Με λένε Περσεφόνη και σε ένα μήνα παντρεύομαι για δεύτερη φορά. Στον πρώτο μου γάμο ατύχησα. Το μοναδικό καλό που μου άφησε ήταν το παιδάκι μας. Δεν πειράζει. Ούτε η πρώτη είμαι ούτε η τελευταία. Πάμε για άλλα.
Με το νεό μου σύντροφο γνωριστήκαμε αρκετά μετά το διαζύγιο, αλλά αποφασίσαμε πολύ γρήγορα να παντρευτούμε. Αφού ταιριάζουμε ποιος ο λόγος να το καθυστερούμε;
Ο σύντροφός μου είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος σε αντίθεση με τη μέγαιρα τη μάνα του, η οποία από την πρώτη μέρα που με γνώρισε με έχει πεθάνει στα καψόνια.
Το τελευταίο είναι και το πιο κουλό. Μου είπε κατάμουτρα ότι δεν θέλει να βάλω λευκό νυφικό διότι δεν είμαι πια παρθένα λες και όσες παντρεύονται περιμένουν την πρώτη νύχτα του γάμου για να βγάλουν τα μάτια τους.
Είπαμε να είναι παλαιών αρχών αλλά όχι και έτσι.
Δεν έχω καταλάβει αν το κάνει επίτηδες ή αν είναι όντως έτσι. Τη ρώτησα «Αν είναι να μη βάλω λευκό νυφικό, τι χρωματάκι προτιμάτε; Ένα φούξια, ένα τιρκουάζ, ένα κίτρινο με πορτοκαλί βούλες ίσως;» και μου χαμογέλασε ειρωνικά και έφυγε.
Πραγματικά αυτές τις συμπεριφορές δεν μπορώ να τις καταλάβω.
Μένει κολλημένη στο γεγονός ότι είμαι χωρισμένη με ένα παιδί και δεν κοιτάει παραπέρα, ούτε τι άνθρωπος είμαι, ούτε αν θα φροντίζω το γιο της, ούτε τι δουλειά κάνω. Πιστεύει πως αυτό που με προσδιορίζει σαν άνθρωπο είναι το διαζύγιο μου και τίποτε άλλο.
Ανησυχώ για το πώς θα είναι τα πράγματα μετά το γάμο. Ήδη με τη μάνα του έχουμε ξεκινήσει στραβά αλλά αυτό με το νυφικό ήταν άνω ποταμών. Ο γάμος μου πλησιάζει και αντί να χαίρομαι αγχώνομαι λόγω της πεθεράς μου.
Εσείς τι πιστεύετε; Μήπως να εμφανιστώ με ένα κατακόκκινο μίνι νυφικό να πάθει 5 απανωτά εγκεφαλικά;
Περσεφόνη