Παρ’όλη την καταφρόνια, την κατήφεια των ανθρώπων και τις μίζερες στιγμές που χαρακτηρίζουν την εκάστοτε κοινωνία, η ζωή είναι ωραία! Αυτό ακριβώς επιχειρεί να μεταφέρει μέσα από την ταινία «La vita è bella», τόσο σκηνοθετικά, όσο ερμηνευτικά ο Ρομπέρτο Μπενίνι.
Μάγκυ Αθανασίου
Πρόκειται για ένα έργο που μας έκανε να κλάψουμε, να γελάσουμε και σίγουρα άφησε ανεξίτηλα το στίγμα του στο χώρο του κινηματογράφου. Η «ζωή είναι ωραία» κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 20 Δεκεμβρίου 1997 στην Ιταλία και στις 23 Οκτωβρίου 1998 στις ΗΠΑ.
Η ταινία διηγείται την ιστορία ενός βιβλιοπώλη, ιταλικής -εβραϊκής καταγωγής, του Γκουίντο, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Ο ήρωάς μας γνωρίζει μια όμορφη, ιταλίδα αριστοκράτισσα, τη Ντόρα και ερωτεύονται παράφορα. Παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς της, αυτή αποφασίζει να τον παντρευτεί και κλέβονται για να ζήσουν μαζί. Ύστερα από μερικά χρόνια, αποκτούν και ένα γιο, τον Τζιοζέ . Όμως, η γερμανική απειλή δεν αργεί να φτάσει στο κατώφλι τους. Ο Γκουίντο, ο γιος του και ο θείος του πρώτου, μεταφέρονται από τους γερμανούς σε ένα από τα ναζιστικά στρατόπεδα.
Η Ντόρα παρακαλεί τους γερμανούς στρατιώτες να την αφήσουν να βρίσκεται με τον άντρα και το παιδί της, όμως επειδή είναι γνήσια Ιταλίδα, δεν της το επιτρέπουν. Τα πράγματα δυσκολεύουν μέσα στο στρατόπεδο, όμως ο Γκουίντο αποφασίζει να δημιουργήσει ένα παιχνίδι φαντασίας, ώστε το μικρό του παιδί να μην καταλάβει που βρίσκονται και για ποιο σκοπό.
Έτσι, του υπαγορεύει τους κανόνες του παιχνιδιού ώστε να το ξεκινήσει: αν κλάψει, παραπονεθεί, ζητήσει τη μαμά του ή αρχίζει να πεινάει, χάνει. Παράλληλα, του εξηγεί ότι οι γερμανοί φύλακες είναι οι κακοί χαρακτήρες του παιχνιδιού. Το βραβείο του νικητή: ένα γερμανικό τανκ!
Παρ’όλα αυτά, το μικρό παιδί χάνει σιγά σιγά την υπομονή του, όμως η καταπληκτική ερμηνεία του πατέρα του τον πείθει ότι βρίσκεται λίγους πόντους πριν τη νίκη και έτσι ακολουθεί τις οδηγίες του μέχρι το τέλος. Το οποίο δε θα αποκαλύψω, αφού ελπίζω πως όσοι δεν την έχετε δει ακόμα, θα τη δείτε
Θεωρείται ένα από τα «διαμάντια» του ιταλικού κινηματογράφου, ένα αριστούργημα σε ευρύτερο πλαίσιο. Η μουσική που πλαισιώνει την ταινία είναι μαγική και ανατριχιαστική (Νικόλα Πιοβάνι), ενώ η ερμηνεία του Μπενίνι άκρως καθηλωτική.
Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα!
Όπως άλλωστε και τα βραβεία που εισέπραξε: Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου στο Ρομπέρτο Μπενίνι, Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Καλύτερης Μουσικής, Μεγάλο βραβείο επιτροπής στις Κάννες.