Στην αρχή άκουγα τα μέτρα με ευλάβεια. Μετά με αγωνία. Μετά με νεύρα. Τώρα απλά γελάω…
Γιατί καταλαβαίνω ότι ο κορονοϊός θα φύγει (αν φύγει) όποτε γουστάρει αυτός. Και με τα νέα μέτρα ακούσαμε ότι και με τα παλιά. Ακόμη και αν δεν λέγεται πια από επίσημα χείλη διότι έχουν καταλάβει κι αυτοί ότι είναι πια κωμικό, η ουσία μένει η ίδια: Οι επόμενες δυο εβδομάδες είναι κρίσιμες… δυο χρόνια τώρα! Με μάσκες και χωρίς. Με εμβόλια ή χωρίς.
Με sms ή χωρίς. Με λοκντάουν ή χωρίς…
Ο κόσμος έχει χάσει πια όχι ένα αλλά δύο σημαντικά αγαθά. Τα σημαντικότερα. Την υγεία και την ελευθερία του. Κι όποιος πει ότι το ένα είναι πιο σημαντικό από το άλλο θα είναι αφελής ή ψεύτης. Ρώτα έναν… υγιέστατο κατάδικο και έναν άρρωστο ελεύθερο και θα σου εξηγήσει τα πώς και τα γιατί.
Δυο χρόνια τώρα παρακολουθούμε τις στιγμές και τις ζωές μας να χάνονται. Κι ακόμα αυτές τις λίγες στιγμές που πας να ανασάνεις (με τη μάσκα βέβαια) δέχεσαι τέτοιον βομβαρδισμό απειλών πάσης φύσεως που σου κόβεται η ανάσα. Τα παιδιά που αρχικά ήταν πηγή κινδύνου και δεν πήγαιναν σχολείο, τώρα είναι … άτρωτα και δεν θα χάσουν ούτε μέρα μαθήματος.
Οι μεγάλοι που έπρεπε να κλειστούν στα σπίτια τους τώρα αν εμβολιαστούν μπορούν μέχρι και να… παρτάρουν!
Ακούμε τα τρομακτικά νούμερα της «Όμικρον» σε κρούσματα αλλά δεν μας λέει κανείς ότι η «Όμικρον» δεν είναι και τόσο επικίνδυνη… Λες και άμα ησυχάσει λίγο ο κόσμος έπειτα από δύο χρόνια ΦΟΒΟΥ και ΤΡΟΜΟΥ θα χαλάσει η συνταγή…
Λες και άμα πάρουμε λίγο τα πάνω μας και πάψουμε για λίγο να φοβόμαστε θα ενωθούν όλες οι μεταλλάξεις μαζί και θα μας φάνε λάχανο…
Λες και ο στόχος δεν είναι πια ο κορονοϊός αλλά εμείς οι ίδιοι. Οι άνθρωποι. Να συνηθίσουμε στο φόβο… Λοιπόν, ακούστε…
Ο Έλληνας στις δυσκολίες είχε δυο παρηγοριές. Το χιούμορ και το τραγούδι… Τώρα πια γελάμε με αυτά που ακούμε…
Με το «οι επόμενες δυο εβδομάδες είναι κρίσιμες»… Να δείτε που θα το κάνουμε και τραγούδι.
Χρόνια Πολλά!