Η Ειρήνη, περνάει τον δικό της Γολγοθά από τότε που έχασε τον άντρα της και μεγαλώνει τα παιδιά της μόνη της. Σαν φύλακας άγγελος, βρέθηκε στο δρόμο της η κ. Ευτυχία, που της άλλαξε την ζωή.
Διαβάστε την ιστορία της
Με λένε Ειρήνη και έχασα τον άντρα μου σε τροχαίο, με άφησε πίσω με δυο μικρά παιδιά, εγώ 29 τότε εκείνος 40.
Αγαπηθήκαμε πολύ, ζήσαμε έναν έρωτα που σπάνια βρίσκεις. Τις λέξεις σεβασμός και εμπιστοσύνη, τις είχαμε κάνει όχημα ζωής.
Βρέθηκα ξαφνικά ολομόναχη με δύο μωρά και ένα σωρό χρέη. Αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι που αγοράσαμε με τόσο κόπο γιατί η τράπεζα το έβγαλε σε πλειστηριασμό μετά από λίγους μήνες από τον θάνατο του άντρα μου. Δεν ήξερα να κάνω καμία δουλειά παρά μόνο να ράβω. 10 χρόνια μετά έπιασα ξανά τη ραπτομηχανή για να ζήσουμε.
Δεν ειχα που να πάω, οι γονείς μου δεν ζουν. Μου νοίκιασε το σπίτι της μια πελάτισσα που της έφτιαχνα φούστες και φορέματα η κυρία Ευτυχία. Ερχόταν συχνά στο σπίτι και όταν πέθανε ο άντρας μου, έδινε λεφτά και γλυκά στα παιδιά. Ο μόνος άνθρωπος που νοιαζόταν.
“Κυρία Ευτυχία μας πετάει από το σπίτι τι θα κάνω με δυο μικρά παιδιά που θα πάμε;” της έλεγα ράβοντας με δάκρυα.
“Καλά και το ρωτάς, να πάρε!” είπε και μου έδωσε ένα ζευγάρι κλειδιά. “Έχω μια γκαρσονιέρα ξενοίκιαστη, δεν ασχολήθηκα να τη νοικιάσω από τότε που μετακόμισε ο γιος μου και παντρεύτηκε. Μόνο καθάρισμα θέλει” μου είπε.
“Πόσο τη νοικιάζεις τη γκαρσονιέρα κυρία Ευτυχία μου;”
“Τίποτα δε θα δώσεις για ένα τρίμηνο, μετά βλέπουμε” μου είπε.
Τα μάτια μου έλαμψαν. Αυτό το ζευγάρι τα κλειδιά έγινε το εισιτήριό μου για μια καλύτερη ζωή.
Η κυρία Ευτυχία δεν μου πήρε ποτέ λεφτά. Ξεκίνησα να ράβω όλο και περισσότερα ρούχα, έραβα από το πρωί ως το βράδυ.
Κατέληξα να ανοίξω μία από τις μεγαλύτερες μπουτίκ ρούχων του Παγκρατίου. Όταν μάζεψα 2 χρόνια ενοίκια και έκανα να της τα δώσω μαζεμένα, δεν τα δέχτηκε.
“Μεγαλώνεις παιδιά μόνη σου, το σπίτι το έχεις ανάγκη. Πάρε το σπίτι εγώ δεν έχω κανέναν πια” μου είπε 2 μήνες αφού είχε σκοτωθεί ο γιος της σε τροχαίο.
Η κυρία Ευτυχία, μου έγραψε το σπίτι και λίγους μήνες μετά πέθανε.
Το δεύτερο μαγαζί με ρούχα που άνοιξα σε άλλη περιοχή το ονόμασα “Ευτυχία” για να την τιμήσω και τα έξοδα της κηδείας, τα πλήρωσα όλα εγώ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το καλό που μου έκανε.
Να είναι αναπαυμένη η όμορφη ψυχή της όπου κι αν βρίσκεται…. σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι ιδιοκτήτες κοιτάνε πώς να σε εκμεταλλευτούν, εσύ να είσαι η κυρία Ευτυχία.
Ειρήνη