Η Μιράντα και εγώ ήμασταν μαζί για δέκα χρόνια. Είχαμε δύο παιδιά: τη Σοφία πέντε χρονών και την Έμιλυ τεσσάρων. Η ζωή δεν ήταν ιδανική, αλλά ήταν σταθερή.
Η γυναίκα μου με άφησε και τις δύο μας κόρες
Ζούσαμε άνετα, κερδίζαμε καλά χρήματα και εκείνη δούλευε ως freelancer. Πάντα προσπαθούσα να βοηθάω: καθάριζα, μαγείρευα και περνούσα χρόνο με τα παιδιά.
Αλλά με τον καιρό, όλα άλλαξαν. Η Μιράντα άρχισε να περνάει όλο και περισσότερο χρόνο στο τηλέφωνο, μιλώντας με κάποιον. Στην αρχή δεν το πρόσεξα, αλλά σύντομα παρατήρησα ότι άρχισε να απομακρύνεται. Όλο και πιο σπάνια περνούσε χρόνο με τα παιδιά και όλο και πιο συχνά αρνούνταν να βοηθήσει με τις δουλειές του σπιτιού.
Μια μέρα, μετά από μεγάλη σιωπή, μου είπε: «Φεύγω, Τσάρλι».
Ήμουν σοκαρισμένος, δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε.
«Φεύγεις; Έχουμε δύο παιδιά, πώς μπορείς να το κάνεις αυτό;» – προσπάθησα να βρω κάποια εξήγηση.
Μου απάντησε ότι δεν μπορούσε να ζήσει έτσι πια, ότι έπρεπε να αλλάξει κάτι και εγώ δεν ήμουν έτοιμος να το καταλάβω. Έφυγε.
Ήταν ένα πραγματικό πλήγμα. Για μήνες δεν μπορούσα να συνέλθω. Έπρεπε όχι μόνο να φροντίζω τα παιδιά, αλλά και να απαντάω στις ερωτήσεις της οικογένειας. Όλοι ήταν σοκαρισμένοι και δεν καταλάβαιναν γιατί η Μιράντα έφυγε. Ούτε εγώ ήξερα τι να πω.
Πέρασαν δύο χρόνια. Εστίασα στα παιδιά, δούλεψα, προσπαθούσα να δημιουργήσω ένα σταθερό περιβάλλον για αυτά. Αλλά μια μέρα, όταν ήμουν στο σούπερ μάρκετ, συνάντησα τυχαία τη Μιράντα. Φαινόταν κουρασμένη και χαμένη. Πλησίασα, αλλά εκείνη τρόμαξε και προσπάθησε να φύγει. Αντιδρώντας στις πιέσεις μου, με προσκάλεσε σε ένα ραντεβού.
Την επόμενη μέρα, στο πάρκο, μου είπε ότι έφυγε με έναν άντρα, ο οποίος αποδείχθηκε απατεώνας. Της πήρε όλα τα χρήματα και την άφησε χωρίς τίποτα.
«Νόμιζα ότι ήταν η δεύτερη ευκαιρία μου. Αλλά με κορόιδεψε. Έχασα τα πάντα, Τσάρλι. Και καταλαβαίνω ότι κατέστρεψα την οικογένειά μας.»
Ήμουν απογοητευμένος και θυμωμένος. Θυμήθηκα όλα όσα περάσαμε και πώς με άφησε.
«Δεν μπορείς απλά να επιστρέψεις» – της είπα. «Κατέστρεψες την οικογένειά μας και τώρα πρέπει να ζήσεις με αυτό. Δεν μπορείς απλά να επιστρέψεις και να προσποιηθείς ότι δεν έγινε τίποτα.»
Με κοιτούσε με πόνο στα μάτια
«Ξέρω τι έκανα και το μετανιώνω πολύ. Θέλω να επιστρέψω, αλλά πρέπει να το αξίζω.»
Γύρισα και έφυγα. Ήταν πολύ επώδυνο. Μετά από όλα όσα έκανε, δεν μπορούσα να την αφήσω να καταστρέψει ξανά τη ζωή μας.
Όταν γύρισα σπίτι, τα παιδιά με υποδέχτηκαν με χαρά. Περάσαμε το βράδυ μαζί, γελάσαμε, κάναμε τηγανίτες. Κατάλαβα ότι η οικογένειά μου είναι το μόνο που χρειάζομαι. Δημιουργήσαμε έναν νέο κόσμο και δεν θέλω να τον χάσω.
Δεν μπορούσα να την συγχωρήσω, αλλά ήξερα ένα πράγμα: με τα παιδιά όλα θα πάνε καλά. Θα τα καταφέρουμε.
