Η φωτογραφία του εμβολιασμού του Σωτήρη Τσιόδρα είναι η φωτογραφία που αφήνει ισχυρό το αποτύπωμα του 2020 – Ο Κώστας Τσιτούνας γράφει για τον Σαμουράι της Ιατρικής
Η φωτογραφία του 2020 δεν είναι ο εμβολιασμός του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η φωτογραφία του 2020 είναι σίγουρα ο εμβολιασμός του Σωτήρη Τσιόδρα, του καθηγητή που λατρεύτηκε, αλλά λοιδορήθηκε και κατηγορήθηκε όσο κανείς άλλος και δεν απάντησε ποτέ…
Είναι ο άνθρωπος που έπιασε το σφιγμό του μέσου Έλληνα. Ο λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας είναι ένας μικρός ήρωας που έπεισε τους Έλληνες να τον εμπιστευτούν… Σήμερα 27/12/2020 φωτογραφήθηκε μ΄ένα γκρι φανελάκι να κάνει το εμβόλιο του κορονοϊού. Κοιτούσα και ξανακοιτούσα τη φωτογραφία. Ήταν ακριβώς όπως την περίμενα.
Ένα φανελάκι που παραπέμπει σε μιαν άλλη εποχή, την εποχή της αθωότητας. Κι ένα βλέμμα αμήχανο, το βλέμμα του αληθινού επιστήμονα. Είναι τόσο real η φωτογραφία του που ξεπερνά κάθε φακό…
Όπως εύστοχα έχει γραφτεί, ο Τσιόδρας, απλός στην αμφίεση και μετρημένος στον λόγο, ενσαρκώνει μια εκδοχή του ήρωα του Καμύ. Του ανθρώπου δηλαδή που ενδιαφέρεται περισσότερο να αντιμετωπίσει μέρα με τη μέρα, περίπτωση με την περίπτωση, το «κακό» που έχει μπροστά του, παρά να καμωθεί πως είναι εκείνος που θα δώσει την οριστική λύση.
Ο κ. Τσιόδρας με τις 27 σελίδες βιογραφικό δεν είναι μια περίπτωση που μπορούν να κανιβαλίσουν πάνω του τα media. Ούτε τα τρολ του διαδικτύου.
Δεν είναι ούτε star, ούτε wanna be…
Δεν φοράει λαμέ πουκάμισα για να πάει στο Eurogroup, ούτε καβαλάει Χάρλει Ντάβιντσον με το τσιγάρο στο στόμα για να πάει στο υπουργείο Υγείας.
Eίναι «ταγμένος» στην επιστήμη του. Έχει άλλη εικόνα για την ιατρική. Θεωρεί ότι υπηρετεί ένα ιερό λειτούργημα. Δεν υπάρχουν πολλοί επιστήμονες που να έχουν αυτή την αίσθηση καθήκοντος. Είναι κάτι σαν Samurai του παλιού καιρού. Κινείται με βάση τον κώδικα των Samurai της ιατρικής. Τον Busido της λευκής μπλούζας.
Κάποια στιγμή «πάλιωσε». Βλέπετε σ’ αυτή την χώρα οι ήρωες παλιώνουν γρήγορα κι ύστερα ψάχνουμε για καινούργιους κ.ο.κ. Και ενδιάμεσα ανάγουμε σε ήρωες διάφορους «σπουδαίους ανάξιους», για να καλύψουμε τα δικά μας κενά και την δική μας ανεπάρκεια. Όπως είχα γράψει σε ένα παλιότερο άρθρο μου: «Ο καθηγητής εμφανίστηκε σε αυτή την κρίση που ζούμε ως «από μηχανής Θεός». Μόνο που δεν τον έχρισε κανείς ήρωα. Ευτυχώς δηλαδή. Οι μοίρες τον έχρισαν ήρωα. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, «αυτή που κλώθει», γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεσις που ξετυλίγει το νήμα και η τρίτη, η Άτροπος που το κόβει, όταν έρθει η ώρα. Αυτές τον όρισαν…».
Κύριε Καθηγητά σας ευχαριστούμε που διδάσκετε ήθος. Πρωτίστως ήθος και μετά Ιατρική…