Ο μπαμπάς Γιάννης μοιράζεται μαζί μας τη δική του ιστορία για τον παιδικό καρκίνο και μας δείχνει την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων.
3 Ιουλίου 2013: Η εξομολόγηση
Η αλήθεια είναι ότι μου είχε περάσει από το μυαλό. Το είχα σκεφτεί και παλιότερα: τι θα έκανα εάν…Αλλά μέχρι να σου συμβεί, από την «ασφάλεια» του αμέτοχου παρατηρητή, λες πολλά και καταλαβαίνεις ελάχιστα. Μάλλον τίποτα.
Μετά σου συμβαίνει! Στον καθένα μπορεί να συμβεί. Όσο μακρινό και απίθανο σου φαίνεται, τόσο εύκολα μπορεί να σε βρει. Και μας βρήκε: «Οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία» είναι η διάγνωση για τη Νεφέλη. Τύπος «common B» η… παρήγορη διευκρίνιση. Ο Γολγοθάς αρχίζει. Όλοι λένε όμως ότι οδηγεί στο φως.
Όταν ο θάνατος μπαίνει από το παράθυρο και σημαδεύει ό,τι πιο αγαπημένο σου, ανοίγεις όλες τις πόρτες για να τον διώξεις. Ξέρεις ότι με όλες τις πόρτες ανοιχτές πολλά μπορούν να συμβούν, αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή.
Σήμερα κάναμε την πρώτη μετάγγιση αίματος. Εξετάσεις επί εξετάσεων και προειδοποιήσεις για τα δύσκολα που είναι μπροστά μας. Και δυο μάτια που σε κοιτάνε κατευθείαν στην ψυχή και σε ρωτάνε: πότε θα γυρίσουμε σπίτι; Πότε θα γίνουν όλα όπως ήταν πριν; Πότε;
Το ταξίδι από το σκοτεινό μονοπάτι προς το φως, ξεκινάει…
3 Ιουλίου 2015
Σε λίγη ώρα θα ξυπνήσουμε τη Νεφέλη για να της δώσουμε το χάπι της χημειοθεραπείας της. Το τελευταίο! Πέρασαν δύο χρόνια –ούτε που ξέρω πώς. Ο μυελός της είναι καθαρός! Η θεραπεία ολοκληρώθηκε! Και τώρα;
Μέσα σε δύο χρόνια άλλαξε η ζωή μας για πάντα! Ο καρκίνος είναι μαύρος, άσχημος, σκληρός, αδυσώπητος. Ο καρκίνος σε ένα μικρό παιδί είναι όλα αυτά επί 10, επί 1.000. Είναι σκοτεινός, αλλά αν κοιτάξεις καλά κι αν πολεμήσεις με όλες σου τις δυνάμεις, θα δεις μια ακτίνα με φως. Πολύ φως!
Επί δύο χρόνια ο καρκίνος της Νεφέλης με έμαθε πολλά: να είμαστε «ένα» με τη Μένια, να λέω κάθε μέρα στα παιδιά μου πόσο τα αγαπάω, να τα αγκαλιάζω και να τα φιλάω όσο πιο πολλές φορές μπορώ, να μετράω διαφορετικά τα «εύκολα» και τα «δύσκολα», να στέκομαι όρθιος ακόμα κι όταν όλα τριγύρω δείχνουν να καταρρέουν.
Μου έμαθε πόση δύναμη έχουν μέσα τους τα παιδιά και πόση δύναμη έχω εγώ –δεν το πίστευα. Μου έμαθε τί σημαίνει αξιοπρέπεια –πραγματική, όχι η μουσαντένια στην οποία ασελγούν ασύστολα οι πολιτικοί καιροσκόποι. Αξιοπρέπεια που δεν χρειάζεται να την διατυμπανίζεις, μιλάει μόνη της, στα μάτια παιδιών και των γονιών τους που δίνουν μια μάχη συχνά άνιση, αλλά δεν παραιτούνται. Μου έμαθε ποια πράγματα είναι πραγματικά σημαντικά στη ζωή!
Και τώρα; Τα επόμενα 3 χρόνια θα περιμένουμε με αγωνία κάθε φορά που η Νεφέλη θα κάνει εξετάσεις, για να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι καλά. Θα μεγαλώνει και τα σημάδια στο σώμα της από όσα πέρασε θα σβήνουν –αλλά εγώ θα ψάχνω να κρατήσω σημάδια μνήμης την ώρα που εκείνη θα τα θάβει στη λήθη μια ηλικίας η οποία μπορεί να έχασε μεγάλο μέρος της παιδικής ανεμελιάς αλλά ξέρει να επουλώνει γρήγορα τις πληγές και να ξεχνάει εύκολα.
Η συνέχεια της εξομολόγησης
Θα προσεύχομαι να τη δω να μεγαλώνει, να γίνεται ένας καλός άνθρωπος. Να φτάσει σε μια ηλικία που θα μπορώ να της μιλήσω ακόμα περισσότερο για αυτό που πέρασε, για τη μάχη που δίνουν πάνω από 300 παιδιά κάθε χρόνο στην Ελλάδα και θα της πω ότι «ο καρκίνος παλεύεται, ρε γαμώτο! Παλεύεται και νικιέται! Και εσύ είσαι η απόδειξη!».
Και είμαι σίγουρος ότι, όπως η μητέρα της κι εγώ, θα κάνει σκοπό της ζωής τη να μιλάει για αυτό, να σπάσει το ταμπού, να βοηθήσει όσο πιο πολλούς ανθρώπους μπορεί, όσο πιο πολλά παιδιά μπορεί.
Γιατί ο παιδικός καρκίνος νικιέται και εκείνη είναι η απόδειξη!