλνω κάθε μέρα στους φίλους μου», τόνισε.
«Έρχομαι στη Θεσσαλονίκη αλλά όχι για τον γάμο σου αλλά…δεν μπορώ να το πω. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δε θα σε δω χαμογελαστή, όπως ήσουν παντα», γράφει χαρακτηριστικά.
Μάλιστα, περιέγραψε και ορισμένες από τις στιγμές που περνούσε στα ΚΔΑΠ και την αγάπη της για τα παιδιά.
Υπενθυμίζεται πως μία μοτοσικλέτα με οδηγό 20χρονο από την Αλβανία παρέσυρε μία 27χρονη ημεδαπή με αποτέλεσμα να την τραυματίσει σοβαρά επί της οδού Παπαναστασίου 4, στην περιοχή του νοσοκομείου «Θεαγενείου».
Η 27χρονη, που ζούσε στην Κοζάνη, πάλεψε για αρκετές μέρες να κρατηθεί στη ζωή στο νοσοκομείο «Παπαγεωργίου» όμως χθες κατέληξε. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι η γυναίκα, σύμφωνα με το kozanimedia, ήταν κανονισμένο να παντρευτεί σε λίγες μέρες στην Κοζάνη.
Σημειώνεται ότι ο 20χρονος οδηγός της μοτοσικλέτας αρχικώς εγκατέλειψε το σημείο της σύγκρουσης όμως λίγη ώρα αργότερα συνελήφθη από την αστυνομία.
Ολόκληρη η ανάρτηση του ιδιοκτήτη του ΚΔΑΠ:
«Ειρήνη μου καλημέρα…
Αυτήν η καλημέρα δεν είναι καλή σαν όλες τις άλλες που στέλνω κάθε μέρα στους φίλους μου…
Σαν αυτήν που έλεγες κάθε μέρα όταν μου άνοιγες την πόρτα με ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο…
Αυτήν την ώρα θα έπρεπε να είμαστε στο ΚΔΑΠ και να είμαστε με τα παιδιά που τόσο λάτρευες που τόσο σε λάτρευαν…
Έρχομαι στη Θεσσαλονίκη αλλά όχι για τον γάμο σου, αλλά…δε μπορώ να το πω…
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δε θα σε δω χαμογελαστή, όπως ήσουν παντα…
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι κάποιος αλήτης σε πήρε από κοντά μας…
Ένας άνθρωπος που ακόμα κι αν συλληφθεί σε μερικά χρόνια (με τους νόμους που έχουμε) θα ξαναβγεί έξω στην κοινωνία και θα συνεχίσει τη ζωή του και μάλλον θα κάνει τα ίδια ή και χειρότερα σε κάποια άλλη Ειρήνη…
Βλέπεις δεν είχε την τυχη να τον εκπαιδεύσεις εσύ. ..
Να του μάθεις αυτά που μάθαινες στα παιδιά μας στο ΚΔΑΠ…
Να του μάθεις τι είναι ενσυναίσθηση, ότι δεν είναι καλό πράγμα το να πίνεις αλκοόλ και ειδικά, αν πιεις, να μην οδηγήσεις, γιατί μπορεί να κάνεις κακό…
Να παίξεις μαζί του, να του μάθεις να ζωγραφίζει, να χειροτεχνεί,να του μάθεις να αγαπά τα άλλα παιδιά και να κάνουν φίλους…
Σταμάτησα στα διόδια για να γράψω το κείμενο αυτό, γιατί δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω…
Θυμάμαι την πρωτη ημέρα που σε γνώρισα στη συνέντευξη, όταν ήρθες…
Η συνάδελφος του συντρόφου σου μου είχε πει για σένα, μου είπε τα καλυτερα και μου ζήτησε να σε δω, αν και ξέρει πόσο αυστηρός είμαι στην επιλογή προσωπικού.
Σε θυμηθηκα, όταν μου ανέφερε το επίθετο σου, γιατί μου είχε μείνει χαραγμένο το βιογραφικό σου…
Δεν ήταν σαν όλα τα άλλα…
Ήταν υπέροχο, κατέγραφες όλο σου το εκπαιδευτικό έργο, αλλά στη φωτογραφία είχες ένα αυστηρό ύφος και η αλήθεια είναι ότι για αυτό δεν σε είχα καλέσει νωρίτερα…
Χάρη στην Κατερίνα όμως…σε κάλεσα!
Λέω μέσα μου… ας κάνω το ψυχικό…
Και σκας μέσα στο γραφείο μου με το χαμόγελο σου, με την άνεση και τον τσαμπουκά που σε διέκρινε…
Στο τρίτο δευτερόλεπτο είχες κερδίσει…με το σπαθί σου τη θέση του νηπιαγωγού στο ΚΔΑΠ…
Ειρήνη μου πόσο θα μας λείψεις…
Καμιά φορά σε μάλωνα για να σε συγκρατήσω καθώς έβγαζες πολύ πάθος πάνω στη δουλειά, αλλά το ήξερες κι εσυ τι ομαδάρα ήμασταν όλοι μαζί…
Ένιωθα τόσο ασφάλεια για τη λειτουργία του ΚΔΑΠ που μπορούσα να φύγω για τις άλλες δουλειές μου χωρίς να ανησυχώ…
Μαζί με τη Μαρία, την Σπυριδούλα και τη Ραφαέλα κάναμε μια αχτύπητη ομάδα που φάνηκε και από τα αποτελέσματα τόσο στην ποιότητα όσο και στην ποσότητα…
Γράφω το όνομά σου και δακρύζω…
Είμαι εδώ στα ψηλά, στα διόδια στον Πολύμηλο και σου γράφω, πριν έρθω να σε χαιρετίσω με τα αλλά κορίτσια για τελευταία φορά…
Ειρήνη μου, κορίτσι μου…καλό σου ταξίδι…
Έκανες αυτό που πάντα ήθελες να κάνεις…
Άφησες το στίγμα σου…
Έκανες δουλειά σ’αυτή τη ζωή…
Όσο προλαβες…
Όσο σε άφησαν…»