Πώς γίνεται να ξεχνάς έτσι τους γονείς σου; Να φέρεσαι έτσι στη γυναίκα που σου έδωσε την ζωή, που ήταν δίπλα σου απο το πρώτο δευτερόλεπτα, τα βράδια που ξενύχτησε στο προσκέφαλο σας όταν ήσασταν άρρωστοι. Πώς γίνεται τα παιδιά να φέρονται έτσι στη μητέρα τους, στη μάνα τους; Στο πιο ιερό πράγμα στον πλανήτη γη..
Ο θάνατος του άνδρα της και τα πρώτα Χριστούγεννα
Ο άντρας μου πέθανε πριν από 9 μήνες και από τότε ζω μόνη μου με τη γατούλα μου που είναι η μόνη μου συντροφιά και παρηγοριά. Είμαι 58 χρονών και δεν ξέρω τι θα κάνω αν τη χάσω κι αυτή. Πιστεύω πως τότε θα μείνω πραγματικά μόνη.
Αυτά είναι τα πρώτα μου Χριστούγεννα χωρίς τον άντρα μου. Φέτος για πρώτη φορά συνειδητοποίησα αυτό πολλοί λένε, ότι τα Χριστούγεννα δηλαδή είναι η χειρότερη εποχή για τους ανθρώπους που είναι μόνοι.
Ένας καλός μου φίλος με κάλεσε σπίτι του την ημέρα των Χριστουγέννων για να γιορτάσουμε όλοι μαζί αλλά δεν θέλω να πάω. Ο άνθρωπος θα είναι με την οικογένεια του, τι δουλειά έχω εγώ; Χειρότερα πιστεύω θα νιώσω αν πάω, βλέποντάς τον με τους δικούς του ανθρώπους να γελάνε, να διασκεδάζουν, να κάνουν αστεία, να χορεύουν και να τραγουδάνε. Θα θυμηθώ όλα όσα θα μπορούσα να έχω αλλά δεν έχω και θα νιώσω πολύ άβολα.
Τα παιδιά της δεν την θέλουν σπίτι τους
Δεν είναι ότι δεν έχω παιδιά. Τέσσερα έχω, ζωή να έχουν, αλλά μου ξεκαθάρισαν ότι δεν με θέλουν σπίτι τους, ούτε τις άλλες μέρες ούτε τις γιορτές (ειδικά τις γιορτές!). Ήθελα πολύ να γιορτάσουμε όλοι μαζί, να δω τα εγγόνια μου, να τους πάρω δώρα και να περάσουμε όμορφα, αλλά μου «έκοψαν» τον αέρα. Ο λόγος; Όπως μου είπε η κόρη μου δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με μένα και ότι όποτε πάω σπίτι τους, τους «μαυρίζω», αφού όλο μιλάω για τον άντρα μου και κλαίγομαι επειδή είμαι μόνη και δεν έχω κανέναν.
Περίμενα μεγαλύτερη κατανόηση από τα παιδιά μου, αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν διαθέτουν, παρά μόνο αναισθησία. Λυπάμαι πολύ που αφήνουν τη μάνα τους μόνη σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για εκείνη. Δεν σκέφτονται καν ότι είναι τα πρώτα μου Χριστούγεννα χωρίς το μπαμπά τους μετά από 38 χρόνια γάμου. Θα έπρεπε να σεβαστούν το γεγονός ότι δεν έχω κανέναν άλλον άνθρωπο στη ζωή μου πέρα από εκείνα και να «ρίξουν» λίγο νερό στο κρασί τους. Απ’ ότι φαίνεται όμως όχι. Προτιμούν να με πετάξουν σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι παρά να με καλέσουν σπίτι τους να περάσουμε αυτές τις άγιες μέρες μαζί.
Δεν πειράζει. Καλή καρδιά! Θα μείνω σπίτι μου μόνη με τη γατούλα μου, το μόνο «άνθρωπο» που μου έμεινε στη ζωή.