Δάκρυσαν όλοι στη Φαρμακευτική Σχολή του ΕΚΠΑ – Η ομιλία για το παιδί της με τους στίχους του Ρίτσου «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους»
Συγκλόνισε η μητέρα της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου που δολοφονήθηκε στην Φολέγανδρο από τον σύντροφό της. Η μητέρα της 26χρονης παρέλαβε το μεταπτυχιακό δίπλωμα της κόρης της στη Φαρμακευτική στο πλαίσιο εκδήλωσης για τις «Γυναικοκτονιες».
«Σου υπόσχομαι Γαρυφαλλιά μου να είμαι δυνατή. Πάντα έτσι με έλεγες δυνατή», είπε κι όντως στάθηκε δυνατή. Με καθαρή φωνή χωρίς να λυγίσει στιγμή, την ώρα που όσοι άκουγαν τα λόγια της δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, εκείνη τίμησε την κόρη της.
«Πολυαγαπημένη μου Γαρυφαλλιά, σήμερα βρισκόμαστε εδώ για να σε τιμήσουμε. Σήμερα παίρνεις το μεταπτυχιακό σου αγαπημένο μου παιδί. Νιώθω πως ότι και να πω είναι λίγο για εσένα με πλημμυρίζουν τόσα συναισθήματα και σκέψεις, τόσες αναμνήσεις, εικόνες, γέλια, μυρωδιές, αγκαλιές. Πώς να σας τα κάνω όλα αυτά λέξεις; Πώς να τα κάνω λόγια να σας τα πω;»,είπε
«Κοίτα Γαρυφαλλιά μου, τα κατάφερες κορίτσι μου»
Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς αναφέρθηκε στην αγάπη της κόρης της για την φαρμακευτική επιστήμη κι αναφερόμενη στο μεταπτυχιακό της είπε «εκεί ψηλά που είσαι μας στέλνεις δώρα κορίτσι μου».
«Ήσουν πάντα ταπεινή, χαμηλών τόνων αλλά με ένα πανίσχυρο όπλο: το χαμόγελό σου, η ευγένειά σου η καλοσύνη σου. Θυμάμαι τον κόπο σου, την προθυμία σου και την αστείρευτη αγάπη γι’ αυτό που έκανες. Πάντα ήσουν ένας στρατιώτης για την επιστήμη σου. Κάποιες φορές σε κοιτούσα κρυφά από την πόρτα.
Ήσουν σκυμένη σε ένα γραφείο, χαμένη ανάμεσα στα βιβλία σου. Κοίτα Γαρυφαλλιά μου, τα κατάφερες κορίτσι μου. Είμαι τόσο περήφανη για εσένα. Όλοι είμαστε. Ακόμη κι από εκεί ψηλά που είσαι μας στέλνεις δώρα κορίτσι μου. Ακόμη και από εδώ που είμαι σου στέλνω την αγάπη μου εκεί στους καθαρούς ουρανούς που βρίσκεσαι. Η αγάπη μου για εσένα είναι τόσο μεγάλη και δυνατή που ξεπερνά τον πόνο μου πραγματικά. Αυτό μου άφησες παιδί μου αγάπη και φως και δυνάμεις στα λόγια μου»
Το ταξίδι στη Φολέγανδρο
Στη συνέχεια η μητέρα της Γαρυφαλλιάς μιλησε και για το μοιραίο ταξίδι στην Φολέγανδρο. Ένα ταξίδι όπως είπε δίχως επιστροφή.
«Έφυγες για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, χωρίς να το έχεις επιλέξει. Τόσο βίαιος ο τρόπος και τόσο φωτεινός ο δρόμος του παραδείσου. Ένα φως είσαι και εσύ ανάμεσα σε αγγέλους. Ένα φως που δεν στάθηκε αρκετό να σε γλιτώσει από το σκοτάδι αυτού του δολοφόνου. Μακάρι αυτός ο άνανδρος να έπαιρνε λίγο από το φως σου και το αγγελικό σου βλέμμα και να έσωζε την ψυχή του κι εσένα. Κι εγώ εδώ κορίτσι μου συνεχίζω το ταξίδι, θα προχωράω για πάντα. Μα πάντα κάτι θα μου λείπει: η παρουσία σου άγγελε μου. Ήταν τόσο άδικο αυτό για εσένα. Τόσο άδικο. Ακόμη δεν έχω καταλάβει πως έφυγες παιδί μου. Ακόμα. Σου υπόσχομαι Γαρυφαλια μου να είμαι δυνατή. Πάντα έτσι με έλεγες δυνατή. Μαζί με τον πατέρα σου σου δίνουμε μία υπόσχεση: να σε τιμούμε πάντα και θα σε κρατάμε φυλαχτό μας στην καρδιά μας».
Η Μάνα
Στη συνέχεια απέδειξε με τα λόγια της πως είναι παράδειγμα μητέρας και είπε: «Σου υποσχόμαστε να είμαστε δίκαιοι απέναντι στα αδέρφια σου. Να είμαστε οι ίδιοι γονείς που ήμασταν πάντα για εσάς. Τα αδέλφια σου μας δίνουν πάρα πολύ μεγάλη δύναμη και χρειάζονται κι εμάς να είμαστε δυνατούς δίπλα τους. Έχουμε τέσσερα υπέροχα παιδιά κι είμαστε περήφανοι για εσάς. Τα τρία είναι ακόμη κοντά μας κι ένα είναι ψηλά στον ουρανό. Σας αγαπάμε πάρα πολύ».
Αργότερα απευθύνθηκε ως μητέρα στους νέους θέλοντας να περάσει τα δικά της μηνύματα για την πατριαρχία αλλα και τη διαφορετικότητα.
Και στο τέλος απήγγειλε το συγκλονιστικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου: «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους». Το αφιέρωσε σε όλες τις μάνες που έχουν χάσει τα παιδιά τους όχι μόνο κορίτσια αλλά και αγόρια: «Στη μητέρα του Παύλου, του Γιακουμάκη, του Ζακ», είπε.
Το κομμάτι από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου που απήγγειλε:
«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι».