Συγκινεί η ιστορία του μικρού Παναγιώτη που διαγνώστηκε με καρκίνο και βγήκε νικητής και οι δηλώσεις της μητέρας του.
Οι δηλώσεις της μητέρας του Παναγιώτη
Είμαι η Ελένη ,η μαμά του Παναγιώτη και για εμένα από το Δεκέμβριο του 2016 έπαψαν να υπάρχουν οι παγκόσμιες ημέρες.Έπαψα να πιστεύω σε πράγματα μη ουσιαστικά διότι συνειδητοποίησα ότι η μέρα του καρκίνου είναι κάθε μέρα. Καθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη διαγιγνώσκονται με καρκίνο.
Έτσι συνέβη και σε μια μικρή κουκίδα του πλανήτη που λέγεται Ελλάδα εκείνο τον Δεκέμβριο του 2016 όπου με διαπέρασε σαν ηλεκτρισμός σε όλα μου τα κύτταρα η φράση των γιατρών που αφορούσε το παιδί μου,το σπλάχνο μου:”Το παιδί σας έχει καρκίνο”.
Έχασα όλον τον κόσμο που σύντομα συνειδητοποίησα ότι πρέπει να βάλω σε τάξη και μάλιστα πολύ γρήγορα. Έπρεπε από εκείνη την ημέρα να είμαι στρατηγικά συνεπής, να μάθω σχήματα που αφορούσαν φαρμακευτικές αγωγές δηλαδή να τα διαβάζω και να να τα χορηγώ με ακρίβεια σε συγκεκριμένες ώρες και ποσότητες.
Θυμάμαι τον εαυτό μου τα Σάββατα να απομονώνεται σε μια καφετέρια (ημέρα που μας επισκεπτόταν ο άντρας μου από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα γιατί μόνο αυτήν είχα ελεύθερη) ,να γράφω σε ένα χοντρό σημειωματάριο κρατώντας ένα χάρακα και σημειώνοντας αναλογίες φαρμάκων που έπρεπε να χορηγώ στο παιδί μου σε εβδομαδιαία βάση με χέρια σταθερά και με τον νου σε πλήρη διαύγεια.
Ταυτόχρονα έπαιρνα βαθιές ανάσες και σκεφτόμουν την πορεία και πάντοτε είχα στο μυαλό μου σε μια άκρη το κακό σενάριο…
Συνομιλούσα με γονείς που είτε μόλις είχαν μπει στο παιδοογκολογικό είτε βρίσκονταν εκεί πολύ πριν από εμάς και ρουφούσα όλη τη γνώση που μου έδιναν από τις εμπειρίες τους,ήταν οι άνθρωποι που ήθελαν να με προφυλάξουν ουσιαστικά από λάθη και ταλαιπωρίες άσκοπες.
Σήμερα τους δεύτερους τους ευχαριστώ δημόσια διότι την πληρέστερη κατεύθυνση για το τι χρειάζεται να προσέχω μου την έδωσαν εκείνοι και στους πρώτους με τα κατακόκκινα μάτια από το κλάμα έχω να πω πως προσπάθησα να τους υποστηρίξω με μια καλή κουβέντα κλείνοντας πάντα τον διάλογο μας με την φράση “όλα θα πάνε καλά”…
Όλη αυτή η εμπειρία μου, για την οποία σήμερα ευγνωμονώ τον Θεό που την έζησα με δίδαξε πράγματα που αν δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία τότε να τα ζήσω σήμερα δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος.
Πέρα από τα φάρμακα που λείπουν προκειμένου να εξαλειφθεί ο καρκίνος παγκοσμίως υπάρχουν ήδη πολλά που δεν τα γνωρίζουμε..
Η ευγνωμοσύνη της μητέρας για τους εθελοντές που έδωσαν αίμα στο παιδί της
Αγαπητοί φίλοι και συνάνθρωποι υπάρχει ένα σπουδαίο όπλο που έχουμε όλοι στην φαρέτρα μας και πολλοί από εμάς δεν το γνωρίζουμε.
Λέγεται ενσυναίσθηση και εκφράζεται μέσω του εθελοντισμού,αρχικά του αίματος και έπειτα του μυελού των οστών.
Διαδικασίες πολύ εύκολες για τις οποίες πλέον με ένα κλικ μπορεί κανείς να μάθει τα πάντα.Δεν έχουμε άλλο χρόνο για χάσιμο είμαστε υπόχρεοι να επιδείξουμε αλληλεγγύη,τώρα πια νομίζω το αντιλαμβανόμαστε όλοι..
Ο Παναγιώτης μου σήμερα είναι ένας έφηβος υγιής αλλά με ελλειπή παρακολούθηση και υποστήριξη και αυτό είναι το μεγάλο μου παράπονο όσον αφορά την κοινωνία που έχουμε χτίσει.
Παρόλα αυτά δοξάζω Τον Θεό διότι όσες φορές βρεθήκαμε μόνοι μας από υποστήριξη σε ανθρώπινο επίπεδο έκανε πάντα Εκείνος την παρουσία Του αισθητή και έτσι απαλύνεται κάπως η δική μας καθημερινότητα.
Οι αλλαγές και οι τομές που απαιτούνται για όλους τους συνανθρώπους μας που τους χτυπά την πόρτα ο καρκίνος είναι πολλές και χρειάζεται βούληση και καλή πρόθεση για να επιτευχθούν μα κυρίως…διάλογος ,διάλογος με αυτούς που τους αφορά διότι μόνο από εκείνους θα έχεις την ευκαιρία να βάλεις το μαχαίρι στο κόκκαλο των προβλημάτων και να τα ξεριζώσεις μια για πάντα.
Ο καρκίνος σήμερα νικιέται και αυτό που εγώ σαν μαμά θα σου πω σήμερα είναι πως και χίλιες φορές να πέσεις,χίλιες και μία να σηκωθείς!