Καλή σας μέρα και με το καλό να έρθει η νέα χρονιά με όμορφες στιγμές, αγάπη και πάνω απ’ όλα υγεία για όλους γιατί χωρίς υγεία δεν πάμε πουθενά. Η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό, κάτι που αν η αγαπημένη μου σύζυγος είχε θα ήταν σήμερα κοντά μου και κοντά στα δυο μας παιδιά, αλλά δυστυχώς αρρώστησε και έφυγε από τη ζωή μέσα σε μόλις 4 μήνες από τη διάγνωσή της.
Τις μέρες ή μάλλον τους μήνες που ακολούθησαν δεν τους θυμάμαι καθόλου. Από τις ελάχιστες μνήμες που έχω, θυμάμαι εμένα να προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου και να στηρίξω τα δύο μας παιδιά, που όταν έχασαν τη μανούλα τους ήταν μόλις 4 και 6 ετών. Με τη βοήθεια των δικών μας ανθρώπων και με τον καιρό τα καταφέραμε, νικήσαμε και σήμερα είμαστε πιο δεμένοι από ποτέ.
2 χρόνια μετά το θάνατο της γυναίκας μου έκανα σχέση με άλλη γυναίκα, η οποία με τον καιρό διαπίστωσα ότι είχε όλα τα φόντα να γίνει μία εξαιρετική σύζυγος και μία καταπληκτική μάνα για τα παιδιά μου. Ήταν γλυκιά, στοργική, έδειχνε να αγαπάει τα παιδιά μου και ήταν και τα παιδιά πολύ ενθουσιασμένα με εκείνη κάτι που στα 2 χρόνια σχέσης με οδήγησε να της κάνω πρόταση γάμου.
Δέχτηκε και ήμουν πανευτυχής! Όμως κι ενώ κάναμε τις ετοιμασίες του γάμου (όλα αυτά λίγο πριν ξεκινήσει η δεύτερη καραντίνα) με έπιασε ένα βράδυ και με λίγα λόγια μου άσκησε βέτο: Ή δίνω τα παιδιά στη μάνα μου να τα μεγαλώσει εκείνη και παντρευόμαστε ή κρατάω τα παιδιά αλλά με χωρίζει. Αυτή την αλλαγή από τη μία μέρα στην άλλη δεν την κατάλαβα. Ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι κάποιος της έβαλε λόγια γιατί από μόνη της δεν έδειχνε άνθρωπος που θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο. Πάντα όταν ήταν με τα παιδιά μου πέρναγε πολύ καλά, ανυπομονούσε να τα δει γι’ αυτό και μου κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση που μου επιβάλλει στην ουσία να τα δώσω στη μάνα μου να τα μεγαλώσει εκείνη λες και είναι κουτάβια.
Λογικά κάποιος της πιπίλισε το μυαλό και της είπε «πού πας να μπλέξεις, είναι και αγόρια, σε λίγο θα μπουν στην εφηβεία, θα κάνουν τα δικά τους, θα τα έχετε μέσα στα πόδια σας, δεν θα σας αφήνουν να ησυχάσετε, κάποια στιγμή θα κάνετε και δικά σας παιδιά, δεν θα χωράτε» και λογικά της έβαλε ιδέες που δεν είχε σκεφτεί μέχρι τώρα.
Το θέμα είναι ότι μου τα παρουσίασε με τέτοιο τρόπο που έβαλε και εμένα σε σκέψεις και σκέφτομαι μήπως τελικά είναι καλύτερα και για μας αλλά και για εκείνα να μείνουν με τη μητέρα μου. Δεν λέω, καλόβολα παιδιά είναι αλλά το σπίτι μας είναι μικρό, πώς θα χωρέσουμε 4 άτομα συν κάποιο παιδάκι/παιδάκια που μπορεί να έρθουν στη ζωή μας μετά το γάμο;
Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό, μόνο το θέμα του χώρου δηλαδή. 2 χρόνια έζησα την απόλυτη κόλαση και θέλω να ξαναζήσω σαν ένας φυσιολογικός άντρας. Θέλω να είμαι με τη γυναίκα που αγαπώ, να ζήσουμε τη ζωή μας σαν κανονικοί νιόπαντροι και να κάνουμε τα δικά μας χωρίς να έχω την έγνοια των παιδιών μου. Ξέρω πως ακούγεται σκληρό αυτό που λέω αλλά δεν το λέω με την κακή έννοια. Τα παιδιά μου τα λατρεύω, αλλά πιστεύω ότι στην παρούσα φάση θα είναι και εκείνα καλύτερα στη γιαγιά τους. Εγώ στα 37 μου έμεινα χήρος και στα 39 μου, μου δίνεται μία δεύτερη ευκαιρία που δεν θέλω να χάσω εξαιτίας τους. Αν δεχτώ φυσικά και ανησυχώ για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει στην ψυχολογία τους, αλλά με τον καιρό θα με καταλάβουν.
Σάκης
Πηγή: singleparent.gr