Μια συγκινητική ιστορία ακολουθεί, με πρωταγωνιστή τον σκύλο της Μαίρης Κοντολούρη, οποίος ήταν η αιτία για να ανακαλύψει πως έχει καρκίνο στο στήθος και να προλάβει να σώσει την ζωή της.
Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες γυναικών που αναμετρήθηκαν με τον καρκίνο του μαστού και βγήκαν νικήτριες. Πολύτιμες ιστορίες γυναικών που αφηγούνται τα όσα πέρασαν στέλνοντας δύναμη σε όσες μάχονται αυτή τη στιγμή και περπατούν σε ένα τούνελ αναζητώντας το φως. Η Μαίρη Κοντολούρη είναι ολόκληρη ένα τέτοιο φως.
Η σημερινή αφηγήτρια, είναι μαμά δύο παιδιών, σύζυγος, πολύπειρη δημοσιογράφος (από τα 19 έως τα 43 εργαζόταν στην τηλεόραση), επιτυχημένη επιχειρηματίας (το 2012 άνοιξε το «Το Φλυτζάνι»). Η Μαίρη Κοντολούρη διαφέντευε τη ζωή της μέχρι τη στιγμή που ο καρκίνος του μαστού ανέτρεψε τα δεδομένα της.
Όπως είχε πει και η ίδια: «Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή και πού θα σε οδηγήσει. Έρχονται πράγματα άσχημα και πράγματα όμορφα» θα πει με χαμόγελο. Στα άσχημα της ζωής καλείσαι να μετρήσεις τις δυνάμεις σου. Τα δικά της αποθέματα, αλλά και των δικών της ανθρώπων, αποδείχθηκαν αστείρευτα.
Mαίρη Κοντολούρη: Αυτή είναι η ιστορία της
Κάθε Ιούλιο έκανα μαστογραφία. Εκείνο τον Ιούλιο έκανα ξανά, μαζί και υπέρηχο. Δεν βρήκαν κάτι στο στήθος μου. Συνέχισα τη ζωή μου κανονικά.
Πέρασαν έξι μήνες και αρρώστησε ο σκύλος μου. Έχασε πάρα πολλά κιλά και η διάγνωση ήταν καρκίνος στο συκώτι. Του έδιναν έναν μήνα ζωής. Θέλοντας να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ μαζί του, κοιμόμουν δίπλα του σε έναν καναπέ. Ο σκύλος μου, ο Μίκι, απέκτησε μία περίεργη συμπεριφορά με το στήθος μου. Ερχόταν κι έχωνε τη μουσούδα του στο στήθος μου, ακριβώς στο σημείο που είχα τον όγκο – όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια – κι έκλαιγε. Νόμιζα ότι πονάει και τηλεφωνούσα στην κτηνίατρο. «Δεν πονάει» μου έλεγε όμως ο σκύλος συνέχιζε να κλαίει. Στο τέλος, μάλιστα, είχε σχεδόν παραλύσει από την ασθένεια, και μόλις τον πλησίαζα έκανε ακριβώς την ίδια κίνηση.
Αρχές Ιανουαρίου του έκανα ευθανασία. Είχα μέσα μου ένα προαίσθημα πως κάτι κακό έρχεται. Κυριακή βράδυ κάναμε την ευθανασία και Δευτέρα πρωί πήγα να κάνω ξανά τρισδιάστατο υπέρηχο στο στήθος. Πιστεύω πάρα πολύ στο ένστικτο. Ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά και πως έπρεπε να ελέγξω το στήθος μου.
Είχα έναν αρκετά προχωρημένο καρκίνο λοβιακού τύπου, ο οποίος σύμφωνα με τα πρωτόκολλα είναι μεταστατικός.
Βγήκα στην Κηφισίας και δεν ήξερα ποια είναι η άνοδος, ποια είναι η κάθοδος. Τα ‘χα χάσει όλα. Όταν σου λένε ότι έχεις καρκίνο, είναι σαν να σου λένε ότι θα πεθάνεις.
Δεν σκέφτεσαι κάτι άλλο, πέρα από αυτό. Δεν βλέπεις τέλος, βλέπεις μόνο το τέλος σου. Αυτό είναι το συναίσθημα που ακολουθεί την ανακοίνωση της διάγνωσης.
Χειρουργείο, χημειοθεραπείες, διπλή μαστεκτομή και αποκατάσταση. Είναι μία διαδικασία από την οποία βγαίνεις αλλά ποτέ δεν την ξεχνάς. Την αφήνεις πίσω σου αλλά σε στιγματίζει, όχι μόνο στο σώμα αλλά και στο μυαλό. Τα πάντα είναι αλλιώς μετά.
Είχα δίπλα μου πάρα πολλούς ανθρώπους. Πήρα απίστευτη αγάπη και συμπαράσταση από φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, ακόμα και από ανθρώπους που δεν είχαμε τις καλύτερες των σχέσεων.Ήταν το μεγαλύτερο δώρο σε όλη αυτή την ιστορία.
Υπήρξαν ελάχιστοι άνθρωποι από το κοντινό μου περιβάλλον που δεν πήραν τηλέφωνο να δουν τι κάνω. Όπως δεν πήρε ποτέ και ο γιατρός μου που μου έκανε την εξωσωματική γονιμοποίηση.
Στα παιδιά μου δεν το είπα. Συμβουλεύτηκα παιδοψυχολόγο και μου είπαν πως καλύτερο για εκείνα θα ήταν να μην το μάθουν γιατί ήταν κάτω των πέντε ετών. Μου είπαν πως καλό θα ήταν να μην με δουν χωρίς μαλλιά γιατί θα ένιωθαν απειλή ότι θα χάσουν τη μαμά τους. Μου επέτρεπαν οι συνθήκες στο σπίτι και μετακόμισα για τις περισσότερες ώρες της ημέρας στη σοφίτα. Εκεί πέρασα τους μήνες των χημειοθεραπειών. Εκεί μπορούσα να βγάζω την περούκα, να μην φοράω μαντήλα. Εκεί μπορούσα να κλαίω χωρίς εκείνα να με βλέπουν.
Δεν χάθηκα από τα παιδιά ήταν όμως ελεγχόμενος ο χρόνος που με έβλεπαν. Ήξεραν ότι η μαμά είναι άρρωστη. Ειδικά, τις τελευταίες ημέρες των θεραπειών που ούρλιαζα από τους πόνους, τα έπαιρνε η μητέρα μου και έφευγαν από το σπίτι.
Πριν χάσω τα μαλλιά μου από τις χημειοθεραπείες, ήταν μακριά και με όγκο. Όταν, λοιπόν, τα έχασα και έβαζα στο κεφάλι μου μαντήλες φαινόταν πως κάτι λείπει. Θυμάμαι μία φορά έτρωγα και φορούσα ένα καπελάκι. Πέρασε ο γιος μου, μού τράβηξε το καπέλο και είπε «βγάλε το επιτέλους να δω τα μαλλιά σου». Τον πρόλαβα και δεν είδε το γυμνό κεφάλι. Μπήκα στο μπάνιο φόρεσα μία καρέ περούκα που είχα πάρει και βγήκα. «Έτσι, να είσαι μαμά, δεν μπορώ να σε βλέπω με τα μαντήλια κολλημένα στο κεφάλι σου» μου είπε.
Τώρα πια ξέρουν και τα δύο τι είχα. Όταν επανήλθα και μπήκαμε σε έναν κανονικό ρυθμό ζωής, έλεγαν: «τότε που η μαμά ήταν άρρωστη» με το «άρρωστη» αδιευκρίνιστο. Περίπου ένα χρόνο μετά τους εξήγησα ότι είχα κάτι που πολλές γυναίκες παθαίνουν και οι πιο πολλές από αυτές τα καταφέρνουν.
Μεγαλώνοντας έχουν μάθει τα πάντα. Το μόνο που ζητούν είναι να δουν φωτογραφίες μου από εκείνη την περίοδο. Είχα πολλές φωτογραφίες και κρατούσα ημερολόγιο, όμως τις έχασα όλες. Έχει μείνει μόνο μία η οποία όμως είναι σοκαριστική. Δεν είμαι εγώ. Μου ζητούν να τη δουν και το αποφεύγω γιατί θα πάθουν σοκ.
Πέρσι, έγραψαν μία έκθεση στο σχολείο με θέμα «ποιος είναι ο ήρωάς μου». Η κόρη μου έγραψε ότι η ηρωίδα της είμαι εγώ. «Το να στέκεσαι απέναντι στους φόβους σου και να τους αντιμετωπίζεις είναι αυτό που σε κάνει πραγματικά ήρωα. Αυτό έκανε και η μαμά μου όταν χρειάστηκε».
Η κάθε γυναίκα που νοσεί από καρκίνο του μαστού λειτουργεί όπως νιώθει. Κάποιες δεν θέλουν να το δημοσιοποιήσουν γιατί έτσι νιώθουν πιο ασφαλείς. Στη δική μου περίπτωση το να μιλήσω για τον καρκίνο δημόσια ήταν η μοναδική μου επιλογή. Θέλω να δώσω κουράγιο στις γυναίκες που το περνούν. Όταν ζούσα σε αυτό το τούνελ ήθελα να μιλάω μόνο με γυναίκες που το είχαν περάσει, να βλέπω ζωντανά παραδείγματα. Θέλω οι γυναίκες που ζουν αυτό το πράγμα τώρα να με ακούσουν και να πιστέψουν πως το τούνελ έχει φως στο τέλος του.
Όταν ζεις μέσα στην αμφιβολία και την ανασφάλεια ενός καρκίνου δεν μπορείς να δεις καθαρά. Δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως όλα θα επανέλθουν και ότι θα ξαναγίνεις κανονικός άνθρωπος.
Όταν περνάς την πόρτα της χημειοθεραπείας υπογράφεις ένα χαρτί πως μπαίνεις με δική σου ευθύνη. Ακόμα και το αύριο ως σκέψη είναι πολύ μακρινό.
Πληρούσα τις προϋποθέσεις για να πάρω επίδομα καρκινοπαθούς, σύνταξη αναπηρική. Δεν το έκανα ποτέ γιατί δεν ήθελα να νιώθω ότι αποσύρομαι από τη ζωή. Υπάρχουν κάποιες παροχές για τους καρκινοπαθείς και ευτυχώς υπάρχουν, όμως εγώ δεν χρησιμοποίησα τίποτα από αυτά.
Ήθελα να συνεχίσω τη ζωή μου, όπως η Μαίρη πριν τον καρκίνο του μαστού. Άλλαξα όμως, είμαι διαφορετική. Ακόμα και το σώμα μου είναι διαφορετικό. Η μαστεκτομή με ένοιαξε λιγότερο από τα μαλλιά μου.
Καταλαβαίνεις ότι είσαι άρρωστη όταν σου πέφτουν τα μαλλιά. Βλέπεις με τα μάτια σου τη «δήλωση» πως είσαι σε άλλη φάση από τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Θέλω μιλήσω και για κάτι άλλο. Υπάρχει απίστευτη εκμετάλλευση στο θέμα του καρκίνου του μαστού. Τα μαντήλια που μπορείς να τα πάρεις με 3 ευρώ, τα πουλάνε (τα ίδια) 50 ευρώ. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ενθέματα που βάζουν στην αποκατάσταση του στήθους. Υπάρχουν και πολλοί ατζαμήδες γιατροί. Στάθηκα πολύ τυχερή με τους δικούς μου γιατρούς.
Αυτό που συνειδητοποίησα με τον καρκίνο του μαστού και δεν το ήξερα πριν είναι πως έχουμε χρονικό όριο. Δεν είχα καταλάβει πως έρχεται η στιγμή που πεθαίνεις. Όπως λένε και στην Κρήτη «φεύγεις ανακατωτά», όχι με συγκεκριμένη σειρά. Συνειδητοποίησα πως ο χρόνος είναι περιορισμένος και δεν πρέπει να πηγαίνει πεταμένος.
Για αυτό κι έκανα αιτήσεις και με πήραν σε δύο μεταπτυχιακά. Θέλω να δείξω στα παιδιά μου, στην πράξη, ότι δεν σταματάμε ποτέ. Τι πάει να πει αρρώστησα; Πρέπει να κλείσεις αυτή την πόρτα πίσω σου και να συνεχίσεις.