Τίποτα δεν είναι ίδιο στον κόσμο τούτο, όταν «φεύγει» κάποιος που αγαπάς πολύ. Και όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και σμίγουν οι οικογένειες η άδεια θέση στο τραπέζι πάντα θα πονάει. Πάντα θα θυμίζει όμως ευχάριστες στιγμές, αναμνήσεις που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Γιατί οι άνθρωποι που φεύγουν είναι για πάντα μέσα μας.
Η άδεια θέση στο τραπέζι πάντα θα πονάει
Τα Χριστούγεννα βγάζουν τον πιο καλό εαυτό σου στην επιφάνεια, ανεβάζουν τη διάθεσή σου και προσκολλούν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Σου δίνουν την ευκαιρία γι’ αυτές τις λίγες μέρες να ξεχάσεις τα προβλήματά σου και με τον ερχομό του καινούργιου χρόνου να τα αφήσεις πίσω σου. Είναι η εποχή του χρόνου που όλη η οικογένεια, όπου κι αν είναι, βρίσκει τον τρόπο της να καλύψει για λίγο τις αποστάσεις και να βρεθεί μαζί.
Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που νιώθεις την ανάγκη να την περάσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Γι’ αυτό, για μένα, τα Χριστούγεννα όσοι έφυγαν και δεν είναι πλέον κοντά σου, σου λείπουν περισσότερο. Η απουσία τους έρχεται να σου χτυπήσει την πόρτα και να σου υπενθυμίσει πως αυτά τα άτομα δεν είναι πλέον εδώ. Κι ο κόμπος στο στομάχι σου μεγαλώνει γιατί πέρσι, πρόπερσι, πριν λίγα χρόνια μοιραζόσουν τη χαρά σου με αυτά τα άτομα.
Είναι η άδεια θέση στο τραπέζι, που δε θα την ξαναγεμίσει κανείς κι αυτό το αστείο που έλεγε κάθε πρωτοχρονιά, που με τα χρόνια είχε σταματήσει να είναι αστείο, και γινόταν αφορμή για καζούρα. Είναι αυτό το ένα δώρο που πλέον έχει αφαιρεθεί από τη λίστα και τα τραγούδια των Χριστουγέννων που πλέον δεν ηχούν το ίδιο. Κι εκείνο το χαμόγελο που θα λείπει από τη φετινή φωτογραφία.
Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, κάποιες αναμνήσεις είναι χαραγμένες καλά στη μνήμη σου και την καρδιά σου, κι αυτές τις μέρες έρχονται να σε αιφνιδιάσουν και να σου υπενθυμίσουν με τον πιο σκληρό τρόπο πως αυτή η θέση στο τραπέζι θα μείνει άδεια, όσα Χριστούγεννα κι αν περάσουν.
Η νοσταλγία των Χριστουγέννων
Ίσως να φταίνε τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ίσως αυτά τα λαμπάκια πάνω στο δέντρο, ή ίσως να φταίει κι η μυρωδιά από τα μελομακάρονα, ίσως φταίνε όλα μαζί, ίσως και τίποτα. Ίσως και μόνο η αίσθηση των Χριστουγέννων κι η αλλαγή του χρόνου να γεμίζει και πάλι την καρδιά σου με νοσταλγία, που ο χρόνος περνάει και το ημερολόγιο μετράει έναν ακόμα χρόνο δίχως αυτό το άτομο που αγαπούσες κι αγαπάς ακόμα.
Μη δακρύσεις, παρά γέλα. Γέλα για τις υπέροχες αναμνήσεις, γέλα για εκείνο το αστείο, γέλα για εκείνες τις όμορφες μέρες που περνούσες, που σίγουρα όμως θα ξαναπεράσεις. Για όλες εκείνες τις αγκαλιές που μοιραστήκατε, για όλα εκείνα που ειπώθηκαν δίπλα απ’ το τζάκι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κι ακόμη για όλα τα «χρόνια πολλά» που τους χρωστάς, για τα δώρα που σου χρωστάνε. Γέλα. Γέλα για εκείνο το χαμόγελο που μοιραστήκατε κάπου, σε κάποιες γιορτές.
Τίποτα δε μένει ίδιο όταν φεύγει από κοντά σου κάποιος που αγαπάς. Πάντα όμως θα τον θυμάσαι αυτές τις μέρες, γιατί η αγάπη για εκείνον είναι μέσα σου.