Απέραντη θλίψη έχει σκορπίσει η είδηση του θανάτου της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, Φώφης Γεννηματά το πρωί της Δευτέρας μετά από μεγάλη μάχη που έδωσε με την επάρατη νόσο.
Η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από τον καρκίνο, όπως ο πατέρας της Γεώργιος Γεννηματάς που έφυγε από τη ζωή στα 55 του χρόνια και η μητέρα της που πέθανε μόλις στα 54 της χρόνια χτυπημένη επίσης από την επάρατη νόσο. Η ίδια έδινεμε αξιοπρέπεια από τα 43 της χρόνια τη δίκη της μάχη με την κατάσταση της υγείας της να επιδεινώνεται από τις 12 Οκτωβρίου όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός.
Ο πατέρας της Γεώργιος Γεννηματάς διαγνώστηκε με καρκίνο τον Ιανουάριο του 1992. Ένα κρυολόγημα ήταν η αφορμή να υποβληθεί σε εξετάσεις και διαπιστωθεί ότι έπασχε από καρκίνο. Λίγο αργότερα, αποκάλυψε στους δημοσιογράφους το πρόβλημα της υγείας του. «Υπάρχουν μερικές στιγμές που το συναίσθημα ξεχειλίζει, δεν είμαι από μάρμαρο. Είναι γνωστό ότι έχω καρκίνο, αλλά θα προσπαθήσω», δήλωσε.
Στις 23 Απριλίου 1992 αναχώρησε για τη Νέα Υόρκη όπου υποβλήθηκε σε εγχείρηση. Την ίδια περίοδο η σύζυγός του έπασχε επίσης από καρκίνο και υποβαλλόταν σε χημειοθεραπείες. Τον Σεπτέμβριο του 1993 ταξίδεψε στο Χιούστον, όπου υποβλήθηκε σε θεραπεία και λίγο αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα. Δύο ημέρες μετά την επιστροφή του, η σύζυγός του Κάκια Βέργου, έφυγε από τη ζωή.
Έπειτα από λίγους μήνες, ο Γεώργιος Γεννηματάς άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα λίγους μήνες μετά τον θάνατο της πολυαγαπημένης του συζύγου Κάκιας Βέργου.
Πριν από ένα χρόνο, η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής είχε μιλήσει στο Βήμα για τις δυσκολίες που είχε βιώσει όταν διαγνώστηκε με καρκίνο και τον θάνατο των γονιών της από την επάρατη νόσο: «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην σε θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου», είχε πει η Φώφη Γεννηματά, σε τηλεοπτική συνέντευξή της στον Alpha τον Ιούνιο του 2020 προσθέτοντας ότι «εμείς (σ.σ. εννοεί την ίδια και την αδερφή της) ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας, είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί τους κι έχουμε έντονες αναμνήσεις από εκείνους. Με έπιανε τρόμος όταν σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό».
Η Φώφη Γεννηματά είχε πει για τη μάχη των γονιών της: «Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από δεκατριών χρονών. Μια ζωή μαζί. Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη καρκίνος. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο αυτό που βιώσαμε. Ειδικά για εμένα γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια».
Η κα Γεννηματά είχε αναφερθεί και στις σκέψεις που είχε η ίδια μετά το γεγονός ότι οι δυο γονείς της χτυπήθηκαν από τον καρκίνο: «Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα».