Συγκινεί η αστείρευτη δύναμη ψυχής της Σόνιας Τσεκίνη, της δρομέα που δίνει τη δική της μάχη με τον καρκίνο αλλά παίρνει μέρος σε αγώνες.
Η 45χρονη που διαγνώστηκε με καρκίνο και έχει προχωρήσει σε επέμβαση αφαίρεσης μαστού ποτέ δεν το έβαλε κάτω.
Υποβλήθηκε στην επέμβαση και τρεις μήνες μετά έτρεξε τον πρώτο της μαραθώνιο κι ενώ είναι ακόμη σε φάση θεραπειών!
Η δρομέας από το Άργος Ορεστικού είδε φίλους και συναθλητές να την περιμένουν στον τερματισμό και να την αγκαλιάζουν σε μία πολύ συγκινητική στιγμή, με την ίδια σε δηλώσεις της στην Αυγή, να λέει για την περιπέτεια της υγείας της:
«Ακόμη ζεις εσύ;» έλεγαν οι γιατροί στη Σόνια Τσεκίνη
Η Σόνια Τσεκίνη, «χείμαρρος» στον λόγο της, όπως και στη ζωή της, είπε στην ΑΥΓΗ:
«Είχα διαπιστώσει από το 2018 ότι είχα κάποια μικρά εξογκώματα στο σώμα μου, αλλά με καθησύχασαν οι γιατροί γιατί θεώρησαν πως είναι από την προπόνηση. Στην πορεία είδα ότι ο οργανισμός μου είχε πέσει κάπως, όπως έδειχναν και οι χρόνοι μου στην προπόνηση, ενώ άρχισαν και τα εξογκώματα να μεγαλώνουν.
Στη διάρκεια της καραντίνας η κατάσταση χειροτέρευσε. Στις αρχές του 2021 έκανα εξετάσεις και τις πήγα στον γιατρό, που, έκπληκτος, μου είπε: ‘Ακόμη ζεις εσύ;’. Του λέω ‘τι είναι αυτά που λες γιατρέ; Έχω να πάω και 15 χιλιόμετρα με το ποδήλατο για να γυρίσω σπίτι’, και μου απαντάει: ‘Αυτό σε ενδιαφέρει εσένα ή η ζωή σου;’. Στον γυρισμό, πάνω στο ποδήλατο, έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή».
«Πήγα και σε άλλους γιατρούς να με δουν. Ένας από αυτούς μου είπε ότι έχω μόνο τρεις μήνες ζωής! Ευτυχώς βρέθηκε ένας πολύ καλός γιατρός από την Καστοριά και με έσωσε. Άρχισα να κάνω χημειοθεραπείες μία φορά κάθε δύο εβδομάδες, χωρίς όμως να σταματήσω να γυμνάζομαι. Ακόμη και μέσα στο Θεαγένειο έτρεχα 5-6 χιλιόμετρα την ημέρα στις βεράντες του νοσοκομείου. Οι άλλες ασθενείς μού έλεγαν μπράβο για το κουράγιο μου.
Μπήκα στο χειρουργείο στις 21 Αυγούστου. Η επέμβαση κράτησε πέντε ώρες και όταν ξύπνησα έκλαιγα από τη χαρά μου που ήμουν ζωντανή! Εμένα όμως το μυαλό μου ήταν και πάλι στην προπόνηση. Αν και ζαλιζόμουν, ανεβοκατέβαινα τις σκάλες του οκταώροφου νοσοκομείου, με τις μπουκάλες στα χέρια, για να γυμναστώ!».
«Μαμά, τρέξε, όλα θα πάνε καλά…»
Για την παρουσία της στον αγώνα που διεξάγεται κάθε χρόνο στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, η Σόνια Τσεκίνη είπε:
«Είχα δηλώσει συμμετοχή, αλλά δεν είχα αποφασίσει αν θα τρέξω. Το αποφασίσαμε την τελευταία στιγμή με τον άνδρα μου, τον Γιώργο. Η κόρη μου μου είπε: ‘Μαμά, τρέξε και όλα θα πάνε καλά!’. Ο Γιώργος μού βρήκε ένα αεροπορικό εισιτήριο και έφυγα απευθείας από το Άργος Ορεστικό. Όταν έφτασα, πήγα στο Τροκαντερό για να πάρω τον αριθμό μου. Ταλαιπωρήθηκα μέχρι να φτάσω με ταξί από εκεί στη Μεταμόρφωση, όπου ζει η αδελφή μου.
Την άλλη μέρα, την ημέρα του αγώνα, ξύπνησα στις 4.30 το πρωί και πήρα δύο τρένα για να πάω στο Σύνταγμα, απ’ όπου έφευγαν τα πούλμαν για τον Μαραθώνα. Όταν με είδαν κάποιοι μαραθωνοδρόμοι, που ήξεραν την περιπέτειά μου, άρχισαν να με αγκαλιάζουν κι εγώ έκλαιγα από τη χαρά μου που βρισκόμουν και πάλι μαζί τους!».
Η συμβολή του Σταύρου Καρρέ…
Η Σόνια Τσεκίνη, μέσα στην ατυχία της, είναι και τυχερή που τα τελευταία έξι χρόνια γυμνάζεται, κυρίως μέσω… τηλεφώνου, με πρόγραμμα του κορυφαίου Έλληνα προπονητή των δρόμων (της τον πρότεινε ο τότε τεχνικός σύμβουλος του ΣΕΓΑΣ στην Καστοριά Θανάσης Ράπτης) Σταύρου Καρρέ.
Πρόκειται για τον προπονητή του Κώστα Γκελαούζου, του Παναγιώτη Καραΐσκου, του Χριστόφορου Μερούση, της «αφρόκρεμας» δηλαδή των Ελλήνων μαραθωνοδρόμων, αλλά και άλλων κορυφαίων δρομέων, όπως ο Ανδρέας Δημητράκης, η Αναστασία Μαρινάκου, ο Γιώργος Μίνος, ο Γιώργος Σταμούλης και όχι μόνο…
Μετά την εγχείρησή της, η μαραθωνοδρόμος έτρεχε 30 χιλιόμετρα την εβδομάδα, σταδιακά ανέβηκε στα 60 χιλιόμετρα τον επόμενο μήνα και έφθασε να τρέχει 120 την εβδομάδα τον τελευταίο μήνα πριν από τον αγώνα της Αθήνας. Να σημειωθεί ότι, λόγω των θεραπειών που κάνει, απαγορεύεται να παίρνει καφεΐνη και βιταμίνες που θα τη βοηθούσαν στην προπόνηση.
Τι λέει η Σόνια Τσεκίνη για τον Σταύρο Καρρέ
«Δεν υπήρχε μέρα, όλο αυτό το διάστημα, που να μην μιλήσω με τον Σταύρο. Εκτός από πολύ καλός προπονητής, είναι και πολύ καλός άνθρωπος. Κάθε μέρα μου έλεγε τι έπρεπε να κάνω και έβαζε φρένο στις… χαζομάρες μου, γιατί εγώ ήθελα να κάνω ακόμη περισσότερη προπόνηση κι αυτό θα με κατέστρεφε αγωνιστικά.
Ο Σταύρος ήταν κοντά μου και στον αγώνα, σε κάποια σημεία της διαδρομής, στα τελευταία χιλιόμετρα. Αισθανόμουν πολύ καλά και θα μπορούσα να βγω τρίτη, ακόμη και δεύτερη. Με την κοπέλα που τερμάτισε τρίτη (σ.σ.: η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου) πηγαίναμε δίπλα – δίπλα μέχρι το 35ο χιλιόμετρο. Εκεί αισθάνθηκα μια μικρή ενόχληση στη μέση, φοβήθηκα μην τυχόν ήταν από την εγχείρηση και της είπα να φύγει μπροστά.
Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα σοβαρό και την Κυριακή (σ.σ.: σήμερα) θα τρέξω και πάλι στο μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης! Ο Σταύρος διαφωνεί με αυτό, αφού δεν κάνει να τρέχεις σε τόσο μικρό διάστημα δύο μαραθώνιους, αλλά δεν είμαι μικρή για να… καώ, όπως λέμε στη γλώσσα του στίβου. Θα ξεκινήσω σιγά – σιγά και θα ανεβάσω στη συνέχεια. Μπορεί να πετύχω και καλύτερο χρόνο από την Αθήνα.
Θέλω να το κάνω για τις φίλες και τους φίλους που απέκτησα στη Θεσσαλονίκη, και είναι πλέον πάρα πολλοί. Να πω σε όλες τις γυναίκες που έχουν το ίδιο πρόβλημα μ’ εμένα να μην σταματάνε να χαμογελάνε, να μην χάνουν το θάρρος τους!».
Είχε νικήσει το 2017…
Να σημειωθεί ότι στον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης, το 2017, η Σόνια Τσεκίνη – Μπουδούρη είχε πάρει την πρώτη θέση με 2 ώρες 45’02”, που είναι η ατομική της επίδοση και η δεύτερη καλύτερη στην Ελλάδα εκείνη τη χρονιά, ενώ ένα μήνα αργότερα είχε έρθει και πρώτη γυναίκα στον μαραθώνιο της Πράγας με 2 ώρες 45′ 55”.
Την ώρα της τηλεφωνικής συνομιλίας μας η Σόνια Τσεκίνη βρισκόταν και πάλι στη Θεσσαλονίκη, όπου καθημερινά συνεχίζει να υποβάλλεται σε ακτινοβολίες.
Γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1977 («Όλα… εφτάρια» είπε χαρακτηριστικά) στην Αλβανία, αλλά, όταν πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα κατά λάθος, έγραψαν ότι έχει γεννηθεί το 1976 και αυτό αναφέρει και το δελτίο της στον ΣΕΓΑΣ.
Το 2018 είχε πάρει τη 12η θέση στον μαραθώνιο του Αμβούργου με επίδοση 2 ώρες 48’26” και την ίδια χρονιά επιλέχθηκε από τον ΣΕΓΑΣ στην Εθνική ομάδα για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Βερολίνου, αλλά δεν μπόρεσε τελικά να αγωνιστεί γιατί έπαθε κάταγμα στο πέλμα εξαιτίας λάθος παπουτσιών που φορούσε στην προπόνηση τις τελευταίες ημέρες πριν από τη διοργάνωση!
Το 2016 είχε τερματίσει στη 2η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου με 2 ώρες 55’04”, δηλαδή επίδοση χειρότερη από αυτήν της περασμένης Κυριακής!