Η συγκινητική ιστορία του στρατιώτη που χάθηκε στη μάχη
“Έκλαψα πολύ. Θα έλεγα στον Σείριο ότι θα ήθελα να μπορούσε να μιλήσει, ώστε να μου πει για τον γιο μου», είπε η μητέρα του λοχία Τζόσουα Άσλεϊ, Τάμμι Άσλεϊ. Όσοι εκτελούν στρατιωτική θητεία γνωρίζουν τον κίνδυνο στον οποίο εκτίθενται όταν πρέπει να πάνε σε αποστολές σε άλλες περιοχές . Οι οικογένειές τους γνωρίζουν επίσης τον κίνδυνο της δουλειάς τους , οπότε θα ζήσουν σε πλήρη αγωνία μέχρι να επιστρέψουν τα παιδιά τους . Σε πολλές περιπτώσεις, δυστυχώς, δεν επιστρέφουν .
Αυτή είναι η περίπτωση του Joshua Ashley, ο οποίος ήταν λοχίας στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και στρατιωτικός χειριστής σκύλων. Ο 23χρονος έχασε τη ζωή του το 2012 ενώ υπηρετούσε στο Αφγανιστάν, όταν τον χτύπησε εκρηκτικός μηχανισμός . Ο σκύλος σύντροφός του, ο Σείριος , επέζησε.
Τραγική φιγούρα η μητέρα του
«Ήρθαν και μου χτύπησαν την πόρτα. Δεν μπορούσα καν να συγκεντρωθώ . Ένιωθα ότι θα κάνω εμετό . Ήταν στο σημείο που ο μεγαλύτερος γιος μου έπρεπε να τους πει να σταματήσουν να μιλάνε», είπε η Tammie Ashley , η μητέρα του Joshua .
Όντας αυτός ο νεαρός λοχίας εκπαιδευτής σκύλων, έπρεπε να συνοδεύεται πάντα από τον σκύλο του. Γι’ αυτό αναπτύσσουν μια εξαιρετική σχέση με τα γούνινα και γιατί ο Τζόσουα, πριν πεθάνει, ζήτησε από τους συναδέλφους του να υιοθετήσουν τον Σείριο . Ωστόσο, ήταν η μητέρα του που ήθελε να φροντίσει το σκυλί αφού είχε ολοκληρώσει την υπηρεσία του .
« Ο Σείριος ήταν πολύ νέος, οπότε επιλέξαμε ως οικογένεια να αφήσουμε τον Σείριο να συνεχίσει να υπηρετεί . Δεν ήθελα να τον φέρω πίσω στο σπίτι μόνο και μόνο για να τον έχω στο σπίτι. Έτσι συνέχισε να υπηρετεί και έκανε άλλη μια αποστολή», είπε η Άσλεϊ.
Ήταν το 2016 όταν ο σκύλος επιτέλους εκπλήρωσε τη στρατιωτική του αποστολή και είχε ήδη τεθεί για υιοθεσία από την οικογένεια του ιδιοκτήτη του. «Μόλις υπέγραψα τα έγγραφα για να τον πάρω , καταλήξαμε να τον πάμε στο Dunkin Donuts για ντόνατς . Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο Camp Lejeune για να μας αποχαιρετήσουν όλοι», είπε.
Η σχέση της μητέρας του με τον σκύλο
“Έκλαψα πολύ. Θα έλεγα στον Σείριο ότι θα ήθελα να μπορούσε να μιλήσει , ώστε να μου πει για τον γιο μου. Αλλά η πόλη μας ήταν υπέροχη: υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι που περίμεναν στο αεροδρόμιο και μας πήγαν σπίτι μαζί του. Ήταν λοιπόν ένα υπέροχο καλωσόρισμα».
Στην αρχή ο σκύλος έπρεπε να προσαρμοστεί στη νέα του ζωή και να εκπαιδευτεί να ζει μέσα σε ένα σπίτι. «Είχα πεζοναύτες εκεί για να με βοηθήσουν, χειριστές σκύλων για να με βοηθήσουν, με τη μετάβαση να τον φέρω μέσα. Έμειναν μαζί μου την πρώτη μέρα», είπε.
Το ζώο, λόγω της εμπειρίας του στον στρατιωτικό κόσμο, είχε μετατραυματικό στρες, άγχος και δεν τα πήγαινε καλά με άλλα σκυλιά. «Πάντα τον πρόσεχα όποτε υπήρχαν πυροτεχνήματα ή τέτοια πράγματα γύρω του, γιατί ντρέπεται πολύ . Ήταν πολύ φοβισμένος », εξήγησε η μητέρα. Για αυτή τη μητέρα που έχασε τον γιο της με τόσο δραματικό τρόπο, το να έχει στη ζωή τον πρώην σκύλο της λειτούργησε ως παρηγοριά. «Για μένα, ήταν παρήγορο . Ο Τζος δεν έκανε ποτέ παιδιά. Ο Σείριος ήταν το μωρό του. Οι εκπαιδευτές είναι οι «μπαμπάδες» αυτών των σκύλων. Το να τον έχω εκεί και να ξέρω ότι ήταν μέρος του Τζος με βοήθησε » , είπε.
Μια από τις πιο δύσκολες στιγμές γι ‘ αυτήν ήταν όταν ο Σείριος μεγάλωσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να σταθεί πια όρθιος και αρρώστησε σε σημείο που έπρεπε να κοιμηθεί. «Κλαίω όλη την ώρα. Με εμπιστευόταν, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, υπέφερα. Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου . Ήταν το τελευταίο ζωντανό κομμάτι του Τζος », είπε.