Η συνταξιούχος δασκάλα Φωτεινή Βελεσιώτου, μια γνήσια ρεμπέτισσα, με μια ξεχωριστή χροιά φωνής είναι μια υπέροχη τραγουδίστρια που όταν τραγουδάει, το κάνει με την ψυχή της.
Μια ερμηνεύτρια που καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να ενώσει το παλιό καλό λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι με το σήμερα και ταυτόχρονα να μένει μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Η ίδια σε συνέντευξή της έχει πει:
“Με τους ανθρώπους τα πάω μια χαρά. Με τα άλλα, τα πιο επίσημα, όμως, δυσκολεύομαι. Οι άνθρωποι καλύτερα να με ακούνε παρά να με βλέπουν. Προτιμώ να ξέρουν τη φωνή αλλά όχι το πρόσωπό μου. Μπαίνω στον ηλεκτρικό και νιώθω καλά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό”
Όσο για τον ξεχωριστό τρόπο που τραγουδάει..
“Ταυτίζομαι με τις μικρές ιστορίες που τραγουδώ, χαρές, πίκρες και έρωτες, Αν δεν μπω μέσα στο τραγούδι, δεν μπορώ να το αποδώσω. Επίσης διακωμωδώ τα λάθη μου, γελάω μαζί τους.”
“Πάντα μου ταιριάζουν τα τραγούδια που έχουν καλό στίχο. Πρέπει δηλαδή ο στίχος να με αγγίζει, να κάνει πρώτα εμένα ν` ανατριχιάζω – και αν συμβεί αυτό, μετά τα πράγματα είναι εύκολα στην επιλογή. Αν μου ταιριάζει ο στίχος, έρχεται κι η μουσική και το φτιάχνουμε το τραγούδι.”
Ας θυμηθούμε δύο υπέροχα τραγούδια της..
Στάχτη
Στίχοι : Ελένη Φωτάκη – Μουσική : Μίνως Μάτσας
Είχα δάκρυα για σένα
με μαχαίρι ακονισμένα
και μονάκριβα
έβρεχα μ’ αυτά τους δρόμους
κι όλο σήκωνα τους ώμους
και σου τα ‘κρυβα.Κι έλεγα πως δε σου πρέπω
κι απορούσες που τα βλέπω
όλα ρόδινα
και κοιμόσουν και ξυπνούσες
κι όλο κάτι καρτερούσες
που δε στο ‘δινα.Κρύψου τώρα να σε ψάξω
πάνω στη ζωή να κλάψω
που αφήσαμε
κι αν σε βρω και μ’ έχεις άχτι
θα καώ θα γίνω στάχτη
κι έλα φύσα με.Τα νερά και τα ταξίδια
μακριά σου μοιάζαν ίδια
και μονότονα
κι όμως πάντα μ’ ένα βλέμμα
σου φαρμάκωνα το αίμα
και σε σκότωνα.Είχες δάκρυα για μένα
και με κάψαν ένα ένα
κι όλα τα ‘νιωσα
να ‘ξερες ωραία που ‘σαι
είμ’ αυτός που σ’ αγαπούσε
και μετάνιωσα.Κρύψου τώρα να σε ψάξω
πάνω στη ζωή να κλάψω
που αφήσαμε
κι αν σε βρω και μ’ έχεις άχτι
θα καώ θα γίνω στάχτη
κι έλα φύσα με.
Μέλισσες
Στίχοι: Ελένη Φωτάκη – Μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Να σε μισήσω είν`αργά
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες.
Τινάζω το βασιλικό
να σταματήσω το κακό
σ`είχανε δέσει μάγισσες
μα πάλι εσύ με ράγισες.
Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω
σα φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ`αγαπάς πώς το`θελα.
Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες.
Αν κλάψω μη με φοβηθείς
την ένοιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο.
Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς
κι ας με πονούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες