Μαρία Λοΐζου: Η εξομολόγηση για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε εξαιτίας του bullying
Μια εκ βαθέων εξομολόγηση είχε κανει η Μαρία Λοΐζου, για τα σχόλια αλλά και το bullying που ειχε υποστει στο σχολειο στην τρυφερη ηλικια της εφηβειας της.
Οι δηλώσεις της Λοΐζου από το Λιοπέτρι είναι συγκλονιστικές. Τα λόγια της προκαλούν ντροπή και οργή. Ταυτόχρονα, όμως, προκαλούν και θαυμασμό.
Ντροπή για τις αντιλήψεις που υπάρχουν, oργή για τον εκφοβισμό που δέχθηκε ένα άτομο, λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης. Για κάτι που δεν το επέλεξε η ίδια, αλλά το αποδέχτηκε. Θαυμασμό για τη δύναμη ψυχής αυτής της γυναίκας.
Δέχθηκε εκφοβισμό από τότε που ήταν παιδί, από ξένους αλλά και από την οικογένειά της. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο, επειδή βρισκόταν στο στόχαστρο καθημερινών πειραγμάτων και κοροϊδιών από τους συμμαθητές της. Όμως δεν τα έβαλε κάτω. Μετέτρεψε όλα αυτά τα εμπόδια σε κινητήριο δύναμη, σήκωσε ψηλά το κεφάλι και προχώρησε μπροστά. Έκανε τη δική της οικογένεια και διδάσκει καθημερινά μαθήματα ζωής σε όλους.
Περισσότερες δηλώσεις από την Μαρία Λοΐζου
Η Μαρία Λοΐζου, που έκανε όλη την Κύπρο να τη θαυμάζει, σε μία κατάθεση ψυχής στον REPORTER, θυμάται τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την αγάπη και στήριξη της οικογένειάς της, αλλά και τα εμπόδια από την οικογένεια του άνδρα της, πριν ενώσουν για πάντα τις ζωές τους. Εκμυστηρεύεται ότι ακόμη και σήμερα δέχεται περίεργα βλέμματα και απρεπή σχόλια, ακόμη και από ανθρώπους που την ξέρουν χρόνια.
«Η ασθένεια μου είναι λιποδυστροφία. Σύμφωνα με τις εξετάσεις που έκανα πρόσφατα φάνηκε ότι είναι σπανιότατης μορφής. Ο κόσμος το αντιμετώπιζε με πολύ άσχημο τρόπο, επειδή με έβλεπε σαν κάτι το παράξενο. Ήταν ένα αποκρουστικό θέαμα, με παρομοίαζαν με πίθηκο ή άλλα ζώα. Με ό,τι και να με παρομοίαζαν, όμως, εγώ αισθανόμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Σίγουρα ήταν πολύς ο πόνος. Οι γονείς μου στεναχωρήθηκαν όταν έμαθαν την πάθησή μου, αλλά δεν έφταιγαν εκείνοι. Έκαμα εξετάσεις, επειδή ήθελα να δω το DNA της ασθένειας και ο πατέρας μου στεναχωριόταν. Του είπα “παπά εν να το κάμω για μένα, εν σημαίνει ότι εν να σου ρίξω ευθύνες”. Δόξα τω Θεώ δεν έδειξε να έχει να κάνει κάτι με τους γονείς μου και ένιωσε καλύτερα και ο ίδιος. Μαράζωνε σίγουρα όταν με έβλεπε έτσι, αλλά μου λέει “παίρνω δύναμη γιατί βλέπω σε εν τα βάλλεις κάτω”.
“Κάποιοι λαλούν μου ότι έγινα πιο σκληρή, αλλά αναγκάστηκα να γίνω πιο σκληρή”, Μαρία Λοΐζου
Όταν βλέπεις γύρω σου να σε φωνάζουν και να σε αποκαλούν με διάφορα ονόματα, αναγκάζεσαι να αλλάξεις. Έπρεπε να πάρω όπλα, επειδή εν θα είχε συνέχεια κάποιο δίπλα μου. Δέχθηκα πολύ εκφοβισμό. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να βγω έξω. Δεν ήθελα να δώσω αφορμή στους άλλους να με κοιτάξουν και μετά να το σκέφτομαι συνέχεια. Μία λέξη να σου πει ο άλλος, πάλι έρχονται οι στιγμές που πέρασες, τα βιώματα σου, το bullying. Όσα χρόνια και να περάσουν δεν τα ξεχνάς».
«Ήθελα να συνεχίσω. Ήταν ένας τρόπος για να βγω έξω και να συνηθίσει ο κόσμος στο “θέαμα”, όπως το αποκαλούσαν. Ήθελα και εγώ να μορφωθώ, να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Όμως, επειδή ήταν μικρή η κοινωνία μας, σταμάτησα επειδή ήταν πολλά δύσκολο, έκλαια συνέχεια και είπα παρά να κάμνω κακό σε μένα, καλύτερα να σταματήσω και να μείνω σπίτι μου. Έφκαλα το άχτι μου, όπως το λαλούμε στα κυπριακά, στις δουλειές, πήγαινα με τον πατέρα μου στα πρόβατα, επειδή ήταν κτηνοτρόφος. Με τα ζώα περνούσα καλύτερα, δεν με πλήγωναν. Ο άνθρωπος όμως, που έχει και λογική με πλήγωνε. Και στο Δημοτικό δεν ήθελα να πηέννω. Ήταν επί καθημερινής βάσεως τούτη η αντιμετώπιση. Η ψυχή μου πονούσε πάρα πολύ. Αλλά δεν άφηνα κανένα να μου κάμει κακό.
Απαντούσα σε εκείνα που μου έλεγαν. Όχι με την έννοια να τους κάμω κακό, αλλά για να τους ταρακουνήσω. Τους έλεγα “αν ήσασταν εσείς θα σας άρεσκε να σας συμπεριφέρομαι με τούτο τον τρόπο; Να είσαστε τυχεροί που δεν είσαστε εσείς και είμαι εγώ”».
Η εξομολόγηση της Μαρίας Λοΐζου για τα παιδικά χρόνια
Η φωνή της άρχισε να τρέμει… Οι μνήμες που της ήρθαν στο μυαλό την έκαναν να λυγίσει… Δυσκολεύεται να συνεχίσει και κάνει παύση λίγα δευτερόλεπτα… Η κουβέντα μας φτάνει στα περιστατικά που της έμειναν στο μυαλό.
«Πάρα πολλές φορές έγιναν περιστατικά επίτηδες, εστοχοποιούσαν με. Σε πολλά διαλείμματα στο σχολείο ήμουν μόνη μου. Δεν τους άφηνα όμως να κάμουν κάτι. Δεν δεχόμουν. Ήρθα σε τούτο τον κόσμο να ζήσω όπως όλοι τζιαι αν δεν τους αρέσκω να κλείσουν τα μάθκια τους ή να γυρίσουν που την άλλη. Εγώ αισθανόμουν φυσιολογικός άνθρωπος. Πολλοί μου έλεγαν “Παναγία μου κόρη Μαρία, βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στον καθρέφτη;”. Είμαι τζιαι εγώ άνθρωπος. Δυστυχώς ήταν πάρα πολύ δύσκολη η ζωή μου. Πολλές φορές έρχονταν δαμέ τα κοπελλούθκια και εχώνουνταν για να με κοροϊδέψουν. Η γιαγιά μου ήρθε σε λογομαχία για να τους διώξει, επειδή έκλαια και δεν άντεχα. Όταν έφυα από το σχολείο, μαθεύτηκε και πολλοί έρκουνταν δαμέ για να με ρωτήσουν γιατί εσταμάτησα. Αφού ήξεραν το λόγο και το πρόβλημα, ήντα έρκουνταν δαμέ να το σκαλίσουν τις πληγές;».
Η συνέχεια της εξομολογητικές συνέντευξης από την Μαρία Λοΐζου
Ερώτηση δημοσιογράφου: Αν τους είχατε μπροστά σας σήμερα τι θα τους απαντούσατε;
Μαρία Λοΐζου – Απάντηση: «Νομίζω σήμερα, δεν θα χρειαζόταν να τους πω τίποτε. Μπορεί να μην κατάφερα να μορφωθώ ακαδημαϊκά, όμως με μόρφωσε η ζωή, κάπως διαφορετικά. Δεν νομίζω να άξιζε τον κόπο να τους πω κάτι. Φαίνεται η πορεία της ζωής μου, έχω την οικογένεια μου, έχω τον άντρα και την κόρη μου. Αυτή θα είναι η απάντηση χωρίς να χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Δεν κρατώ κακία σε κανένα. Μπορεί, όταν ήμουν σε πιο μικρή ηλικία, να ελάλουν “γιατί να με περιπαίζουν εμένα;”. Και συγγνώμη να μου ζητήσουν, τι να το κάμω; Οι πληγές επουλώνονται. Τις αφήνω πίσω μου, προχωρώ. Τέλειωσε. Είμαι ευτυχισμένη».
«Κάποια ξαδέλφια μου με χαρακτήριζαν πίθηκο ή με ρωτούσαν “γιατί γεννήθηκα έτσι”, επειδή έτσι τους δίδαξαν οι γονείς τους. Η δική μου απάντηση ήταν πάντα η ίδια “γιατί έτσι ήθελε ο Θεός”. Και μου έλεαν “μα, εμάς η μάμμα μας άλλα μας είπε”. Ελέαν μου και μια ιστορία, ότι ο πατέρας μου επήρε τη μητέρα μου cinema και είδε ένα πίθηκο και εφοήθηκε και έτσι εμεταμορφώθηκα σε πίθηκο. Αν είναι δυνατόν. Εστοίχισε μου, όμως πολλά.
Ήμουν μία κορούδα 14 χρονών. Έκλαια πάρα πολλά, περίμενα από τους δικούς μου να με στηρίζουν, όι να με πολεμούν και οι ίδιοι. Αναγκάστηκα να τους πω ότι δεν ήθελα να έχω σχέση μαζί τους, να μην ξαναέρτουν σπίτι μας, επειδή ήμασταν και στην ίδια ηλικία. Είπα τους “αν θα έρκεστε σπίτι μου, για να με χρησιμοποιάτε τζιαι να σας βοηθώ τζιαι να γελάτε τζιαι να με περιπαίζετε, να πάτε έσσω σας και να μην ξαναέρτετε”.
Είχα, όμως, φίλους που ήταν πάρα πολύ κοντά μου και μέχρι σήμερα εν δίπλα μου. Και από το Δημοτικό και από το Γυμνάσιο. Έχω φίλο που εν δίπλα μου πάνω από 30 χρόνια. Και αυτούς τους ανθρώπους εγώ τους θεωρώ οικογένεια».
Μαρία Λοΐζου: Οι δηλώσεις για το άλλο μισό της
Μετά από μία δύσκολη ζωή, βρήκε τελικά τον άνθρωπο που θα είναι δίπλα της, ό,τι και να γίνει. Βρήκε τον συνοδοιπόρο της στη ζωή, μία αγκαλιά για να χωθεί.
«Με το Νίκο ήμασταν φίλοι, πριν παντρευτούμε. Δουλεύαμε για πάρα πολύ καιρό με τις αδελφές του και γνωριστήκαμε όταν έρχετουν να τις πάρει από τη δουλειά. Πολλές φορές, το μεσημέρι επήεννα σπίτι τους να φάμε. Για πολλά χρόνια έτσι ήμασταν. Και ο Νίκος είχε πολύ δύσκολη παιδική ηλικία.
Όταν μου εκμυστηρεύτηκε τα συναισθήματά του, μου είπε “βλέπω τι είσαι, ξέρω τι περνάς και θέλω να είμαστε μαζί”. Η οικογένειά του, όσον ήμασταν φίλοι μου συμπεριφέρονταν καλά. Μετά, όταν τους είπε ο Νίκος ότι ενδιαφέρεται, δεν τους άρεσε τζιαι τζιαμέ άρχισε ο “πόλεμος”. Όταν ήρθε να με ζητήσει από τον πατέρα μου, ήρθε μόνος του και του είπε ο πατέρας μου “εν με πειράζει που είσαστε φτωχοί. Τζιαι εμείς φτωχοί είμαστε, αλλά εν θέλω να πληγώσεις την Μαρία.
Εν να με βρεις μπροστά σου. Επέρασε πολλά στη ζωή της τζιαι εν θέλω να την πληγώσετε παραπάνω”. Τα πρώτα τρία χρόνια του γάμου μας ήταν πολλά δύσκολα. Προσπαθούσαν να επέμβουν οι αδελφές του, η μάμμα του. Πολλές φορές του έλεγαν να με αφήκει και να του έβρουν μια άλλη κοπέλα και ελάλε τους ο Νίκος “εγώ τούτη ήθελα, τούτη επαντρεύτηκα”».
Το γάρ έαρ ούτε μία χελιδών ποιεί ούτε μία ημέρα, έλεγε ο Αριστοτέλης και σημαίνει σε απλή μετάφραση την άνοιξη ούτε ένα χελιδόνι την κάνει ούτε μία μέρα. Οι δυσκολίες, μέχρι να φτάσει στην απόλυτη οικογενειακή ευτυχία, πολλές και κάποιες θα μπορούσαν να ήταν μοιραίες…
Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η Μαρία Λοΐζου στις εξωσωματικές
«Στην πρώτη εξωσωματική που έκανα, επέρασα κοντά που το θάνατο. Είχα ακατάσχετη αιμορραγία και οι γιατροί στην κλινική που πήγα δεν με κράτησαν μέσα. Έπρεπε να κάνω μια σειρά ενέσεων. Τριάντα έξι ώρες πριν την λήψη ωαρίων, κάνεις μία ένεση για να προετοιμαστείς. Ένας γιατρός στο χωριό με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν βράδυ η ώρα 10:00.
Το πρωί παίρνει με ο γιατρός από την κλινική και μου λέει “Μαρία δεν θα έρτεις να πάρουμε τα ωάρια;”. Και απάντησα του “γιατρέ μου, αφού εψές έκαμα την ένεση” και μου είπε “έκαμες λάθος, πρέπει να έρτεις”. Λέω μα τόσο πολλά εσυγχύστηκα; Πήρα τον γιατρό που με βοήθησε στο χωριό και είπε μου “όι Μαρία μου εν πρέπει να πάεις. Ούτε αύριο, μεθαύριο”. Ο γιατρός στην κλινική επέμενε και επήα. Αλλά ήταν λάθος, επειδή δεν ήταν έτοιμα τα ωάρια. Είχα αφόρητους πόνους και αιμορραγίες. Είπα του άντρα μου “αν θα πεθάνω να με πάρεις σπίτι μας”.
Όταν ήρτα σπίτι μου, επικοινώνησα με το γιατρό που με βοήθησε. Ήρτε, είδε με και είπε ότι τούτο που μου έκαμαν ήταν λάθος. Οι γιατροί που την κλινική επέμεναν ότι το λάθος ήταν δικό μου. Δόξα τω Θεώ επέρασε και τούτο, αλλά δεν ήθελα να πάω να κάμω εξωσωματική γονιμοποίηση. Ένα μήνα μετά, είχε γίνει το ίδιο περιστατικό με άλλη κοπέλα, που δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Τελικά του συγκεκριμένου, του έκλεισαν την κλινική επειδή ήταν ακατάλληλη. Ο Νίκος, όταν έγινε το περιστατικό, έκλαιε και μου είπε “Μαρία μου, αν σε στεναχώρησα συγχώρα με. Εν θα ξανασυμβεί”.